Mijn broer: part neverendingstory?

Dinsdag is de ellende weer begonnen. Mijn broer takelt weer af, ik zie het en merk het aan alles, elk jaar wordt hij slechter, mentaal meer kinds. Maar hij is zeker niet mentaal gehandicapt in de meest gebruikte vorm (zijn IQ is normaal). Hij durfde niet meer thuis slapen, was bang 's avonds, durfde niet alleen zijn. Oké, dan slaap je eens een nachtje bij ons. Maar wij weten ook, bij één keer blijft het niet, hij zal vanaf nu helemaal niet meer willen slapen in zijn eigen appartement. Hij vulde zijn twee dagen bij ons al slapend en spelletjes-spelend. Pokémon. Pokémon? Hij is 22 jaar! Maar goed, we lieten hem slapen en spelen, we hadden er dan geen last van. Eigenlijk grof om te zeggen, maar het is echt zo, er valt niet anders tegen te doen. 's Avonds keken we samen tv. Hij vond dit niet interessant genoeg en speelde verder pokémon. We zeiden er niets van, we willen geen last. Hij luistert toch niet, hij wilt spelletjes spelen dus hij zal spelletjes spelen. En daarmee is het laatste gezegd. Zoals een klein kind dus. We gingen slapen, oké, geen probleem. Hij sliep lang, maar ik liet hem zijn. Slapen = geen miserie. En ja dat doet pijn om te zeggen over je eigen broer maar het is de realiteit en het is zo erg.
Maar aan de andere kant was hij weer bezig met zijn dagritme te veranderen en dat is niet goed. Mama was gaan werken en ik had geen zin in gezeur, ik heb binnenkort examens dus het enige waarmee ik mijn tijd vul is leren. Dus om niet gestoord te worden liet ik hem liggen. Tot het één uur 's middags was, toen vond ik het welletjes geweest, ik riep hem op. Geen probleem, hij ging zitten in de zetel en was stil, dus ik kon rustig verder studeren in de living. Het enige wat hij die namiddag deed was, jawel, pokémon spelen. Mij een zorg, ik studeerde verder.
Mijn broer weegt op iedereen, niet alleen op mama, ook op mij en zeker op onze stiefvader (als het je eigen kind is, kan je het nog minder verdragen dus wat wil je). Mama besloot naar papa te bellen; of mijn broer geen nachtje zou kunnen overnachten bij hem. Geen probleem. Even rust. Tot mama besefte dat er morgenochtend iemand kwam kuisen, direct begon ze te bellen met mijn papa en te regelen dat hij zeker op tijd naar zijn appartement zou gaan. Overdag wil mijn broer best even gaan naar zijn appartement, pas 's avonds is het écht een probleem. Mama kon het niet meer aan toen ze dan ook mijn broer aan de lijn kreeg. Ze begon te roepen; of hij eigenlijk wel beseft dat ze alweer de hele tijd vanalles aan het regelen is voor hem, dat ze nog geen seconde rust heeft gehad, dat ze nog maar juist thuis is van haar werk maar alweer zijn dingen moet regelen en een hele rij erna. Hij zei doodleuk: "Ben niet overtuigd." Mama haar hart ging wild tekeer, ze was op van de zenuwen en was bijna aan het trillen van boosheid.. Mijn broer voelde zich gesterkt omdat hij niet bij mama fysiek was en al ergens anders was waar hij wel wou overnachten. Zo'n reacties zijn absoluut niet leuk als je weet wat mama heel de dag doet voor hem. En dan heb ik het over daaaaaagen, geen minuten. Ze gaan parttime gaan werken en ervoor en erna is ze niet met het huishouden bezig maar met hém. Dat weegt op haar, maar ook ik krijg hierdoor geen aandacht. Heb er nooit veel moeten hebben maar eens gewoon gezellig samen tv kijken, samen praten, gewoon eens lachen..nee, dat kan niet want ofwel is ze mentaal moe of fysiek moe door slapeloosheid (door mijn broer en de miserie).

