Over werk

Tom vertelde dat hij weinig vlees eet.
"Dan eet je vast veel vis." zei Faye met een zekere elitaire toon in haar stem.
"Nee, eigenlijk niet. Vooral groente en soms zo'n stuk vega-vlees."
"Oh ja, want ik vond het anders al raar, gezien de zeeën leeggevist worden. Waarom dan wel vis eten maar geen rund."

Ik zat bij de twee aan tafel en liet het gesprek zijn gang gaan. Faye's reactie is precies waarom ik bijna nooit noem dat ik doordeweeks geen vlees eet. Zelfs als een vegetariër of veganist geen predik houdt maar het gesprek er toevallig langs komt en een mening wordt gedeeld, zijn mensen heel erg geneigd de vegetariër neer te halen. Ik heb ergens gelezen/gehoord (goede bronvermelding [/sarcasme] dus neem dit vooral met een korrel zout) dat dit fenomeen niet zo zeer gaat om het neerhalen van de ander, maar het verhogen van jezelf. Ofwel, onbewust schijnt er begrip te zijn en een soort schuldgevoel dat iemand dit zelf niet doet. Door de andere partij naar beneden te halen, worden mensen weer op hetzelfde morele niveau gezet.

Voor wie tussen de regels door kan lezen, ik bedoel hiermee niet dat ik mijzelf of welke vegetariër dan ook beter vind omdat hij/zij/het geen dieren probeert te eten. Het gaat om aanhaken op de noodzaak onszelf zo goed als/beter dan de andere persoon te vinden.

Moet worden vermeld dat ik met een hoop mensen werk die in de twintig zijn. Pas nu ik ouder en gesetteld ben, zie ik hoe erg mijn collega's nog bezig zijn met het ontwikkelen van hun identiteit. De normen en waarden die in de tienerjaren zijn aangeleerd/aangenomen worden nu getest. Relaties komen ten einde bij de bosjes, iedereen zoekt een huisje, een hoop willen zichzelf omhoog vechten in het bedrijf en een aantal heeft nog het schoolmentaliteit, zo min mogelijk werk voor zoveel mogelijk beloning.

Ik kan waanzinnig goed mijn ei kwijt bij deze groep. Iedereen zit vol verhalen en problemen waar ik graag bij help met advies of een luisterend oor. Ik kan mensen motiveren een tandje bij te zetten, of gas terug te nemen indien nodig. Ze zijn in die zin zo schattig en onervaren, dat ik met mijn tien jaar werkervaring een ander licht kan schijnen op problemen waar de leeftijdsgenoten een schoolse blik hebben.

Onbewust heb ik een grotere emotionele volwassenheid opgebouwd in de jaren dan waar ik me bewust van was. Verandering van omgeving kan confronterend zijn, maar is wel een prachtige manier om weer dingen over jezelf te leren en de kijk op het leven te evalueren. Ik heb nu al ontzettend het idee dat ik mijn "wijsheid" kan delen met mensen, dus ik ben benieuwd hoe elitair ik zal zijn mocht ik echt de tachtig jaar halen. Aan de andere kant denk ik steeds zo slim en wijs te zijn, en kom ik er consequent achter eigenlijk niets te weten. Gelukkig heb ik advies leren geven van mijn ouders: "Dit is mijn mening, doe ermee wat je wilt. Mocht je iets heel anders doen, even goede vrienden."

Mensen weten me steeds beter te vinden met vragen. Meestal werk gerelateerd, soms niet. Steeds meer mensen vragen me dan ook of ik geen teamlead wil worden. Het antwoord is simpel: Nee.
Dat is niet wat ik op dit moment in mijn leven wil doen. Volgens mij ligt mijn plezier vooral in het feit dat ik "een van ons" ben. Als teamlead sta je toch verder van de werkvloer af. Ik wil binnen in de suites staan in de shit en het zo oplossen. Niet buiten een telefoon aannemen. Aan de andere kant heb ik dat nooit geprobeerd, dus kan ik er niet echt over oordelen. Bottom line is dat ik nu op mijn plek zit en het enorm naar mijn zin heb. Verandering hoeft voor mij niet, ik ben content.

Mijn hoofd stelt de vraag of het niet gewoon angst voor verandering is, maar elke discussie komt er op uit dat ik gewoon de huidige situatie niet wil veranderen, niet uit angst, maar uit tevredenheid.

De enige constante is verandering, dus zeg nooit nooit, maar voor nu is alles goed.

Daar over doorgedacht, is het dan waard om voor een promotie te gaan? Qua centen zeer zeker wel. Ik wil graag minder gaan werken, maar het salaris dat ik nu verdien is verdomd riant. Er komen nog wat kosten aan waar ik voor wil sparen dus meer is in die zin beter. Echter, het is nooit genoeg. Hoe meer men heeft, hoe meer men wilt hebben. Dan is het een gebed zonder einde.
Geld komt en gaat, tijd is beperkt.
Veel centjes is fijn als je tijd hebt te genieten van de centjes. Nu heb ik vooral werk en onregelmatigheid. Hoewel ik het fysiek trek, merk ik het wel in mijn slaapritme. Zodra ik aan het nieuwe ritme ben gewend is het tijd om weer om te schakelen. Wel geniet ik ontzettend van alle avonddiensten omdat ik echt een avondpersoon ben. De weken dat ik overdag moet werken ben ik gewoon veel vermoeider dan wanneer het 's avonds is.

Het privéleven kan een probleem zijn. Onregelmatig als het is, en het feit dat het zo'n beetje al mijn beschikbare energie opslokt, heb ik mijn weekenden nodig om weer even goed te aarden en me-time in te plannen. Na werk kost het veel moeite nog wat te ondernemen, dus ik selecteer op dingen die ik echt leuk vind, en enkel dat. Zo ga ik bijna nooit mee met team uitjes na werk. Activiteiten als bowlen of voetballen zijn sowieso mijn ding al niet. Als ik dan meetel dat ik mijn collega's al 42 uur per week zie, hecht ik meer waarde aan lekker thuis zijn. Toch speel ik wel D&D met collega's en als er ooit voor wordt gekozen om te gaan poolen, ben ik zeker van de partij.


-VLH