Rollercoaster, Achterbahn, Achtbaan...

Mijn leven staat nooit stil. NOOIT.
Ruimte om adem te halen is er niet, korte teugen lucht tussen het verdrinken door. Al ervaar ik het niet altijd perse als verdrinken.

De term verdrinken is alleen relevant als ik niet lekker in mijn vel zit, wat de afgelopen weken dus helaas mijn waarheid was. De eerste week na mijn borstoperatie ging best oke. Mijn man had mij op de 4de dag perongeluk overdag Morfine gegeven.. en ik reageer daar dus echt niet best op. Ik heb de hele dag gespuugd. Ik was zo duizelig! Maar de druk van het overgeven heeft ervoor gezorgd dat ik een bloeding kreeg in mijn borst. Dat is gaan stollen en in de tweede week gaan ontsteken.

Ondanks dat ik al een paar keer had gebeld, zeiden ze elke keer dat het oke was. Nouja dan stel ik me vast aan.. niet helemaal! Want in de tweede week knapte mijn borst open, maar ging het tegelijkertijd ook vreselijk slecht met de mentale gesteldheid van mijn man en werd mijn jongste 4 jaar. Gedoe met school en dingen regelen, met spoed op en neer naar de kliniek.. mijn borst die werd uitgeknepen als een puist om de ontsteking eruit te krijgen.. mijn borst die steeds verder open knapte ondanks dat alles er al uit was..

In de tussentijd moest mijn man eigenlijk met ons jarig jopje naar zijn moeder.. dat vrat aan hem.. maakte zijn problemen 100x zo erg. Uiteindelijk hoefde hij niet alleen omdat ik met spoed naar de kliniek moest, en die lag vlak bij het dorp van zijn moeder, dus ik was erbij als buffer. Ik wist dat hij wilde schreeuwen, maar ik zei hem dat als hij dat wilde doen dat hij dat niet moest doen waar de kinderen bij waren. Zij verdienen een kans om een opa en oma te hebben..

Tranen.. met.. tuiten heb ik de rest van de week gejankt. Maar het heeft ook iets goeds meegebracht voor mij. Ik zou namelijk op de vrijdag in de tweede week samen met mijn moeder en voodoo moeder gaan naaien. D.w.z. Van mijn oude te grote kleding waar ik geen afstand van kon doen, nieuwe kleding maken voor mij en mijn kindjes. In plaats daarvan zijn we naar de kliniek gesneld omdat het verder was open gesprongen en ik het niet meer hield van de pijn. Maar dat gaf ruimte voor gesprek in de auto. Gezien de kliniek op bijna een uur rijden vanaf mijn adres ligt.. hadden we tijd genoeg.

Ik kon mijn hart luchten. Praten over de dingen die me al zo lang dwars zaten. Niet alleen praten maar ook de juiste woorden vinden om het goed uit te drukken en vervolgens begrepen worden. Ik zeg je.. het voelt alsof mijn ziel 100kg is afgevallen. We hebben gemopperd, gehuild en gelachen. Op de terugweg toen we bijna bij mijn huis aan kwamen vroeg mijn voodoo moeder me of ik haar erfgename wilde zijn omdat zij verder niemand meer heeft. Ze had al geen ouders o.i.d, geen kinderen en haar man is een half jaar geleden plots overleden aan een hartstilstand.

Ik wist niet wat me overkwam. Ik was zo geroerd door deze vraag. Ik was er niet op voorbereid en begon te huilen. Ik heb gezegd dat ik het een eer zou vinden.

In het weekend ging het nog even slechter met mijn lief en probeerde ik hem zo goed ik kon bij te staan. Dat is lastig, want hij laat me vaak niet toe. Hij haalt dan uit naar mij. Ik kan dat niet altijd van me af laten glijden.. soms doet het gewoon pijn en raakt het me diep. Ik ben op zaterdag met mijn beste liefste vriend mee naar zijn huis gegaan. We hebben gelachen met zijn ouders, zijn favoriete anime gekeken en lekker uitgeslapen. Dit gaf me de energie om er weer voor mijn man te kunnen zijn en tegelijkertijd om te gaan met mijn extra pijn en intensieve wondverzorging.

Op zondag hebben we een wandeling gemaakt. Met de kindjes langs de speeltuin. Het was fijn om na 2 weken even in de buitenlucht te zijn. De kindjes hebben genoten. Het was een fijne dag, die mijn man en ik ook met liefde hebben afgesloten.

Ik heb via Indigo een online portaal toegewezen gekregen waarin ik verhalen van mede mantelzorgers kan lezen en luisteren, uitleg krijg over zijn ziektebeeld, uitleg krijg over wat er allemaal bij komt kijken. Maar waar ik vooral met mijn neus op het feit gedrukt werd dat hij en ik al een hele tijd niet meer J en M waren.. we waren papa en mama en J en mantelzorger. Dit deed me zo veel pijn. Ik miste ons, zoals we konden lachen om de stomste dingen, zoals we konden vrijen met elkaar en gewoon konden genieten van het samen zijn.

