Op weg naar...

Lief Dagboek,

Op weg naar... het leek me een toepasselijke titel, omdat ik vrijwel altijd op weg ben. Of wil zijn. Als ik onderweg ben, ben ik gelukkig; misschien omdat je weg bent uit je dagelijkse sleur, weg bent uit je dagelijkse dingen en gewoon geniet. Weg zijn is heerlijk, zelfs al ben je weg om aan het werk te zijn, verandering is de sleutel.

Nu ben ik in een leeftijdsfase waarin ik tussen twee groepen in lijk te hangen. Aan de ene kant heb ik vriendinnen die langdurige relaties hebben, samenwonen en/of zelfs getrouwd zijn en kinderen hebben of verwachten. Zij maken zich druk om wat ze eten vanavond, worden gelukkig van een Blond Amsterdam theeset en spenderen elke avond met vriendlief op de bank. Goed, daar is niks mis mee, maar dat is niet hoe ik mijn leven voor me zie, nu niet, maar nooit niet. Het is wel waar ik bang voor ben wat het gaat worden als alles zo maar een beetje zijn gangetje gaat. Een oude huismuts, maar dan zonder man en zonder kids en met 50 katten, waar ik allergisch voor ben... Begrijp je mijn probleem?

De andere helft van de mensen om me heen is in nog in de fase waarin ze niet snappen dat je af en toe een feestje overslaat, omdat je naar jouw idee belangrijkere dingen aan je hoofd hebt. De helft die, wel op zichzelf woont, maar elk weekend naar zijn of haar ouders gaat en die ondanks dat op zichzelf wonen nog geen ei kunnen bakken en leven van de afhaalmaaltijden van de Appie en de shoarmatent om de hoek. Het merendeel van deze groep zou ik eerder tot kennisen rekenen dan vrienden, want er mist ergens een wederzijdse overeenkomst in levenservaring. Helaas bestaat het merendeel van mijn medestudenten uit deze groep mensen, die op oppervlakkig niveau prima zijn om mee om te gaan, maar waarmee ik een diepere klik mee mis. Ik ben een paar jaar ouder, wat dit verschil in denken goed verklaart, maar niet oplost.

Het is gek, want ik heb daadwerkelijk alleen aan de andere kant van de wereld gewoond, maar nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld als hier. Omringd door mensen die ik nooit volledig zal begrijpen; mensen die ofwel lijken te zijn aangekomen bij hun eindbestemming óf nog niet op zoek zijn naar het station. En ik? Ik sta gevoelsmatig in Groningen terwijl ik op weg naar Maastricht had moeten zijn.

Toch zijn er nog de mensen zoals ik. Ze zijn wat zeldzamer, maar zeker nog niet uitgestorven: de gefaalde studenten. Kenmerken? Behoorlijke studievertraging door verschillende oorzaken, lijken ietwat misplaatst, ietwat andere opvattingen over wat belangrijk is en wat wel en niet kan en weten altijd in de meest ongmogelijke situaties te geraken. Het pad van de "liefde" is voor deze groep mensen ongeveer net zo hobbelig en onvoorspelbaar als de weg door hun studie en dingen lijken ze altijd zomaar te overkomen. We zitten in een achtbaan met onszelf, met elkaar, met de rest van de wereld erbij? Geen idee, maar we lijken voor onszelf in ieder geval zo min mogelijk op ons plek te zijn in de realiteit en zoeken elkaar vaak op, om even weg te vallen in die andere realiteit. Op weg naar... een feest, een avond die je je niet meer kan herinneren of de andere kant van de wereld, zolang het maar niet hier is.

Liefs,

Marit.