PT2. Primair
Primair
Luxe, warmte en gezelschap.
Alles word gezien als belangrijk in het drukke leven
dat word benoemd als menselijkheid.
Maar als het erop aankomt heb je genoeg aan een paar
flikkerende kaarsen die je warmte geven in frisse winden.
Twinkelende deuntjes die dansen door de vlammen en strakke
lijnen die je in leven houd, met evenwichtige passen die
jouw pad kruisen.
Gezelschap tot in de late uren die zich vormen tot 1 in de
gapende lakens van kou.
De kou zal ons omarmen als dekens van wolken.
Ik sleep je mee naar het einde van je dromen en je voert me
mee door de gedachten van samen alleen zijn.
De muziek test mijn lenigheid als de noten langer worden.
Vermoeide blikken kruisen elkaar als de zon eindelijk is gezakt.
De gaten in mijn geweten schreeuwen om verhalen die je
eigenlijk niet wilt horen.
Met gesloten brein alles opnemen tot de realisatie van niks het
hardste aankomt.
Uren blijf ik kijken, naar de ademing die jou tot mens maakt.
Even lijkt alles stil te staan en de nacht nooit ochtend zal worden.
Mijn hersenen dwingen mij wakker te worden, tot de
schreeuwende geluiden van het ontwaken begint.
Ik alleen in ondergoed zwerf door de kamer als een jong muisje
op kerstochtend.
Het gevoel van honger laat op zich wachten als ik binnenkom in
de beladen keuken die uitkijkt op verdwaalde mensen.
Voedsel voor het brein is wat ik zoek, maar het enige wat ik vind
zijn kleine overblijfsels van wat ooit een maaltijd is geweest.
De magerheid in mijn benen is pas te zien als de broeken die ik
aantrek niet eens meer zo strak zitten als toen.
Wachtend op de trein geniet ik van de eerste zonnestralen die mij
begroeten op deze simpele vrijdagmorgen.
De gedachte dat ik weer naast je kan liggen doet mijn mond grijnzen.
Nooit had ik geweten, stappend in de trein, dat dit gevoel een wederkeer zou brengen in mijn ochtend.
~Hey! bedankt voor het lezen, feedback zou lief zijn!
Help mij nog beter te worden
Luxe, warmte en gezelschap.
Alles word gezien als belangrijk in het drukke leven
dat word benoemd als menselijkheid.
Maar als het erop aankomt heb je genoeg aan een paar
flikkerende kaarsen die je warmte geven in frisse winden.
Twinkelende deuntjes die dansen door de vlammen en strakke
lijnen die je in leven houd, met evenwichtige passen die
jouw pad kruisen.
Gezelschap tot in de late uren die zich vormen tot 1 in de
gapende lakens van kou.
De kou zal ons omarmen als dekens van wolken.
Ik sleep je mee naar het einde van je dromen en je voert me
mee door de gedachten van samen alleen zijn.
De muziek test mijn lenigheid als de noten langer worden.
Vermoeide blikken kruisen elkaar als de zon eindelijk is gezakt.
De gaten in mijn geweten schreeuwen om verhalen die je
eigenlijk niet wilt horen.
Met gesloten brein alles opnemen tot de realisatie van niks het
hardste aankomt.
Uren blijf ik kijken, naar de ademing die jou tot mens maakt.
Even lijkt alles stil te staan en de nacht nooit ochtend zal worden.
Mijn hersenen dwingen mij wakker te worden, tot de
schreeuwende geluiden van het ontwaken begint.
Ik alleen in ondergoed zwerf door de kamer als een jong muisje
op kerstochtend.
Het gevoel van honger laat op zich wachten als ik binnenkom in
de beladen keuken die uitkijkt op verdwaalde mensen.
Voedsel voor het brein is wat ik zoek, maar het enige wat ik vind
zijn kleine overblijfsels van wat ooit een maaltijd is geweest.
De magerheid in mijn benen is pas te zien als de broeken die ik
aantrek niet eens meer zo strak zitten als toen.
Wachtend op de trein geniet ik van de eerste zonnestralen die mij
begroeten op deze simpele vrijdagmorgen.
De gedachte dat ik weer naast je kan liggen doet mijn mond grijnzen.
Nooit had ik geweten, stappend in de trein, dat dit gevoel een wederkeer zou brengen in mijn ochtend.
~Hey! bedankt voor het lezen, feedback zou lief zijn!
