Mijn broer: neverendingstory part 2

Mama belde net, om mij succes te wensen met mijn eerste examen. Ik vroeg of ze om me wou komen vanavond, had vorig weekend aangegeven dat ik tussen de eerste twee examens nog naar huis zou komen omdat er zes dagen tussen zitten. Nee, ze kon me niet komen halen. En sowieso wou ze eigenlijk niet dat ik naar huis zou komen. Mijn broer is niet goed, mama leeft van dag tot dag en ziet waar hij terechtkan. Thuis is ondragelijk voor haar dus zorgt ze dat hij ofwel bij oma kan slapen of bij papa. Dat lukt aardig, maar het blijft een heel hectische bedoening. Het ziekenhuis zou maandag bellen om te zeggen wanneer mijn broer terug zou kunnen opgenomen worden. Mama vertelde aan de telefoon dat ze hem niet willen...

Daar gaat onze hoop op rust.

Wat en hoe, wou ze niet kwijt, ze wou me er niet mee belasten, wou dat ik gewoon met mijn examens bezig ben en ging het een andere keer wel vertellen. Ik zei haar dat ik gewoon wou weten hoe het zit. Ze begon zich op te winden; ik ben te afgeleid als ik thuis leer, het is niet goed om thuis te zijn op dit moment, ik moet op kot blijven (ik heb tenslotte een kot voor te leren), ik moet blaaablaaablaaa, ik wil mijn mama terug! Ik wil 's avonds op mijn gemak bij haar zitten, praten, lachen, ik wil gewoon eens niet over mijn broer praten, niet bij elk telefoontje, contact met thuis met hem geconfronteerd worden. Niemand schijnt dat te beseffen dat een leven met hem niet gaat, dat iedereen eronder lijdt. Zelfs de hulpverlening wil hem niet! Wat moeten wij er dan mee doen? Back to maart 2011; toen was het hetzelfde liedje.

Kortom: het is een never ending story die ons leven zal blijven beheersen. Soms wil ik gewoon weglopen van dit alles. Gewoon eens even naar de andere kant van de wereld. Maar dat kan ik niet, ook al is het een droom. Ik kan mama niet in de steek laten, ik ben soms de enige die haar en de problemen van mijn broer begrijpt.

En nu ga ik vertrekken naar mijn eerste examen, direct het buisvak statistiek. Wish me luck.