Next day: hij kwam terug. Zijn daginvulling moet ik niet meer vertellen (pokémon). 's Avonds ging hij vroeger slapen dan wij, omdat we het hem zeiden omdat hij een vast ritme nodig heeft. Een beetje later gingen ik, mama en mijn stiefpapa slapen. Mijn broer kwam weer naar beneden op dat moment. "Mama, kom je nog eens naar mij,boven?" Zo gaat het constant: "Mama, ga je mee eentje gaan roken?" (omdat hij zijn hart wilt luchten maar dat niet bij mij en onze stiefpapa durft/wilt doen, maar dan weet je dat hij weer een zwaar gesprek wilt voeren) "Mama, kom eens." (weer voor een gesprek..) Mama mama mama! Heel de dag is mama bezig met hem. Constant. Ik was het zat, ik wou nog even met mama praten/lachen/gezellig doen..Hij was aan het zagen; of hij nog een picknickje mocht? Mama zei dat het geen uur was om nog te beginnen eten en zei dat hij beter gewoon weer ging slapen. Hij ging in discussie (als hij wil eten gaat hij eten! PUNT) Ik liep gewoon naar mijn bed, what ever, daar gaat het nog-even-gezellig-met-mama-momentje.

De volgende ochtend was ik alweer druk aan het leren en stond mama op. Ze was moe, mijn broer had mama en mijn stiefpapa beziggehouden vannacht. Ik vroeg meer uitleg. Mijn broer was nog eens opgestaan rond 3u 's nachts om te eten. Hij had honger. Mijn stiefpa moest net naar de wc op dat moment dus ging naar beneden en schrok zich natuurlijk dood. Mama was ondertussen ook al wakker, ze hoort alles want is geen vaste slaapster. Direct is ze natuurlijk klaarwakker als ze beneden komt en mijn broer ziet staan; ze wordt direct nerveus en opgewonden waardoor ze, na een discussie over eten, niet meer kan slapen.

Tof, denk ik dan, weeral eens over mijn broer en zijn 'avonturen'. Ben het een beetje moe eigenlijk, maar mama ook dus ja, ik probeer er tegen te kunnen. Mama was het zat; hij mocht niet blijven slapen vanavond. Ze zei tegen hem dat hij weegt op ons, dat het niet meer zo verder kan en dat wij geen leven hebben op die manier. "Ik snap het probleem eigenlijk niet." Zei hij. Dan wordt je natuurlijk kwaad; maar hij liep gewoon naar buiten. Eentje roken.

Mijn stiefpa was ook kwaad; het gaat niet meer! Mama begon rond te bellen; kon papa hem niet nog een nacht opvangen? Nee. Wie dan wel? Oma? Nam niet op..Tante en nonkel? Ze moest wanhopig zijn toen ze aan hen dacht, dat zijn lieve mensen maar héél simpele mensen. Aan hen kan je moeilijk uitleggen wat het probleem is (aan niemand trouwens maar zij zijn zwakbegaafd en dus 'lachen' ze ook een beetje met zijn problemen en minimaliseren het), ze verstaan wel perfect dat mijn broer 'een probleem' heeft. Maar hij mocht naar daar gaan, ze zijn misschien simpel maar ze staan er tenminste voor ons! Mama zag het niet meer zitten om hem naar hen te brengen..geen probleem, ze kwamen om hem. Echt lief!

Dus nu zit ik op mijn kot en heb hem niet meer gezien. Hoe gaat het met hem? Hetzelfde zoals gisteren waarschijnlijk. Maar ja, ik wil hem ook niet echt zien. Je maakt je alleen druk als je hem ziet..

Kortom; het gaat weer niet zo goed met hem. Morgen gaan ze bellen van het ziekenhuis wanneer hij opgenomen wordt. Mijn broer wou zelf opgenomen worden (again) en heeft met mama een gesprek gehad in één van die dagen. Ik hoop dat hij zo snel mogelijk opgenomen wordt, zodat ik deze week nog eens naar huis kan gaan in alle rust, tussen mijn examens door.