nachtenkind
De gouden twinkeling in je ogen, die ik in je blikken zo herken.
En dan soms weer die zwarte leegte waarvan het lijkt alsof ik een vreemde voor je ben.
Kan het ons wat schelen, dat wat de wereld denkt?
De grote menigte, de hordes, kuddes, de groepen.
Het zou ons niet moet deren het zou ons gewoonweg niets moeten doen,
we zouden alles moet accepteren en negeren, we hoeven er niets van te leren.
Ik heb zovaak het gevoel dat je maar één stap achter me bent.
Dat je over al mijn meningen en ideeën, dat je er hetzelfde over denkt.
Dat jij hetzelfde denkt.
En ik probeer het echt, ik probeer niet te denken aan mijn ontwaken.
Al mijn dromen voor mij zo werkelijk en fijn, waarom zou ik dan ontwaken.
Ontwaken om weer alleen te zijn.
Terwijl ik tegen je aan kan kruipen alsof er niets is, alsof het niets is.
Dat je me gewoon in slaap kan wiegen en me belooft dat ik niet terug hoef te gaan.
Dat we blijven liggen tot de zon opkomt maar ondertussen mogen genieten van de maan.
In mijn eigen perfecte wereld, waar alles is zoals ik van het leven had verwacht.
De gouden twinkeling in je ogen, die ik in je blikken zo herken.
De laatste lach die je altijd zo lief naar me lacht.
Met ogen die inmiddels klaar zijn om het zonlicht te verdragen,
glimlach ik terug en fluister...
Tot vannacht!
En dan soms weer die zwarte leegte waarvan het lijkt alsof ik een vreemde voor je ben.
Kan het ons wat schelen, dat wat de wereld denkt?
De grote menigte, de hordes, kuddes, de groepen.
Het zou ons niet moet deren het zou ons gewoonweg niets moeten doen,
we zouden alles moet accepteren en negeren, we hoeven er niets van te leren.
Ik heb zovaak het gevoel dat je maar één stap achter me bent.
Dat je over al mijn meningen en ideeën, dat je er hetzelfde over denkt.
Dat jij hetzelfde denkt.
En ik probeer het echt, ik probeer niet te denken aan mijn ontwaken.
Al mijn dromen voor mij zo werkelijk en fijn, waarom zou ik dan ontwaken.
Ontwaken om weer alleen te zijn.
Terwijl ik tegen je aan kan kruipen alsof er niets is, alsof het niets is.
Dat je me gewoon in slaap kan wiegen en me belooft dat ik niet terug hoef te gaan.
Dat we blijven liggen tot de zon opkomt maar ondertussen mogen genieten van de maan.
In mijn eigen perfecte wereld, waar alles is zoals ik van het leven had verwacht.
De gouden twinkeling in je ogen, die ik in je blikken zo herken.
De laatste lach die je altijd zo lief naar me lacht.
Met ogen die inmiddels klaar zijn om het zonlicht te verdragen,
glimlach ik terug en fluister...
Tot vannacht!
10 mei 2011
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 nov 2011 Geknoopte gordijnen
- O 26 nov 2011 Verse visfiletjes
- O 05 jun 2011 vergif ( 2 )
- O 31 mei 2011 important ( 2 )
- O 30 mei 2011 zonnige koffie ( 1 )
- O 29 mei 2011 geen ( 2 )
- O 17 mei 2011 blijf bij me?
- O 15 mei 2011 moenie weggaan nie
- O 15 mei 2011 haha ( 3 )
- O 10 mei 2011 mr. blue
- O 10 mei 2011 nachtenkind
- O 10 mei 2011 ode aan mijn favoriet
- O 09 mei 2011 mijn ma ( 2 )
- O 05 mei 2011 vier de vrijheid ( 2 )
- O 05 mei 2011 oliewater