ode aan mijn favoriet

Al die tijd heb ik op je gewacht,
niet echt gedacht dat je zou bestaan.
Zoals ik er al van overtuigd was dat
we alleen zijn geboren om te vergaan.

Tot je ogen me vonden en ik de jouwe zag.
Verdwaalde in je blikken en duizelig werd van je lach.
Zo puur, zo kwaad, zo onbeschrijvelijk mooi.
Je huid zo stralend wit, lichtgevend als sterren in de zwarte nacht.

Mijn ogen dwaalden af maar mijn gedachten bleven.
Na een tijd was je er weer.
Ik wilde je vanalles vragen maar we zwegen, we keken.
Je blikken straalden en waren niet te doorgronden dit keer.

Je fluisterde je naam met een stem als fluweel.
Ik mompelde de mijne afwezig terug,
je adem rook zo zoet.
Dit werd me écht even teveel.

Vanaf dat moment leek ik je geur te herkennen
en trokken we steeds aarzelender naar elkaar.
Jij bleef me volgen, bleef me redden en ik bleef
zwijgend kijken naar de gouden lokken in je haar.

Ik vroeg me af hoe je zo snel en sterk kon zijn.
Het was alsof je niets leek te voelen...
Alsof je niets voelde van de pijn.

Ik hoorde legendes, mythes, verhalen van een vriend.
Ik was op de juiste weg, hij geloofde ze immers niet.
Steeds weer liep ik een stukje verder tot aan m'n heldere moment.
Ik zag het, ik voelde het, ik weet nu wat je bent.

We moesten praten, je waarschuwde.
Maar de twijfel in mijn stem was volledig weg.
Ik wilde je begrijpen,
begrijpen waarom je afstand nam maar ik kon het niet.

En plots stonden we daar in het midden van het bos.
Je vroeg me, wat ben ik dan, zeg het me maar.
Je ogen zochten de mijne en ik liet je blik niet meer los.
Ik gaf je je antwoord en je zei, ik ben het gevaar.

Je vroeg me of ik bang was, bang voor wie je bent.
Ik glimlachtte flauwtjes, nee riep ik uit.
Ik zou bang moeten zijn zei je, maar ik luisterde niet meer.
Ik keek naar je diamanten huid.

Je kon me niet weerstaan en mijn afwezigheid niet verdragen.
Ik keek naar je op, mijn ogen vol met vragen.
Vanaf die dag was ik onvoorwaardelijk en reddeloos verliefd.
Verliefd op wat verboden zou moeten zijn.