Rise like a phoenix
Lief dagboek,
een aantal dagen terug zat ik helemaal niet lekker in mijn vel en schreef ik je. Ik schreef je over hoe ik me voelde en wat ik eraan wilde gaan doen. Eén van die dingen was me mooi voelen, dus niet meer elke dag colleges volgen in mijn joggingbroek, maar gewoon wat moeite doen om iets leuks aan te trekken. Vandaag zou ik ermee beginnen, dus dat gaan we dan ook doen.
Het is gek hoe minder dan een week schrijven mijn negatieve energie is gaan omzetten in postieve energie. Niet altijd, ik kan nog steeds terugvallen in de momenten waarin ik alles niet meer zie zitten, maar het wordt minder. Minder frequent, minder heftig. Ik realisser me gewoon dat alles ook eigenljk wel goed gaat en er niets is om me zo'n zorgen om te maken. Het komt goed.
Deze week is ook ideaal om de nieuwe start te maken, vanaf morgen mag ik officieel mijn nieuwe kamer in! Had het nog beter uit kunnen komen? Ik denk het niet. Vandaag is het begin, beginnen bij mezelf. Het klinkt best arrogant, maar ik weet dat ik best een mooi meisje ben. Er zijn echter maar weinig mensen die de kans hebben dat ooit te zien, omdat ik me verschuil in een manteltje van verwaarlozing. Altijd was ik er wel, maar nooit straalde ik en dat maakt heel veel uit. Ik denk dat ik nu kan beginnen met stralen, langzaam, maar zeker.
Morgen begint stap twee. De bende uit mijn huidige kamer kan worden uitgezocht en voorzichtig getransporteerd naar het nieuwe huis, waar ik er alles aan zal doen het mooi en gezellig te houden, zodat ik niet meer hoef te leven in mijn eigen grot, gebouwd van troep. De laatste paar dagen heb ik naar mijn bed moeten springen, zodat ik nergens op ging staan. Dat wil ik nooit meer, misschien ruimt het mijn hoofd ook een beetje op. Ah dit schrijven laat me genieten van het vooruitzicht, ik ga dit gewoon echt doen. Herboren uit mijn eigen verwaarlozing, zoals een feniks uit zijn as.
Liefs,
Marit.
rosannemarit, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende