Pijn - verlaat verhaaltje

Verhaal van gisteravond na plotseling klap van trein aan pijn:

Ik vroeg Vriendin net waar ze Evy vandaan had; dat is een hardloopprogramma met een vrouwenstem die dus zegt wat je moet doen qua lopen. Nu heb ik altijd al een hekel gehad aan hardlopen, dus zei ze: ja beweging vind ik een goed plan, maar hardlopen? Datgeen waar je altijd al een hekel aan hebt gehad? En toen kwam het opeens als een klap, of eerder als een fucking trein: de pijn. Dansen. Het proces dat een tijd geleden begon van het vertrouwen in mijn lichaam verliezen, het niet meer optimaal kunnen presteren, de pijn van soms aan de kant moeten zitten tijdens de danslessen, de pijn als ik te moe was en daardoor niet eens naar dansen kon, de pijn van toegeven dat het niet gaat, de pijn bij het zien van dans. Alles kwam en komt naar boven. De laatste tijd ben ik mijn lichaam aan het behandelen als vuil. Mijn lichaam, die mij altijd zo goed in staat stelde om te dansen. Mijn lichaam, die mij liet zijn wie ik was, die mij liet doen waar ik goed in was. Mijn lichaam, die meer kon spreken dan mijn woorden. Mijn lichaam, die wist wat ie doen moest zodra er muziek klonk. Mijn lichaam, waar ik via dans zo verbonden mee was. Mijn lichaam, die me sterk liet voelen en vrij liet zijn. Mijn lichaam, die bewoog alsof het vanzelfsprekend was. Mijn lichaam, die nog steeds zou kunnen dansen als ik dat wil. Mijn lichaam, die nu slechts nog danst op feestjes. En dan nog niet eens altijd en voluit. Mijn lichaam, die ik nu behandel als vuil. Mijn lichaam, die ik nu afstoot en stuk maak. Mijn lichaam, waar ik nu niet meer mee dans. Mijn lichaam. Wat een gevecht is het geweest de afgelopen tijd. Vanaf het moment dat m'n lichaam iets mankeerde, beschuldigde mijn geest haar van opgeven. Alsof mijn lichaam het express deed. Ja hoor, en nu mankeer je weer iets; tuuurlijk! Blijft aan de gang, het kan ook nooit een keer goed gaan he?! Er is altijd wel iets!

Nou, als ik iets geleerd zou moeten hebben onder andere is het wel dat geest en lichaam met elkaar in verbinding staan. En nu zie ik in dat ik mijn lichaam de laatste tijd wel erg streng heb behandeld. Mijn geest ook, daarentegen. Ik liet ze niet zijn, ik wilde erboven staan. Nu probeer ik mijn geest weer met mijn lichaam te verenigen, maar merk ik dat dit nog veel gevechten oplevert. Letterlijke fysieke gevechten. Pas nu, op dit moment, besef ik dat mijn lichaam niet de boosdoener is. Het is een samenwerking van de twee. Mijn geest was boos op mijn lichaam en probeerde deze weg te duwen, waardoor het ook niet beter kon gaan met mijn lichaam. Afwijzing doet pijn, dus ja, als lichaam zou ik dan ook protesteren. Mijn geest probeerde mijn lichaam te straffen, waarop mijn lichaam weer protesteerde en mijn geest dit weer zag als: HA ZIE JE WEL, ER IS VERDOMME OOK ALTIJD WAT! En weer boos werd op mijn lichaam, waarop weer een straf volgde. Cirkeltje rond. Sinds januari ergens geloof ik, probeer ik het eens anders aan te pakken: in plaats van mijn lichaam de schuld te geven en ermee naar de dokter te gaan, probeer ik eens naar mijn geest te kijken door in therapie te gaan. En daar ligt het antwoord. Dat de poging tot vereniging van lichaam en geest moeizaam en semi-gewelddadig verloopt, vind ik nu logisch aangezien ik inzie dat mijn geest een aardige muur om zich heen heeft gebouwd en met gebalde vuisten + pijl en boog de wacht hield. Nu verkent ze rustig d'r muren, goed kijkend naar wat ze eigenlijk heeft opgebouwd de laatste tijd, om langzaam maar zeker de stenen op de grond te leggen en de muren kleiner te maken/af te breken. Het kost tijd, want eenmaal op je hoede en je blijft op je hoede, maar het begin is er. Dit besef, wat ik vanavond heb, lijkt me een hele goede. Eentje om niet te vergeten en daarom schrijf ik het op.

Overigens, ik dacht net aan balans en yingyang en net als dat je bij yoga enzo je midden moet vinden door met je ogen dicht naar voren en naar achter en naar links en rechts te gaan -zo vindt je je midden/balans-, moet je dat dus ook in het leven: je hele blije dingen verkennen en je hele donkere, waarna je het midden beter voelt. Wees dus ook niet bang voor het donkerste, want dat helpt je uiteindelijk het midden te voelen. (Therapie zei afgelopen vrijdag ook dat ik niet bang moet zijn voor het donkere, het zal juist helpen)