minder boos gelukkig.........
M'n boosheid is weg en ik voel me eenzaam. Om het feit dat D. beter ziet dan ik dat hij veel te ver is gegaan, veel te ver over mijn grenzen. En ik denk maar steeds dat ik m'n grenzen moet verleggen. Ik voel me rot. Waarom ken ik mezelf zo slecht? Waarom moet alles van mij Bigger Better Faster en More? Op z'n Amerikaans. Ik ken geen grenzen van mezelf. WAar ligt mijn grens? Als ik er al een bespeur, dan moet ie wat mij betreft altijd zo snel mogelijk geslecht worden. Mag ik geen grenzen hebben van mezelf? WAT is er mis met grenzen? Ik wil altijd zo ruimdenkend zijn, ruimvoelend, ruimwetend, ruimlevend. En niemand voelt zich benauwder in z'n vel dan ik.
Waarom ben ik het niet gewend dat iemand me in bescherming neemt? DAt híj moet voorstellen dat hij gewoon er als 'vriend' voor me wil zijn, en niet meer als geliefde. Omdat dat beter is voor mij, juist omdat hij een rem nodig heeft en grenzen en ik die grenzen voor geen meter kan aangeven. Omdat ik geen grenzen in mezelf accepteer. Ergens word ik er verdrietig van dat ik blijkbaar nooit heb gevoeld dat ik m'n grens mag aangeven en dat ik dan nog steeds geaccepteerd word. Ik ben het gewend om dan meteen aan de kant gezet te worden en als kinderachtig ofzo bestempeld te worden. Dit is voor het eerst dat iemand liefdevol reageert, waar ik bang was dat hij heel boos op mij zou worden en me zou gaan kleineren. Duidelijk voor mij waar dat laatste idee mee samenhangt: als mijn vader merkte dat ik ergens moeite mee had, iets niet durfde of niet wilde, dan moest ik het of met grof geweld toch doen, of ik werd uitgelachen en gekleineerd. Nou, dan wil je wel over je grenzen heen gaan aan de ene kant, en aan de andere kant doodsbang zijn omdat niemand je ooit getroost heeft en gezegd heeft dat je ok bent zoals je bent.
Ik heb mijn vorige twee verhalen van vandaag op 'prive' gezet. Ik vind het moeilijk om zulke heftige dingen openbaar te laten, ook al heb ik gezien dat een van de verhalen al heel veel gelezen is. Misschien leg ik een lezerslijst aan voor dit soort dingen.
Waarom ben ik het niet gewend dat iemand me in bescherming neemt? DAt híj moet voorstellen dat hij gewoon er als 'vriend' voor me wil zijn, en niet meer als geliefde. Omdat dat beter is voor mij, juist omdat hij een rem nodig heeft en grenzen en ik die grenzen voor geen meter kan aangeven. Omdat ik geen grenzen in mezelf accepteer. Ergens word ik er verdrietig van dat ik blijkbaar nooit heb gevoeld dat ik m'n grens mag aangeven en dat ik dan nog steeds geaccepteerd word. Ik ben het gewend om dan meteen aan de kant gezet te worden en als kinderachtig ofzo bestempeld te worden. Dit is voor het eerst dat iemand liefdevol reageert, waar ik bang was dat hij heel boos op mij zou worden en me zou gaan kleineren. Duidelijk voor mij waar dat laatste idee mee samenhangt: als mijn vader merkte dat ik ergens moeite mee had, iets niet durfde of niet wilde, dan moest ik het of met grof geweld toch doen, of ik werd uitgelachen en gekleineerd. Nou, dan wil je wel over je grenzen heen gaan aan de ene kant, en aan de andere kant doodsbang zijn omdat niemand je ooit getroost heeft en gezegd heeft dat je ok bent zoals je bent.
Ik heb mijn vorige twee verhalen van vandaag op 'prive' gezet. Ik vind het moeilijk om zulke heftige dingen openbaar te laten, ook al heb ik gezien dat een van de verhalen al heel veel gelezen is. Misschien leg ik een lezerslijst aan voor dit soort dingen.
06 jul 2006 - bewerkt op 07 jul 2006
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 nov 2006 OK ( 2 )
- O 05 nov 2006 ruzie met ouders
- O 13 okt 2006 burengeklaag
- O 28 sep 2006 onderdrukking ( 2 )
- O 28 sep 2006 ontkenning
- O 22 sep 2006 stomme 'vrienden'... ( 1 )
- O 19 sep 2006 Monstertje
- O 19 sep 2006 onzekere kat loopt me achterna ( 5 )
- O 16 sep 2006 ze hebben geen tijd ( 2 )
- O 08 sep 2006 Miss Patience
- O 08 sep 2006 weg ( 3 )
- O 08 sep 2006 overleven
- O 06 sep 2006 gevangenis
- O 06 sep 2006 faalangst ( 3 )
- O 06 sep 2006 poezie ( 1 )