Numb,

Accepteer het, het is voorbij. Hoeveel stappen je nog gaat zetten en hoeveel keer je nog seks zult hebben telt vanaf nu niet meer. Ik dacht altijd dat als ik me zo gedroeg dat we dan nog bij elkaar zouden kunnen komen, maar niks is minder waar. Ik kan blijven huilen, blijven slapen in zijn shirt. God damn, ik kan zelfs blijven slapen met hem èn zijn spullen op het plankje laten staan. Het zal niks veranderen. We kunnen afspraken maken en we kunnen negeren dat we niet meer samen zijn als we samen zijn, maar dat zal ons geen stap verder helpen.

Hij is de eerste persoon aan wie ik denk, goed of slecht. Ik wil alles als eerste tegen hem vertellen. Ik doe hem pijn. Ik weet ook precies wat ik moet zeggen om hem pijn te doen. Hij doet hetzelfde bij mij. Want oh god, HIJ wilde uit elkaar. Na al die tijd en al die momenten had ik zo gehoopt dat toen ik het opbracht hij zou zeggen dat hij wel voor me zou vechten, ondanks dat ik mezelf allang opgegeven had.

Hij deed het niet. Hij zou wel verwacht hebben dat alles ophield op de dag dat we het uitmaakte. Maar ik hou van hem en ik heb hem nodig. Het probleem zit hem alleen in het feit dat ik geen afscheid kan nemen. Niet nu, niet van hem. Hij was het, hij was de ware. Hij was de eerste en de meest waardevolle. Ik was zo verliefd op hem dat ik mijn telefoon zou vergeten als ik naar hem toeging. Ik hoop dat hij zich dat meisje nog herinnert. Terwijl hij bezig was mijn donkerste geheimen te ontdekken was ik zo weg van hem dat ik alles vergat.

Ik kan ook niet zeggen dat er ook maar 1 dag is dat hij niet naar me heeft gekeken alsof ik alles voor hem was. Daartegenover staat dat mijn moeder zegt dat hij dat nog steeds doet, terwijl ik weet dat ik niet langer die persoon ben. Ik had alles wat ik wilde, alleen kon ik daarmee niet gelukkig zijn. Gelukkig zijn is bij mij kapot. Net zoals niet gelukkig zijn. Ik denk dat ik hem daarmee heb weggejaagd, alle kleine ruzies, alle keren dat mijn hoofd op hol sloeg. Want, geloof me, er zijn een hoop dingen waar ik niet tegen kan. Dan gaat het fout en raak ik in paniek.

Ik hoop dat hij ook weet dat er niet 1 dag is geweest, dat ik niet van hem gehouden heb. Elke dag wist ik wat ik had, ik was alleen zo stom om het niet te laten zien. Ik heb fouten gemaakt, ik heb geroepen dat hij niet meer van mij hield. En ik weet dat ik zelfs op die momenten wist dat hij dat wel deed. Maar het ergste wat ik gedaan heb, is eraan twijfelen of ik nog wel van hem hield.

Nu weet ik het antwoord. Er is alleen een vraag die de hele dag door mijn hoofd spookt. Wat als ik mijn mond gehouden had? Ik moet mijn eigen problemen oplossen. En ik weet zelf ook wel dat er geen moment is geweest dat ik echt twijfelde aan of ik van hem hield. Ik vergat alleen na een tijdje niet meer mijn spullen mee te nemen als ik naar hem ging. Ik vergat niet meer al mijn problemen als ik bij hem was.

Ik weet dat het voorbij is. Ik geloof dat er op dit punt ook niks meer is wat we kunnen doen. Ik hou mezelf voor de gek door te denken dat het nog wel goed komt als we zou met elkaar om kunnen gaan, maar volgens mij is niks minder waar. Ik ben nog aan het ontdekken hoe het zit, en hoe ik verder moet. Maar die weg lijkt voor nu behoorlijk lang en zinloos.

'You can't even remember why it ended. Everything you were and everything you had is gone. It just didn't work out. But you know that it could have.'