Opscheppen/enthousiasme

Ooit was ik als gitaarroadie mee met de band Supersub, toen zij hun cd presenteerden in Paradiso. Halverwege het optreden liep ik het podium op, ik overhandigde zanger Felix (nu in Moke) zijn versgestemde gitaar, ik keek naar rechts en ik zag een vol Paradiso. 'Dat wil ik ook,' dacht ik.
Een paar jaar terug werkte ik drie jaar in Paradiso en dat was geweldig. Achter op het terras lunchen met artiesten, met een kop koffie in je hand de meest bekende bands zien soundchecken en ik stond regelmatig op het grote podium... ...mensen rond te leiden. Maar ik wilde er spelen!

Ik zit in een bandje. In mijn vorige band trad ik al eens op in de bovenzaal van Paradiso én een keer in de grote zaal, maar dat was een bedrijfsfeestje. Niet 'echt dus'. Op een maandag, enkele weken terug, werd ik gebeld door onze boeker. Of we een voorprogramma wilden doen in de bewuste zaal. Gekscherend vertelde ik dat het niet met ons werk te combineren was, waarna ik natuurlijk volmondig 'ja' riep. Die woensdag speelden we er...

...en dat is magisch. Ik parkeerde het busje op het terrein waar de 'nightliners' (enorme bussen) van de meest grote bands hadden gestaan. We werden hartelijk ontvangen door de dames van de receptie, die ik nog kende van een paar jaar daarvoor. En dan ga je de catacombes in, om onderin die oude kerk op een van de kleedkamerdeuren je bandnaam te zien staan. Dat A4'tje met 'KrisP's band' maakt alles echt.

Natuurlijk is er een soundcheck, eten, een gevulde koelkast en dan komt het moment dat de stagemanager het sein geeft dat het vijf minuten voor showtime is. Opgewonden loop je de kleedkamer uit. Dan richting de rondlopende trap richting podium, waar Mick Jagger, Robbie Williams, Joss Stone en Kurt Cobain eens omhoog liepen (om maar eens wat willekeurige namen te noemen). Ik duwde het zwarte gordijn open en dan sta je oog in oog met 1.200 mensen. Ondanks dat we support act zijn gaat er een gejuich op. De adrenaline pompt door je lijf. Ik kom rechts op en mijn basversterker en bassen staan helemaal links. Ik steek dus het podium over, net als tien jaar geleden met Supersub. Maar nu speel ik zelf. Ik groet het publiek, ik hang mijn bas om, ik zet mijn versterker van stand-by af, ik pluk aan mijn E-snaar en achter mij komt er een diepe, lage toon uit de speakers, die de buiken van 1.200 man doet trillen. Dat moment is magisch.