Na 2 jaar papa terug zien...

De relatie met mijn papa is nooit goed geweest en zal nooit supergoed zijn. Maar het is en blijft mijn papa..Ik was dan ook blij toen hij de grote vakantie belde naar me om te zeggen dat hij vanaf nu af en toe (niet teveel) eens zal bellen om te horen hoe het gaat met me. Ik geloofde hem eerst niet, vele beloftes die hij maakte, kwam hij niet na. Maar telkens opnieuw, na enkele weken, belde hij weer. Nooit te lang, nooit opdringerig..Het voelde goed.

Twee weken geleden vroeg hij of ik het zag zitten eens te komen naar hem thuis, om wat bij te praten. Ik vond dit een goed idee. Hijzelf benadrukte dat hij niet verwachtte dat we nu elke week samenkwamen. Het is goed dat hij niet te hoge verwachtingen heeft en op deze manier wil ik wel contact houden.

De band met papa is altijd moeilijk geweest omdat hij sociaal gehandicapt is (hij heeft nooit een 'diagnose' gehad ofzo maar wij zien de gelijkenissen met mijn broer en wij concluderen dat). Hierdoor snapt hij mij niet vaak en komen er daar frustraties van en dan ook ruzie. Maar papa is niet slecht van aard, hij bedoelt niets verkeerd, dat zegt mama ook. Dat is de reden ook waarom mama me daarin steunt, ze vindt dat papa, los van de problemen in communicatie, hij geen slecht karakter heeft.

Papa uit zich soms verkeerd en is vaak gefrustreerd geweest. Hij dacht altijd dat mama uit was op geld bij hem, maar dat is niet zo. Hij betaalt zijn onderhoudsgeld en dat is het. Dit jaar vroeg ze om de helft van mijn studies te bekostigen omdat ze het niet redde met het onderhoudsgeld. Mijn kot, de boeken..Mama betaalde ongeveer 1500 euro in anderhalve maand en dat kon ze niet. Gelukkig heeft papa snel beslist daarin te helpen, al had hij eerst het idee dat mama hem benaderde enkel en alleen voor geld. Gelukkig heeft mama veel feeling en wist ze hoe ze hem moest aanpakken. Ze heeft hem dan ook uitdrukkelijk bedankt voor de steun. Papa heeft dit nodig; uitdrukkelijke waardering.

Ook helpt papa mijn broer voor het eerst. Hij ziet in dat mijn broer inderdaad ziek is (wat hij nooit geloofde) en af en toe nodigt hij mijn broer uit. Mijn broer heeft nog altijd geen werk en thuis op zijn appartement doet hij niets anders dan slapen en spelletjes spelen. Door mijn broer af en toe uit te nodigen, heeft hij eens een andere dagvulling en dat helpt ook. Gewoon eens buiten zijn, ergens anders zijn, iets anders doen, helpt mijn broer.

Hij weet gelukkig al van de situatie met mijn, ondertussen, ex. Hij zal hier dan ook niet enthousiast over doen, wat goed is. Ik zie wel of ik er over praat of niet, al denk ik wel dat hij, net zoals iedereen, er van verschoten is. Ik heb eigenlijk geen zin om alles op te rakelen, al is het normaal dat ze er naar gaan vragen. Maar ik mag daar geen schrik van hebben, ik voel me de laatste twee weken beter en begin mijn eigen leven weer op te pikken. Die positieve gevoelens moet ik houden, al blijft het niet gemakkelijk.

Ik vind het een beetje spannend om te gaan, maar ik ben ook blij. Hij is en blijft mijn papa.