Struggle 1

# mijn verhalen zijn niet bedoeld om mensen op het verkeerde spoor te zetten

Dit is voor het eerst dat ik op deze website zit en mijn verhaal deel met de buitenwereld.
De reden waarom ik hier schrijf is, omdat ik zelf denk dat het goed is om af en toe van je af te schrijven en ik wil graag mijn verhaal delen met mensen.

Eigenlijk was mijn gezin vroeger heel normaal. Mijn vader werkte hard en mijn moeder part time. Ik heb 2 jongere zusjes en ik was goed op school.
Mijn leven veranderde eigenlijk pas compleet toen mijn ouders gingen scheiden. Ik heb veel contact met mijn peettante en haar familie dus ik had na de zomervakantie afgesproken met haar dat ik er een lang weekend bleef slapen. Toen ze me terug bracht naar huis zag ik al gelijk dat er iets niet klopte ; de auto van mijn vader was weg.. Ze vroeg aan mij 'Waar is papa?' En ik antwoorde met ' Ooh, die is misschien even naar zijn werk.' , wetend dat er iets niet klopte. Toen ik binnenkwam brak de hel los. Mijn moeder was in tranen en vertelde dat papa weg was en ook niet meer terug kwam. Ik kon het gewoon niet bevatten.. mijn ouders die gingen scheiden. Ik wist wel dat ze af en toe ruzie hadden , maar dat het zo erg was heb ik nooit geweten. We woonden toendertijd in een groot huis, waar mijn moeder nu dus alleen achterbleef met 3 dochters. Ze ging toen full time werken en ik moest heel veel in het huishouden gaan doen en ook voor mijn zusjes. Zo moest ik ze bijvoorbeeld bijna iedere dag naar school brengen en soms ook ophalen, zorgen dat ze hun jas netjes ophangden en de klas ingingen. In de winter moest ik ze een sjaal om doen en een muts en iedere dag de haren kammen, omdat mijn moeder om 7 uur al moest vertrekken naar haar werk. Ik was toen pas 11 en het moeilijkste vind ik dat het niet te begrijpen is. Mijn jongste zusje wordt zelf nu over een maand al weer 11 en niemand kan het zich voorstellen dat zij op deze leeftijd 2 jongere zusjes naar school zou brengen en op ze zou passen. Ik verwijt het niemand , want toen moest het, het kon niet anders. Maar het ik vond het , nu nog steeds , zo vervelend dat ik van alles deed en er nooit een compliment voor kreeg. Het leek alsof het gewoon hoorde en dat ik een soort van tweede moeder was geworden voor mijn zusjes. Nu vragen ze ook nog steeds altijd aan mij of ze bijvoorbeeld een snoepje mogen.

Na een paar jaar veranderde de situatie weer. Mijn moeder had een nieuwe vriend en mijn vader een nieuwe vriendin. Mijn vader wilde het huis waar mijn moeder nog in zat overkopen. Hij heeft haar toen uitgekocht met als gevolg dat we moesten verhuizen. Ik zat toen net in de brugklas en zou nu weer een nieuwe start moeten maken in een andere stad waar ik niemand kende. Toch maakte ik wel snel nieuwe vrienden en ik kon het ook goed vinden met de dochter van de vriendin van mijn vader, mijn stiefzus. De nieuwe vriendin van mijn vader was erg gezond en ze at heel bewust. Hierdoor begon ik ook met het drinken van cola-light.
In die tijd moest ik naar het ziekenhuis voor mijn lengte, ik was namelijk erg groot en ik wilde niet 1,90 worden. Hiervoor kreeg ik hormonen , waardoor mijn groei zou stoppen. Door deze pillen kwam ik wel aan en ik kreeg dan ook redelijk veel reacties van mensen buitenaf. Het waren wel allemaal positieve reacties zoals, Wat zie je er goed uit! Je was eerst zo mager! ' , maar ik trok het me erg aan en ik vond het alles behalve positief. Zelfs de kinderarts, waar ik voor mijn groei kwam, maakte een opmerking. Ze zei: 'Je bent weer 2 kilo aangekomen, dat moeten we niet elke keer hebben, hè!'
Zo zijn er nog een paar 'triggers' geweest, die er tot geleid hebben dat ik bewuster wilde gaan eten. Ik at alleen nog maar vleeswaren en kaas als broodbeleg, terwijl ik eerst altijd pasta of pindakaas met hagelslag had. Ook sloeg ik tussendoortjes over. Na een paar weken merkte ik resultaat, er was 2 kilo af! Ik was zo trots op mezelf dat ik weer een keer hagelslag op mijn broodje wilde. Het probleem was dat de pak bijna op was, dus op de andere helft van het broodje deed ik wat van een andere hagelslag.
Mijn moeder en mijn oma zaten ook aan tafel en ze barstten in lachen uit. Dit deed mij zo'n pijn dat ik het niet heb kunnen op eten. Ik ben bang dat het vanaf toen ook mis is gegaan. Ik at op school mijn brood niet meer op en wilde 's avonds geen toetje meer. Ik weet nog hoe vaak ik daar wel geen ruzie over heb gemaakt met mijn moeder. 's Ochtends deed ik net alsof ik gegeten had en na een tijdje ging ik zelfs mijn avondeten eruit gooien.

Deel 1