Moslima, hoe zwaar..
Ervoor vechten, voor de liefde van je leven. Wat je denkt te hebben gevonden, na 2.5 jaar relatie een punt erachter zetten omdat het moet.
Februari 2011 begon mijn liefde en wat waren wij toch gelukkig.. Na ups en downs. Na slechte en leuke tijden ontmoeting met mijn ouders. En na 3 weken na de ontmoeting uitgemaakt.. Wegens jaloezie.. Boos, dom, teleurgesteld. Zo voelde ik me op dat moment. Klaar dacht ik kan geen kant meer op. Want mijn eerste liefde dacht ik. Veel liefde wat ik eerder nooit had. Was ineens verdwenen, na een moeilijke tijd toch weer bijelkaar gekomen wat niemand accepteerde. Een jongen die niet goed voor je is zal dat later ook niet zijn, wat een flikker. Ik haat hem.. Etc etc zulke dingen kreeg ik iedere keer te horen. Eerste keer met jou.. Zonder mijn eigen wil, en me verplicht voelen aan jou, omdat mijn trots in jouw handen was. Al die dingen verdragen, en dan toch proberen erboven op te komen. Het is me niet gelukt. Nadat hij mijn trots van me heeft afgepakt wat ik niet wou.. Te sterk was hij, ik was te zwak. Weet geen raad meer.. Een moslims meisje met zo'n probleem.... Groot probleem.. Zou er nog iemand zijn die dat niet belangrijk vind? Hoe kan je zoiets vertellen aan een jongen later? Hoe kan ik ermee omgaan? Hoe kan ik mezelf nog zo accepteren? Ik heb geprobeerd mezelf van mijn leven te beroven.. Maar zo lees je.. Niet gelukt. Ik hoop dat ik reacties krijg die mij een beetje goed maken!
Dankjewel lieve MDers.
Veel liefde!
lovemymom, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende