Struggle 2!

#mijn verhalen zijn niet bedoeld om mensen op het verkeerde spoor te zetten

Deel 2

Toen ik mijn eten er 's avonds uit gooide wist ik eigenlijk heel goed dat ik verkeerd bezig was.
Ik maakte me zelf ook wijs dat ik goed kon stoppen met afvallen alleen dat wilde ik absoluut niet! Als ik in de spiegel keek moest ik iedere keer bijna huilen van walging. Al dat vet rond mijn heupen wilde maar niet weggaan en ik vond mezelf niks meer waard. Het is heel lastig om uit te leggen. Als je eenmaal die hersenspinsels in je hoofd hebt kun je er niet meer 1 2 3 van af. Je weet eigenlijk diep van binnen wel dat je niet dik bent omdat je je botten kunt voelen en zien, maar je blijft je zelf wel te dik vinden. Je denkt de controle te nemen over iets, iets waar je goed in bent , en waar je complimenten door krijgt, maar in werkelijkheid neemt de ziekte de controle over jou. Ze gaat in je zitten en wordt uiteindelijk deel van je. Ik had niet echt een stem in mijn hoofd het was meer een drang van niet willen eten en enorm bang zijn voor gewichtstoename. Als ik wel iets had moeten eten voelde ik me slecht. De gedachtes in mijn hoofd werden een draaikolk en het enige wat ik wilde is dat het er zo snel mogelijk uitkwam. 's Avonds voordat ik ging slapen deed ik iedere avond 500 situps. Ik weet nog een keer dat ik het 2 dagen niet had kunnen doen doordat ik bij een vriendinnetje bleef slapen. Toen heb ik om het in te halen op een dag 1500 situps gedaan.
Anorexia is een doolhof. Het is enorm lastig om uit te leggen wat er precies door je hoofd gaat, omdat je het zelf niet eens helemaal snapt. Het veranderd niet alleen je eetgedrag , maar ook je hele persoonlijkheid. Het zorgt er voor dat je eigenlijk alleen maar denkt aan eten+ niet eten, sporten calorieën en vooral aan afvallen. Vrienden? School? Familie ? Feestjes? Nee, hier ging het toen niet over. Toen dit speelde was ik 13 jaar en zat in de tweede van havo/vwo. Mijn twee beste vriendinnetjes gingen natuurlijk na een tijdje ook dingen merken. Als een van je twee vriendinnen al een paar weken geen brood meer meeneemt of haar brood weggooit en als ze alleen nog maar cola light drinkt en water , dan ga je je zorgen maken. Een keer werd het een van hun allemaal te veel en ze barstte in huilen uit , omdat ik geen snoepje wilde terwijl ze jarig was. Ik kon het niet uitleggen aan haar, ik wilde dat stomme snoepje wel voor haar pakken en ik wilde haar ook beloven dat ik vanaf toen weer normaal ging eten, maar ik kon het niet. Ik kon het misschien wel , maar mijn ziekte niet.
Toen mijn vriendin de klas weer inging ging het inmiddels rond. Mijn lerares Nederlands had ook iets in de gaten en daar heb ik toen nog twee keer een gesprek mee gehad. Toen de zomervakantie begon, een paar maanden later, heb ik niks meer van haar gehoord. Ze liet me gewoon mijn gang gaan en ze had niemand ingelicht. Toen vond ik dat allemaal fijn, maar achteraf besef ik hoe gevaarlijk het is geweest.
De tweede week van de vakantie gingen mijn zusjes en ik naar mijn vader toe voor een paar weken en tot mijn grote schrik was ik mijn laptop vergeten.. Ik hoopte maar niet dat mama er op zou gaan kijken, want er stonden teksten op en dieets die ze maar beter niet kon zien. Ook stond mijn pagina open en dan zou ze zomaar al mijn gesprekken kunnen lezen die grotendeels ook over mijn problemen gingen.
Na dag 1 werd mijn vader opgebelt. Ik zag aan zijn gezicht dat er iets goed mis was toen hij naar me toeliep en me de telefoon overhandigde. Mijn moeder klonk enorm boos en vroeg me of ik mezelf liet overgeven na het eten. Ik wist dat ik geen nee kon zeggen , omdat ze het dus zelf gelezen had. Ik zei tegen haar dat ik dat had gedaan, maar nu echt niet meer deed! In de tussentijd ging ik gewoon door met afvallen, niet eten en sit ups doen.

Deze periode in mijn leven is echt een van de treurigste geweest en dat besef ik achteraf pas. Toen voelde ik me heel sterk, maar ik was nog nooit zo zwak geweest. Ik moest om de zo veel weken nog terug naar het ziekenhuis voor mijn groei en toen ik er heen moest, weet ik nog dat ik voor de afspraak mijn riem af deed, mijn oorbellen uit en kettinkje af, allemaal omdat ik bang was dat ik anders te zwaar zou zijn. Toen het grote moment daar was en toen ik dus op de weegschaal moest voelde ik me van te voren al enorm trots. Ik wist gewoon dat ik veel was afgevallen en dat zou die stomme kinderarts lekker terugpakken. Nu zou ze nooit meer kunnen zeggen : 'Oh , weer 2 kilo erbij! Dat moeten we niet iedere keer hebben hè!' .
Ik stapte op de weegschaal en ik zag de verpleegster ,die me altijd van te voren weegde en opmat, het getal noteren. Toen ze op haar blaadje keek of mijn gewicht was veranderd met de vorige keer schrok ze zich dood. Ik was toen in een paar weken tijd 8 kilo afgevallen. Op dat moment voelde ik me zo enorm trots! Er kwam een brede grijns op mijn gezicht terwijl de verpleegster en mijn moeder verschrikt keken.
Mijn menstruatie had ik toen al een paar maanden niet meer gehad.

Toen mijn zusjes en ik na twee weken weer terug gingen naar mijn moeder was ik enorm zenuwachtig om haar weer te zien. Ik wist dat er een gesprek aan zat te komen en ik wilde zo goed mogelijk mijn best doen om te verbergen dat ik nog steeds wilde afvallen. Ze kwam er natuurlijk snel achter en ze zei tegen me dat ik naar een psychiater moest, of ik nu ging eten of niet. In het begin wilde ik dit natuurlijk absoluut niet , maar op het einde maakte het met niet zo veel meer uit. Niks maakte me toen meer uit en ik voelde me misschien zelfs een klein beetje opgelucht dat het me een beetje uit handen werd genomen. Maar het is zo moeilijk want je wilt iedereen continu 'pleasen' en je wilt echt wel je best doen voor je dierbare om gezond te zijn en om goed op je zelf te letten , maar de ziekte laat het niet toe.

De grote vakantie was afgelopen en dit was voor mij ook gelijk het begin van de ziekenhuisbezoeken en nieuwe trajecten.

Deel 2