Ik besefte me dat we dat aan het kwijtraken waren maar dankzij zondag heb ik wel kunnen zien dat J en M ergens nog wel zit. Het is niet verloren, het heeft zich uit zelfbescherming even verstopt en gedeisd gehouden. Op dinsdag kwam de mevrouw van indigo langs en hebben we het daar flink over gehad. Ik heb meteen gevraagd binnen mijn innieminnie familie of de kinderen in de Mei vakantie een nachtje mogen logeren, zodat hij en ik een nachtje weg kunnen, lekker eten en gewoon hij en ik kunnen zijn.. ik heb tranen gelaten en besloten dat ik ervoor ga staan dat hij en ik ook nog gewoon hij en ik blijven naast alle shitzooi die we op ons bord gedonderstraald krijgen.

Diezelfde dag kwam een vriend van ons bij ons langs. Ik schrok me lam toen ik hem zag.. hij zag er echt zo slecht uit. Ik dacht dat hij ofwel dood zou gaan, ofwel zijn been zou verliezen. Samen hebben we het ziekenhuis gebeld en hij mocht meteen komen. Hij was eigenwijs en is er in zijn eentje naar toe gekachelt. De dag erna was hij al ingepland voor een operatie, terwijl een week eerder ze heb gewoon weggestuurd hebben! En ik zat er niet eens zo ver naast.. zijn ontstekingswaarden waren 113% hoger dan normaal. Een dag later.. en God weet wat er gebeurd was.

Hij is nu gelukkig geopereerd, wordt goed verzorgd, zit 24/7 aan de antibiotica en kan weer praatjes maken. Vandaag ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan om hem te zien, wat bijna een uur rijden is. WERDEN WE WEGGESTUURD! Nou ik laat me zeker niet zomaar wegsturen en heb de zuster weten om te praten dat we tenminste zijn 'word alsjeblieft snel beter mandje' aan het mochten geven. We hebben stiekem nog 20 minuten bij hem gezeten. Ik kon wel huilen. Zo slecht als hij er dinsdag uit zag, zo geweldig zag hij er nu uit. Mijn hart was zo opgelucht.

Ik heb hem goed duidelijk gemaakt dat ik er graag ben als het goed gaat, maar dat ik er ook voor hem ben als het niet goed gaat. Net als ik is dat een heel lastig begrip voor hem. Wij zijn er voor mensen, maar mensen niet voor ons.. we zullen het ze ook niet vragen, we hebben geleerd op onszelf te bouwen. Maar ive got his back.

Afgelopen nacht zijn mijn vriendin en beste vriend bij ons thuis geweest. Mijn beste vriend heeft gekookt en we hebben genoten. Er is gelachen maar ook een beetje gehuild. Maar ik ben van mening dat vriendschap niet altijd alleen maar gezellig en leuk hoeft te zijn. Een echte vriendschap gaat toch dieper dan dat? We praten over alles met elkaar, er is wat over en weer gekust en al met al was het een heel liefdevolle avond. Een avond waarop ik besefte wat een geluk ik heb met deze mensen in mijn leven.

Toen iedereen net op bed lag hebben manlief en ik nog met elkaar gevreeën. Het was fijn, dacht ik.. maar voor hem werd het heel emotioneel. Wij verdienen zijn shit niet vind hij. Het klopt dat ik me hier niet voor heb ingeschreven.. maar hij is zoveel meer dan deze ellende. Daarnaast ben ik zelf ook verre van perfect.. ik zal ook niet anders beweren. Ik heb extreme moeite met de controle loslaten. Tel daarbij op alles wat ik elke dag voor mijn kiezen krijg en stel je dan voor dat ik verkruimelde van zijn woorden.

Ik houd van hem, de kinderen houden van hem, onze vrienden houden van hem. We bewijzen hem dit keer op keer maar hij kan zich daar niet aan vasthouden. Dat is intensief voor ons.. niemand wil zien dat hij pijn heeft. Maar voor hem zelf ook.. ik weet als geen ander hoe lastig het is om jezelf te moeten wijsmaken dat er mensen zijn die er OOK voor JOU zijn! Elke keer is er dat stemmetje dat zegt dat het niet echt is, dat je niet goed genoeg bent of het niet verdient. Zodra je van iemand gaat houden kunnen ze je pijn doen, dus ga je dat uit de weg. Maar dat kan nu niet, er is geen ontkomen aan. Ze zijn niet voor 1 gat te vangen en houden ons net zo stevig vast als wij altijd hoopte dat iemand ons ooit zou vasthouden.

We dragen het leven niet langer in ons eentje, we dragen het samen. Hij en ik, wij en de kinderen, ons gezin en onze zelf gekozen familie, maar ook onze bloedverwanten. Ik voel me mentaal minder zwaar, ik voel dat ik weer meer aan kan dan voorheen. Het maakt me ook emotioneel. Het is eng om dit toe te laten maar ik besef me dat zij mij net zo hard nodig hebben als dat ik hen nodig heb. Mensen hebben MIJ nodig. Hoe rijk ben ik met zulke mensen om me heen?

Liefs, M