Met een washandje op mijn hoofd, lig ik al vanaf het moment dat ik wakker ben een beetje lamlendig op de bank te niksen. Mijn gedachtes maken koprollen, mijn keel voelt als een rasp aan (teveel gerookt) en mijn lichaam is pijnlijk en zwaar.
Gisteravond, ben ik met mijn huisgenoot naar de kermis geweest. Ze gaat nu dan echt bijna weg, 14 september vertrekt ze naar Amerika (voorgoed) en ondanks dat we het erg lastig hebben gehad de afgelopen twee jaar. Ik kon haar soms wel wurgen, gaan we nog wel redelijk goed met elkaar om. Ter eren van haar afscheid, kwamen we daarna zoals vanouds (we kende elkaar vooral van uitgaan) in de kroeg terecht. Het begon al vroeg (rond een uurtje of half 1) terwijl de kermis zijn laatste rondje draaide, druppelde de eerste mensen binnen. Hoe later het werd, hoe gezellig. Toen wij gingen roken in het rokershok, hadden we al aardig wat drankjes op. Ik weet niet meer precies hoe en op welk moment, maar mijn huisgenoot en ik kwamen in gesprek met een jongen (van onze leeftijd). Het begon over Amerika, hij had daar gewoond en mijn huisgenoot kon enthousiast haar verhaal kwijt. Ook bleek het dat deze jongen en ik heel veel gemeen hadden. Voor we het wisten stond we meer dan uur te praten in het rokershok met deze jongen, mijn huisgenoot wou uiteindelijk weer gaan dansen maar ik bleef nog met hem praten. Hij kocht drankjes voor ons en het was oprecht heel gezellig. Hij vroeg aan het einde van de avond of ik zijn nummer wou opslaan, wat mij door mijn -toestand- niet meer zo goed lukte. Maar uiteindelijk heeft hij zijn nummer in mijn telefoon gezet.
Mijn huisgenoot was dol enthousiast, wat ze vond ons echt 'super leuk' bij elkaar passen. Ze zegt dat ik echt met hem moet gaan afspreken, want ik ben 'nooit' zo. Ik praat nooit zolang met een jongen in de kroeg (de meeste vind ik ook irritant). Echter, weet ik eerlijk gezegd niet zo goed wat ik met zijn nummer moet doen. Moet ik contact met hem opnemen of het gewoon verwijderen? Wie zegt dat hij überhaupt met mij wil afspreken? Ik geloof er niets van dat hij mij leuk vond, hij deed gewoon aardig (tegen ons allebei) en wanneer je op een level bent praat je gewoon veel met andere. Dit alles heb ik ook tegen mijn huisgenoot gezegd, die maar blijft doorgaan over 'mijn droomman'. Ze zegt dat ik bang ben, dat ik sinds mijn ex geen vertrouwen meer heb ik jongens en de liefde en ik mezelf op deze manier afsluit.
Misschien heeft ze ook gelijk, misschien wil ik ook wel gewoon nooit meer een relatie. Ik wil niet weer al die onzekerheid, zeker niet nu. Ik ben happy single. Toch, nu ik hier dood (brak!. Shotjes zijn niet goed voor je algemene gesteldheid, geloof mij!) op de bank lig moet ik telkens aan hem denken. Ik heb sinds tijdens niet meer echt z'n leuk contact gehad, met iemand van het mannelijke geslacht.
Het was een aparte nacht.