'Moet jij niet een keer een boek schrijven?'
Van de week kreeg ik deze vraag gesteld. Eigenlijk vrijwel vanuit het niets. Een vriendinnetje en ik hadden het over een boek wat bij mij op tafel lag en ik gaf haar ook een ander aan om te bekijken. We spraken over het soort boeken en ineens zegt zij 'moet jij niet een keer een boek schrijven?'. Zonder na te denken reageerde ik dat ik dat altijd gewild heb. Twee boeken, één over mijn grootouders en hun ziekte(s) en één over mijn verleden over niet leuke dingen. Ik vervolgde dat ik dat laatste wilde om een boek dicht te kunnen slaan, letterlijk, maar gaf ook aan dat dat ongetwijfeld veel energie gaat vragen en dat ik dat nu niet heb.
Achteraf was ik verbaasd over mezelf en nog steeds heb ik een vraagteken waardoor het kwam dat dat er zo uit kwam rollen. Zij zei mij dat ik eens een paar dagen alleen moet hiken. Zonder bereik, alleen ik en mezelf. Mogelijk met schrijfblokje. Wie weet.
Ondanks dat ik niet zonder reden thuis zit, heb ik mij de afgelopen 3 maanden absoluut afgevraagd wat ik bereikt heb na deze periode thuis zijn. Ik leer te ontspannen, het oke te vinden om mijn tijd te besteden aan puzzelen, netflix, puzzelboekjes, lezen etc. Op andere momenten vind ik het lastig en moet ik mezelf echt vertellen dat dat het hele doel is van dit proces.
Het is al vaker door mijn hoofd geschoten op te proberen wat weg te schrijven op een manier dat het voor anderen zou kunnen zijn, maar tegelijkertijd ga ik dan de shit in waar ik juist niet in wil. Ik wil het positieve zien. Ik wil de zon voelen branden. Ik wil zin hebben in het leven. Ik wil vertrouwen in de medemens. Ik wil genieten van de kleine dingen. Dan zal ik juist het positieve willen bewaken en bewaren.
Gelukkig is er amper energie en zou ik niet weten waar te beginnen en met welk doel.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende