Na de stress

Afgelopen week een drukke week: tentamenweek. Ik had zes tentamens in vier dagen tijd. Voor allemaal moest ik veel doen en veel leren. De theorie is qua niveau geen uitdaging voor mij, maar juist daarom leg ik de lat voor mezelf zo ontzettend hoog. Ik wil, of eigenlijk zelfs: ik moet, alle toetsen in één keer halen én goede cijfers hiervoor krijgen. Ik eis zoveel van mezelf omdat ik denk dat anderen hoge verwachtingen van me hebben en die wil ik waarmaken. Ik wil laten zien dat ik ergens goed in ben. Maar deze gedachte heeft me zo gesloopt. Toen ik donderdag de laatste tentamen had gemaakt was ik zo ontzettend moe, dan krijg ik echt zon inkak-moment waarin ik hoofdpijn krijg, enorm vermoeid ben en een neergeslagen humeur heb.

Maar, donderdagavond had ik nog een workshop, dat was overigens heel leuk, zal ik zo verder over vertellen. Achteraf bleek dit allemaal echter wel teveel voor me te zijn. Vrijdag was ik echt helemaal op. Lichamelijk echt kapot, maar ook geestelijk. Ik voelde me ook zo verdrietig die dag. Toen ik mijn hond ging uitlaten, maar hij even niet naar me luisterde, barstte ik gewoon in tranen uit door vermoeidheid en opgestapelde emoties. En alle stress van school had ook zijn gevolgen op mijn eetpatroon. Een aantal dagen ben ik heel veel bezig geweest met mijn gewicht, tot wel vier keer op een dag wegen en constant bijhouden hoeveel calorieën ik eet. Een paar dagen later verklaarde ik mezelf voor gek dat ik mijn dag zo laat verpesten door eten, waardoor ik weer "normaal" eet. En de dag erna heb ik spijt dat ik voor mijn gevoel veel heb gegeten, waardoor ik ga compenseren. Zo bleef het maar de hele tijd wisselend gaan met het eten en dat was zo vermoeiend. Ik wist zelf niet meer wat ik nou wilde en die constant wisselende gedachten maakten het heel ingewikkeld.

Genoeg daarover, nu verder over de workshop. Ik ben dus vrijwilliger bij een organisatie. Via die organisatie geef ik gastlessen op middelbare scholen, maar soms doe ik ook andere dingen zoals het voeren van een conferentie met tweede kamerleden, staan bij een stand of helpen bij een workshop. Donderdag mocht ik weer bij een workshop helpen als ervaringsdeskundige samen met I., een mede-md'er, het was een workshop over (vrijwilligers)werk door mensen met een psychische stoornis. Na de gemeenschappelijke opening met drie sprekers mochten de deelnemers voor één van de workshops kiezen om deel te nemen. In onze workshop zat een stuk of twintig man; wethouders, leerplichtambtenaren, therapeuten, noem het maar op. Een van de deelnemers herkende ik gelijk: mijn pmt'er van de kliniek waar ik opgenomen was! Hij herkende mij ook, heel bijzonder vond ik dat gezien het toch al vier jaar geleden is en hij in die tijd enorm veel cliënten heeft gehad. Ook was er een deelnemer met een ontzettend lieve (psychiatrische) hulphond, die hond kwam gelijk naar ons toe, geweldig! De vrouw van de hulphond gaf trainingen met haar hulphonden (ze heeft er in totaal drie). Deze vrouw werkte als behandelaar nadat ze zelf ook veel ervaring heeft gehad met depressie, bijzonder om te horen hoe ze zoiets heeft kunnen omzetten in iets positiefs, namelijk haar hulphonden. De workshop verliep goed. Het onderwerp veranderde gedurende de workshop meer naar de GGZ in het algemeen. Mij werd onder andere gevraagd naar hoe ik doorverwijzingen en wachttijden had ervaren, waarop ik vertelde dat ik zo'n 50 behandelaren en heb gehad door de slechte doorverwijzingen en zo, waarop iedereen geschrokken reageerde. Achteraf sprak ik nog even met mijn oud pmt'er. "Jij hebt veel meer dan 50 behandelaren gehad." zei hij overtuigd. Ernstig als je erover nadenkt; een depressieve tiener die zo ontzettend veel behandelaren nodig heeft om de stap naar herstel te zetten, omdat de zorg niet op maat is, niet gespecialiseerd of intensief genoeg is, of omdat er geen klik met de behandelaar is. Hij vertelde dat hij inmiddels als zelfstandig pmt'er werkt en dat hij wethouder is, erg leuk om te horen (de kliniek is inmiddels namelijk wegbezuinigd). Aan het eind zei hij nog: "Als het nodig is: je weet me te vinden." Echt wat een leuke en oprechte gast is het. Zo was hij in de kliniek ook altijd, hij was de grappenmaker en de ADHD'er onder de therapeuten, maar had toch altijd hele goede therapiesessies.

En nu heb ik uitgebreid over de workshop heb verteld, ben ik helemaal vergeten te vertellen over onze avonturen op de weg ernaartoe. Omdat I. een stuk van mij vandaan woonde, spraken we af op het station van Arnhem, dan konden we daar eerst samen eten en dan via Tiel naar Maurik (plaats waar de workshop gegeven werd) reizen. Echter, de trein van I. reed niet meer verder waardoor ze niet op Arnhem kon komen. We besloten om af te spreken in Tiel en vanaf daar de bus te pakken naar Maurik. I. had weer pech, haar trein had vertraging waardoor we de overstap op de bus zouden missen. Geluk bij ongeluk wilde de buschauffeur een minuutje extra wachten, net op tijd alsnog de bus gehaald. We reden met de bus door Tiel heen, langs de kliniek waar ik gezeten heb. Zo bizar om daar langs te rijden, ik heb het daar al bijna vier jaar niet meer gezien. Er kwamen zoveel herinneringen naar boven en tegelijkertijd voelde het ook zo onwerkelijk wat er in het verleden allemaal is gebeurd. Eenmaal Tiel uit reden we letterlijk door een gat: alleen maar platteland. En ineens stond er een kei groot bord: 'Wipe out'. De fuck, dat dat daar ligt, heel bizar. Het bordje in de bus met de haltes erop deed het niet en de stem die omriep was heel onduidelijk. Ik dacht dat ik onze halte hoorde, dus we stapten uit. Eenmaal uit de bus zag ik alleen maar een donker plattelandsweggetje. Fuck!! Te vroeg uitgestapt. We moesten volgens Google Maps een half uur over een verlaten weggetje lopen om bij de locatie aan te komen. Tijdens het lopen deed I. nog hopeloze pogingen tot liften, maar elke auto reed in een rotvaart voorbij. Na een hele tijd lopen stopte een auto voor ons, er zat een man met zijn dochter van een jaar of 16 in, hij wilde ons wel een lift geven naar de locatie. En gezien zijn dochter in de auto zaten, vertrouwden we het wel. Dus uiteindelijk, vijf minuten voor het begin van de workshop, waren we er. Maar kapot moe van het hele avontuur.

Nu heb ik wel weer genoeg geluld. Morgen heb ik mijn laatste tentamen, ik moet een geschiedenisles geven met de didactiek van historisch tijdsbesef. Maar dat komt vast goed. De les zit goed in elkaar en de docent was er erg enthousiast over de les, en een goed begin is het halve werk.

Slaap lekker.