it's over
Hallo allemaal,
Ike een lange tijd niet meer geschreven. Ik ben ondertussen geslaagd.
En aan een nieuw schooljaar begonnen.
B en ik zijn uit elkaar. Na een vrij lange tijd. Niks in mijn huis voelt meer als van mij.
Het zijn deels zijn spullen. Na een tijdje zijn we samen bij mijn ouders gaan wonen.
De afgelopen paar weken heeft hij steeds meer spullen opgehaald en nu is hij weg.
En ik denk voor altijd.
Ik weet niet waarom het uit is of wie het heeft uitgemaakt. Het ging al een tijdje niet echt
lekker, voornamelijk omdat ik erg gestresst was/ben. Hij heeft het lang met me volgehouden.
Hij was mijn eerste echte vriendje, iedereen verteld je dat het pijn doet als het uitgaat.
Maar nooit dat het zoveel pijn doet. De meeste dagen sta ik nutteloos in mijn kamer voor een plek
om te kunnen zitten. Vrienden die zeggen dat ze er voor je zijn, maar je uiteindelijk toch alleen laten.
Ik mis hem, maar ik heb niet het recht om boos te zijn. Hij is niet vreemdgegaan, hij heeft me niet alleen
gelaten, hij laat me niet achter, hij praat niet over me.
Hij doet niks verkeerd.
We zien elkaar nog regelmatig. Soms slaapt hij nog bij me. Als hij er is valt alles mee en is alles goed.
Maar als hij weg is niet. Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. En zoals altijd kruip ik dan weer achter mijn laptopje.
Ik ben nooit goed geweest in alleen zijn. Maar ik mis hem zo zo zo erg. Hij is de liefste echt waar.
Maar het is gewoon voorbij.
Het begon over of we uit elkaar zouden willen, we zijn jong en zijn al zo'n beetje getrouwd. We wilde meer
ruimte, meer dit en meer dat. Het eindigde met het idee dat het zou kunnen en na een tijdje was
het ineens werkelijkheid.
Elke dag zonder hem maakt het moeilijker en elke dag komt het besef steeds meer. Het wordt niet meer als
hoe het was. En ik kan het 1000x zeggen maar het dringt niet door.
Ik begin een soort wanhoop te voelen. Ik word weer hoe ik was voor hem, ik kan niet slapen, niet eten.
Ik mis hem zo.
En als er nou iets te haten viel, maar dat valt er niet. Hij heeft niks verkeerds gedaan.
Ik begin mezelf te herhalen omdat ik er zelf ook niet meer over weet te zeggen.
Ik mis hem, ik hou van hem.
Tot schrijfs.
Ike een lange tijd niet meer geschreven. Ik ben ondertussen geslaagd.
En aan een nieuw schooljaar begonnen.
B en ik zijn uit elkaar. Na een vrij lange tijd. Niks in mijn huis voelt meer als van mij.
Het zijn deels zijn spullen. Na een tijdje zijn we samen bij mijn ouders gaan wonen.
De afgelopen paar weken heeft hij steeds meer spullen opgehaald en nu is hij weg.
En ik denk voor altijd.
Ik weet niet waarom het uit is of wie het heeft uitgemaakt. Het ging al een tijdje niet echt
lekker, voornamelijk omdat ik erg gestresst was/ben. Hij heeft het lang met me volgehouden.
Hij was mijn eerste echte vriendje, iedereen verteld je dat het pijn doet als het uitgaat.
Maar nooit dat het zoveel pijn doet. De meeste dagen sta ik nutteloos in mijn kamer voor een plek
om te kunnen zitten. Vrienden die zeggen dat ze er voor je zijn, maar je uiteindelijk toch alleen laten.
Ik mis hem, maar ik heb niet het recht om boos te zijn. Hij is niet vreemdgegaan, hij heeft me niet alleen
gelaten, hij laat me niet achter, hij praat niet over me.
Hij doet niks verkeerd.
We zien elkaar nog regelmatig. Soms slaapt hij nog bij me. Als hij er is valt alles mee en is alles goed.
Maar als hij weg is niet. Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. En zoals altijd kruip ik dan weer achter mijn laptopje.
Ik ben nooit goed geweest in alleen zijn. Maar ik mis hem zo zo zo erg. Hij is de liefste echt waar.
Maar het is gewoon voorbij.
