Slechte momenten

Af en toe heb ik zo een slechte momenten. Dan kan ik niet meer. Ik word zo moe, zwaar, gewoon op. Ik kan wel wenen om alles/niets. Ik ben het gewoon beu. Ik ben leeg.

En dan kan ik wel eens slechte gedachten hebben. Tegenwoordig vallen ze wel mee. Ze komen niet meer erg vaak voor. En wanneer ik eraan denk, is het meer uit gewoonte, het is gewoon een gedachte die oppopt, die je niet kan tegenhouden. Het is niet echt meer een overweging, ik denk er niet echt meer serieus over na.

Toch popt het nog steeds in mijn hoofd. En heel eventjes, heel eventjes, overweeg ik het wel eens. En naderhand voel ik me er schuldig over. Maar op dat moment, op dit moment, voelt het oke.

Soms wil ik gewoon dat het stopt. Dat alles stopt.

Soms wil ik me gewoon kort beter voelen. En dan overweeg ik het om me te snijden. Gelukkig heb ik mezelf altijd nog kunnen tegenhouden. Het is ondertussen al 5 jaar geleden, en toch is het af en toe nog zo moeilijk om er niet terug in te vervallen.

Ik begin ook meer en meer terug te overwegen om te roken. Want de momenten dat het slecht gaat beginnen elkaar weer meer op te volgen.
Er is een periode geweest dat het zo goed ging. Dat ik amper slechte momenten had. En het voelt soms alsof die nu allemaal ingehaald moeten worden. De slechte momenten volgen elkaar sneller en sneller op, en worden steeds feller en feller. En het wordt moeilijker en moeilijker om er niets aan te doen. Om mezelf eroverheen te zetten. Om aan iets anders te denken. Om op dat moment niets dom te doen.



Maar dan gaat het weer. En dan voel ik me dom dat ik weer eens aan het wenen was, dat ik weer zo dacht. Dan overweeg ik even om met iemand te gaan praten, een gedachte die ik ook even snel weer van me afzet. Dat zal ik niet gauw doen. Hoe vaak en hoe slecht ik me ook voel. Want uiteindelijk gaat het over, grotendeels.



En dan herhaalt alles zich opnieuw.