X

Ik weet nog toen ik voor het eerst naar het Riagg moest , rond september 2009, omdat mijn moeder vond dat het zo echt niet langer kon. Daar kreeg ik een gesprek met een duitse psychiater, gatver wat vond ik dat een rot vrouw.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder al helemaal dacht te weten wat hoe en waarom en ze gaf nota bene mijn vrienden de schuld van mijn verstoorde eetgedrag. Ze kon het niet aan om te bedenken dat dit mijn eigen probleem was en dacht dat het wat meeloperij was. Ik was daar zo ontzettend boos om en ik voelde me ook totaal niet serieus genomen. Ik wilde niet met die rotvrouw praten. Gelukkig was het maar eenmalig en daarna verwees ze me door naar een psychologe, waar ik nu nog steeds kom en eens in de twee weken een gesprek mee heb.

Ik heb nu in die paar jaar al zo veel therapieën geprobeerd alleen het heeft tot nu toe niet veel geholpen. Wel kan ik me nu beter uiten en zit ik beter in mijn vel, waar ik wel blij om ben. Toen ik veel bezig was met afvallen heb ik een meisje leren kennen via het internet en toen steunden we elkaar om af te vallen, wat super slecht is!
Ik heb nu nog steeds contact met haar en nu steunen we elkaar juist om sterk te staan , goed te blijven eten en eerlijk te zijn. Je kan natuurlijk wel bij vrienden of familie terecht ,maar dat is niet hetzelfde. Het is zo ontzettend fijn om met iemand te kunnen praten die je totaal begrijpt , omdat diegene hetzelfde mee heeft gemaakt.

Als ik het er bijvoorbeeld eens met vrienden over heb is het heel lastig om uit te leggen hoe ik precies denk. Dat afvallen iets is wat ik zo ontzettend graag wil. Liever dun dan gezond en liever lichter dan gezond.
Zelfs liever dun dan gelukkig, het is echt krankzinnig. Ik denk dat mensen zoals ik hopen dat ze gelukkig zijn als ze minder wegen, alleen dit werkt niet zo omdat je nooit meer tevreden bent.
Itsucksss!