Help mij nog beter te worden
11 apr 2016
- meld ongepast verhaal
-
Jay-K
maandag 11 april 2016 20:49
Vind het al erg mooi geschreven hoor
-
rosannemarit
maandag 11 april 2016 20:57
Goed, feedback en tips. Moeilijk voor iemand die hier zelf niet eens bij in de buurt zou komen. Beetje als een leerling die zijn docent moet verbeteren. Maar ik ga het proberen.
Allereerst wil ik je sowieso even een compliment geven dat het erg mooi geschreven is, vooral je eerste alinea. Daarna raak ik je (als ADHD'er) een beetje kwijt. De zinnen en strofes worden ineens langer en ingewikkelder en voor mij vergt dat meer moeite om te lezen, vooral omdat de eerste strofe wat simpeler en soepeler was, dan verwacht je dat contrast niet. Er zitten wat dingen in die het voor mij ingewikkeld maken zoals de zin over "de magerheid van mijn benen", die in mijn hoofd niets tot heel weinig te maken lijkt te hebben met de rest. Een soort puzzelstukje van de verkeerde puzzel, zegmaar, wat ik nergens kan plaatsen.
Al met al tip. Dichten is mooi en gedichten hebben vaak onduidelijke passages die er alleen maar meer schoonheid aan toevoegen, maar zorg wel dat de lezer het aan elkaar kan blijven relateren, ook al is het met een beetje fantasie.
En om heel mierenneukerig te zijn: het cijfer 1 aan het begin van strofe twee zou mooier zijn als die uitgeschreven was (één), ik dacht nu namelijk eerst aan 1 uur op de klok, maar dat klopte niet.
Goed ik klink heel streng nu en dat voor iemand die er weinig van weet, maar je vroeg erom. Hoop dat je er wat mee kan! En niet vergeten, sowieso erg mooi geschreven! -
ElenaOriana
maandag 11 april 2016 21:57
Rosanne, bedankt voor je reactie! ik snap wat je bedoelt, k heb dit ook geschreven over de loop van heel wat uren, vandaar dat ik het ook heb opgesplitst in 3 delen.
het eerste deel was de avond, wat mij heel rustig maakte en de stemming warm en teder was.
het middelste stuk was in de nacht, die deels heel fijn waren maar ook wat gesprekken en gedachtes die plaats vonden die niet leuk waren.
het laatste (ochtend) deel was weer erg rustig en warm. de zin met 'de magerheid van mijn benen' slaat op het dat moment terugkomende gevoel van geen eten in huis hebben. en nu ik ernaar kijk zie ik ook dat het er niet helemaal tussen past, en dat na dat moment er niet veel gebeurde om over te schrijven.
Als ik erover nadenk, had ik moeten besluiten om het stukje weg te laten, of er verder op door te gaan. Om dat moment voelde het voor mij logisch, maar nu is dat niet echt zo haha!
iig bedankt! -
Phlo (opgeheven op 06-12-2022)
dinsdag 12 april 2016 10:52
Strakke lijnen houden je in leven. Strakke lijnen is meervoud
Datzelfde geldt voor de schreeuwende geluiden van het ontwaken. Die beginnen, niet begint.
Tot hier het grammarnazi gedeelte. Ik vind dat je goed schrijft! Het is interessant en een beetje abstract. Dat maakt het dat je er over na gaat denken en opnieuw gaat lezen. Ik kan er verder weinig feedback op geven want het is goed. Lekker doorgaan want ik lees het graag! (En ongetwijfeld meer met mij!)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 dec 2023 Positieve bijwerkingen van antidepressiva ( 2 )
- O 30 okt 2023 Ik hou ook van jou
- O 28 okt 2023 De laatste bootycall
- O 25 okt 2023 Oneindige liefde geven
- O 24 okt 2023 Twee mannen en 1 verwarde vrouw.
- O 11 okt 2023 Kan je vrienden zijn met je ex? ( 1 )
- O 23 jul 2017 Het ging gewoon snel
- O 21 jul 2017 Dronken in Amsterdam
- O 14 jul 2017 Dronken aan de telefoon ( 1 )
- O 11 jul 2017 Jochie slaat pup-
- O 23 apr 2017 Foute keuze. Hoera. ( 5 )
- O 23 mrt 2017 Wens maar.
- O 22 mrt 2017 Huisgenoot en mijn ex.
- O 18 mrt 2017 Was jij niet mijn ex?
- O 06 mrt 2017 Dronken in bed