oppervlakkigheid is mijn refuge

The deeper you go,
The more you know,
The harder it gets
To break.

Dat is wat ze zeggen. Maar waarom. Waarom is het zo moeilijk. Hoe langer je met bepaalde mensen omgaat, hoe meer je ze leert kennen en voor je weet, noemen ze jou een vriend. Maar wat is dat, een vriend. Is dat iemand met wie je alles deelt? of is dat meer iemand bij wie je je op je gemak voelt zonder dat je alles deelt? Is dat iemand die je vertrouwt? Kan je je op je gemak voelen zonder dat je mensen vertrouwt? Wanneer weet je of je te maken hebt met een vriend? Of heb je toch te maken met een kennis, iemand die je slechts kent. Wat is dat toch.

Maar als je dan een een onwijze ruzie krijgt, waaruit blijkt dat je je jaren hebt ingehouden hebt aan de bloed irritante eigenschappen van een vriend. Dan ben je ineens geen vriend meer. Maar was er dan wel een vriendschap geweest? voor mij niet, voor hen wel? Blijkbaar waren zijn criteria voor een vriendschap veel lager dan die van mij.

Waar ik me dodelijk aan irriteer, onnodige opmerkingen maken. Opmerkingen die alleen maar nog meer crap uitlokken. Opmerkingen die de sfeer verpesten en uiteindelijk een band verkloten. Maar sommige mensen schijnen enorme behoefte te hebben aan het constant praten. Ze kunnen niet tegen stilte.

Ik heb diepe behoefte om nooit meer met dat soort mensen te praten. De afgelopen week heb ik me gerealiseerd, ervaren, dat ik zomaar zou kunnen uitbarsten in een woede en dingen zeggen die ik absoluut meen, maar waar ik persoonlijk niks mee opschiet. Ik moet het vermijden. Confrontatie zou alleen maar betekenen dat ik zeg, dat ik jou als persoon veracht. Ik wil dat je verander, maar dat is irreeel. Als er iemand zou moeten veranderen dan zou ik het moeten zijn. Als ik me ergens aan irriteer dan moet ik mij zodanig aanpassen dat ik me er niet meer aan irriteer. Maar ik weet niet hoe dus is het het beste dat ik het vermijd.