-oh, de liefde.
Mijn oren horen niet meer bij mij,
zijn uitgeleend aan een ander,
afgestemd op een bepaalde klank,
zelfs voor honden te zuiver.
Mijn neus hoort in jouw nek, heeft
daar een thuis gebouwd en wacht
tot het weer mag nestelen in de enige
geur die nog belangrijk is.
Jouw hart, zo'n zeldzaam goed,
dat ik het niet eens mag,
aanschouwen, vast houden,
van je houden.
Mijn verdriet, een publiek genot,
verzwelgt me wederom tot er
werkelijk niets meer van me
over is, en oh, de liefde.
Wat is ze voor anderen toch mooi.
-powrót
*smile*, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende