Opgesloten met IBS

Waarom mag ik niet gewoon gaan.

Ik zie het nut niet meer van het leven.
Waarom dwingen ze mij op door te gaan.
AL 10 jaar lang aan het strijden ..hoelang dan nog.

ZIet het leven er dan zo uit steeds maar weer een opname als ik het niet meer trek.
Al de zoveelste keer en 2de keer IBs..

Ik wil mij gewoon beter voelen.
Aan tijd heb ik niks als ze geeen schatting kunnen geven over welke tijd.
Wat zijn de doelen dan op korte termijn die haalbaar zijn.

Inmiddels alweer op de hic beland afdeling op de grote beek voor verwarde mensen.
Dit gaat mij toch ook niet helpen.

Ik ben hier neer gedumpt. En hier zit ik dan alleen in een woonkamer zonder mensen om mij heen.
Hier schiet ik toch ook geen zak mee op.

Ik ben wel in verzet gegaan omdat ik niet vind dat dit helpt.
Dat is nu wel te merken aan mijn lichaam over rode wrijving plekken van verzet.
Het voelt kut dat ze mij nou de vrijheid hebben ontnomen.

Ik mag niet na buiten niks. En dat alleen omdat ik het zo niet volhoudt.
Maar snappen ze het dan niet. Dat ik het wil opgeven omdat ik niet meer wil strijden.. Dat ik het heb geaccepteerd dat mijn verleden zo gelopen is... maar dat ik met dit leven gewoon klaar ben.
Je kunt toch niet iemand dwingen om te leven. . Het zou een hoop schelen als mensen het oke vinden dat ik er niet meer wil zijn. Het leven is net een trein er stappen mensen in maar er stappen ook weer mensen uit. De enige die de hele rit met je meegaat dat ben zelf . Je moet met jezelf gelukkig zijn de rest is bijzaak.

En begrijp me niet verkeerd. Ik vind mezelf ook een geweldig persoon maar als de rest niet mee zit dan word het wel erg lastig om mezelf overeind te houden. Mijn gevoel blijft alleen kut en steeds zoek ik weer ergens hoop of let ik op de kleine dingen die wel goed gaan Maar dat word wel erg klein als je ook daardoor niet overeind blijft en moet overleven in dit kut leven.

Ik doe ZO ONTZETTEND hard mijn best om het goed te laten gaan maar steeds lukt het mij maar niet om een gevoel te krijgen van enige blijdschap..

De momenten dat ik blij ben zijn maar zo kort tegenover de momenten dan het gewoon slecht gaat.
Ik wil dat niet meer.. Geef mij gewoon een tijdbestek en doelen die wel te behalen zijn. Zodat ik ook zie dat ik vooruit ga en geef mij dan medicatie die ervoor zorgt dat ik die strijd aankan zonder zo te moeten vechten ..

Want echt ik ben helemaal op