Reflecties

Om te schrijven over wat ik wil vertellen is het vaak beter om eerst te schrijven wat er door mijn hoofd speelt. Als Mozes die de zee scheidt, probeer ik door de chaos van gedachten een weg te creëren naar het werkelijke verhaal dat ik wil schrijven. Het goede muziekje vinden, afleiding bewust wegklikken (altijd lastig op een laptop), aandacht inwards gericht. Actieve houding(?) een kop koffie. De eettafel, een luie stoel, de bank of toch het bed? Wat is eigenlijk de beste plaats om te schrijven? In de fantasie is het altijd een kantoortje met uitzicht op groen. Buiten waaien de bomen op de lentewind, binnen klinkt het tikken van een typemachine. Een sigaret in de asbak (als kind noemde ik het een tbak) en een glas alcohol (de sterke variant) in een klein laagje in een rond glas, gedecoreerd met symmetrische vormen op de bodem van het glas. Een vrouw die binnen komt, geïrriteerde, denigrerende reactie van de schrijver, iets in de trand van “Unless you’re here to suck my dick, toots, please fuck off.”
Tsja, “De echte schrijver”. Realiteit is echter een warrig kapsel, ochtendjas, kop koffie en doorgezeten bank. De laatste stappen voor de belastingaangiften hangen boven onze hoofd en vanavond mag er weer gewerkt worden. “Echt werk”, omdat rondkomen van creativiteit voor weinig is weggelegd. Heel eerlijk is “the starving artist look” ook niet voor me geschikt. Ik blijf mezelf vertellen dat zoiets niet is wat ik zou willen, maar ik beschrijf het zo vaak, dat ik me bijna afvraag of het niet een kwestie is van mijzelf overtuigen.

Al mijn gedachten gaan over werk. Als ik schrijf, gaat het over werk. Wanneer ik wakker wordt, denk ik aan werk. Ik droom over werk. Het is fijn dat de rest van mijn leven zo stabiel is dat dit het belangrijkste is waar ik me druk over hoef te maken, maar het irriteert me. Ondanks dat ik het nog steeds een geweldig bedrijf en functie vind, met genoeg mogelijkheden, blijft het werk. Er komen patronen terug van jaren geleden, waarin gevraagd wordt of er misschien te weinig wordt geschreven omdat er te veel wordt gewerkt. Nu werk ik nog meer dan toen, en dat zal het schrijven niet ten goede komen. Tegelijkertijd; is schrijven het hoogst haalbare? Is creativiteit het doel van dit leven? Of gaat het er gewoon om dat we content kunnen zijn… Of, ben ik gewoon op zoek naar dingen om over te mopperen, zodat ik kan klagen? Is dat wat het leven is geworden?

Ik ben meer met denkspelletjes bezig. Op werk wordt er veel schaak gespeeld. Ik vul graag Harry Potter woordzoekers in, omdat ik daar tenminste aan de referenties kan herkennen welke woorden ze willen. Lezen gaat niet zo voorspoedig als ik zou willen, al ligt dat vast aan het boek wat ik nu lees. Waarom moet het dan toch uit tot ik aan de volgende verder wil? Staat ook wel raar om uit een reeks van 7 nummer 5 uit gemak over te slaan.

Begrijp me niet verkeerd, het leven is niet onaangenaam. Het gaat zelfs hartstikke goed in mijn leven. Dit zijn slechts die oppervlakkige emoties en twijfels die zo nu en dan aandacht behoeven voor ik kan schrijven wat ik werkelijk wil vertellen. Een dagboek entry op een dagboek site, omdat schrijven niet alleen over vertellen gaat, maar ook over publiek.


-VLH