Het begon over of we uit elkaar zouden willen, we zijn jong en zijn al zo'n beetje getrouwd. We wilde meer
ruimte, meer dit en meer dat. Het eindigde met het idee dat het zou kunnen en na een tijdje was
het ineens werkelijkheid.
Elke dag zonder hem maakt het moeilijker en elke dag komt het besef steeds meer. Het wordt niet meer als
hoe het was. En ik kan het 1000x zeggen maar het dringt niet door.
Ik begin een soort wanhoop te voelen. Ik word weer hoe ik was voor hem, ik kan niet slapen, niet eten.
Ik mis hem zo.
En als er nou iets te haten viel, maar dat valt er niet. Hij heeft niks verkeerds gedaan.
Ik begin mezelf te herhalen omdat ik er zelf ook niet meer over weet te zeggen.
Ik mis hem, ik hou van hem.
Tot schrijfs.
04 jan 2016
- meld ongepast verhaal
-
Paarseroos (opgeheven op 11-12-2023)
woensdag 06 januari 2016 11:59
Ik weet precies hoe je je voelt.
Liefdesverdriet is echt verschrikkelijk.
Ik heb bij mijn eerste echte liefdesverdriet een maand lang als een zombie geleefd.
Kon gewoon helemaal niks meer, niet eten, niet lachen, niet slapen, niet wakker zijn. Alleen maar die ontzettende pijn in je maag-hart en alleen maar tranen door die vervelende steen in je keel. (geen brok meer maar steen). Voor mij hoefde het leven niet meer en ik zag ook niet hoe ik hier ooit nog uit zou komen. Voor ik echt helemaal over hem heen was was ik al meer dan een half jaar verder. Hij had binnen 2 weken een nieuwe vriendin wat het alleen maar pijnlijker maakte, maar waardoor je ook verder kan.
Ik denk dat als jij en hij echt niet verder willen je beter afstand kan nemen. In die tijd dat ik zo kapot was (tijd van hyves) zat ik elke dag op zijn profiel te kijken, wat doet hij, wat denkt hij, is hij gelukkig?? Als ik hem dan zag had hij bijvoorbeeld nieuwe kleren en daar was ik dan al verdrietig over. Waarom heeft hij nieuwe kleren zonder dat ik het weet?? Kortom drama. na 2 weken heb ik hem overal verwijdert (msn/hyves etc) en alle foto's brieven en andere dingen in een doosje gedaan. Hierdoor werd ik niet elke keer met hem geconfronteerd. Je denkt ontzettend veel aan hem, maar je moet afscheid nemen, langzaam aan ga je minder aan hem denken en als je dan ook niet meer geconfronteerd wordt met hem scheelt dat een hele hoop.
Ook nieuwe mensen leren kennen die jullie niet samen kennen en veel afleiding zoeken helpt erg goed.
Hopelijk gaat het snel beter met je en ook al lijkt het nu onmogelijk maar je gaat je weer beter voelen en uiteindelijk zelfs weer een leuke jongen ontmoeten. Wel hou je door contact te houden je gevoel in stand en kan je nooit afscheid nemen. Waarschijnlijk vind hij het ook erg moeilijk, maar stel voor om elkaar iniedergeval een maand of 2 maanden niet te spreken en te zien en daarna aan te kijken hoe het gaat.
Ik heb een jaar lang geen contact gehad met mijn ex. Daarna zijn we erg goede vrienden geworden, hij begrijpt mij erg goed en weet precies hoe ik inelkaar zit. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat ik ooit een relatie met hem heb gehad en gek op hem ben geweest (ondertussen zijn we ook alweer 8 jaar uit elkaar).
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 26 jan 2016 Numb,
- O 04 jan 2016 it's over ( 1 )
- O 01 apr 2015 Hoe het nu is.
- O 27 aug 2014 Het ijsblokje
- O 16 jun 2014 update alles.
- O 23 mei 2014 Eerste keer psycholoog enzo. ( 2 )
- O 09 mei 2014 Besloten wat ik wil. ( 3 )
- O 23 apr 2014 Feesten en De eerste keer. ( 7 )
- O 15 apr 2014 studiedag ( 2 )
- O 13 apr 2014 this week ( 1 )
- O 06 apr 2014 it's official
- O 30 mrt 2014 naaktfoto's ( 3 )
- O 28 mrt 2014 stress, shoppen & eten
- O 25 mrt 2014 opheldering en verbazing
- O 19 mrt 2014 lieve mama, ( 4 )