A lot (over zelfmoord)

Heel veel. Dat is hoevaak ik aan zelfmoord denk. Niet overweeg, gelukkig. Maar ik sta er wel regelmatig bij stil. Erover nadenken doe ik heel veel.

Ik overweeg ook af en toe om met de psycholoog van de unief te gaan praten. Maar dat doe ik dan ook weer niet. Ik kan toch helemaal op voorhand niet inschatten hoe ik me voel wanneer ik die afspraak heb gepland. En ik kan er niet over praten wanneer ik niet in zo een bui zit. Dan kan ik me zelfs zelf niet meer helemaal voorhalen hoe het nu precies zit, wat ik precies dacht, hoe ik me voelde, waarom... Dan weet ik het zelf al niet meer. Laat staan dat ik er dan nog met iemand anders over kan praten, het daar ga kunnen uitleggen. Dus neen, die optie laat ik snel links liggen. En toch overweeg ik het soms, omdat ik ook af en toe wel besef dat ik het eigenlijk misschien wel nodig heb. Af en toe toch. Dat ik er misschien zelfs baat bij kan hebben om naar een echt getrainde psycholoog te gaan.

Maar dat durf ik ook helemaal niet. In het echt? Nee. Af en toe chat ik wel eens met zoiets als awel of tele-onthaal ofzo. Maar dat is allemaal over de laptop, niet in persoon, face-to-face. Dan voelt het zoveel veiliger om erover te praten. Dat is ook altijd op momenten dat ik in zo een bui zit, dan heb ik het gevoel nog, dus krijg ik het toch iets of wat uitgelegd. Al helpt het meestal eigenlijk niet zo goed. Zeker niet als je dan dingen hoort als 'doe iets dat je vrolijk (of rustig ofzo) maakt'. Ja schattie, als het zo werkte, dan had ik helemaal niet naar deze chat gekomen he. Zover was ik zelf ook al wel geraakt.
Dus als ze me dan zoiets zeggen, raak ik zelfs nog gestrester. En dan heeft de rest van het gesprek al geen zin meer voor mij, want dan voel ik totaal geen band/beleving meer en dan ben ik niet geïnvesteerd in het gesprek. Maar zelfs als er niet zo een soort zinnen in dat gesprek worden gezegd, heb ik vaak nog dat die gesprekken me eigenlijk niet zo veel helpen. Ik hoop dan altijd van wel, maar eigenlijk praat ik gewoon met hen terwijl ik mezelf probeer te kalmeren of rationaliseren. En ja, dan gaat het terug beter terwijl ik met hen praat, maar het komt niet door hen. Ik praat mezelf down. Het gebeurt dus zelfs dat die gesprekken me eigenlijk juist wat geïrriteerder maken. Maar toch begin ik dan die chat, en laat ik hem aanstaan. Want dat geeft me wel het gevoel dat ik inzie dat ik op dat moment niet goed bezig ben, dat ik fout aan het denken ben en dat ik dit inzie en inzie dat hulp misschien nodig kan zijn. En het feit dat ik dan de chat open, ongeacht van wat erin gezegd wordt, geeft me dan wel een gevoel van rust, van zekerheid in mezelf. Want ik zie in dat het niet zo goed gaat en ik doe er iets aan. Ik kan mezelf niet meer verwijten dat ik er niks aan doe, dat ik het gewoon laat gebeuren. En als er dan later ooit iets gebeurt, kan ik zeggen dat ik heb geprobeerd om ermee om te gaan, om iets te zoeken dat helpt, om er iets aan te doen. En dat feit op zich, helpt me wel om te kalmeren. Meestal, een beetje. Ook naderhand geeft me dat een goed gevoel. Ookal ben ik dan misschien niet zo blij met wat er echt uit dat gesprek is gekomen, wat daarin gezegd is, het feit dat ik überhaupt die stap heb gezet om er (weliswaar anoniem en over de laptop) met iemand over te praten, is geruststellend.

Ergens ben ik ook niet heel bezorgd met het feit dat ik er zoveel aan denk. Want zoals ik al zei, ik overweeg het dan ook helemaal niet. Of toch bijna nooit. Ik denk er wel aan, ook in de zin van, wat als ik nu zelfmoord pleeg? Maar (bijna) nooit met de intentie van ik wil nu eigenlijk ook echt zelfmoord plegen.
Heel eerlijk moet ik toegeven dat dat wel af en toe het geval is, maar dat lijkt me ondertussen wel duidelijk, dat ik daar af en toe nog mee struggle. En ik ben vrij zeker dat dat voor de rest van mijn leven wel zo zal zijn. Dat gaat altijd iets zijn dat in moeilijke periodes even de kop kan opsteken. Gewoon de gedachte in het achterhoofd dan. Maar daar kan ik mee leven. Op zich vind ik het geen probleem om daar af en toe bij stil te staan. Zolang ik het niet begin uit te plannen, zit ik niet met een probleem. Dat is nu eenmaal een deel van mijn leven, daar valt niet veel aan te doen.

Dus ik vind het op zich geen probleem als dat zo af en toe nog eens door mijn hoofd schiet. Ik vind het nu gewoon zo jammer dat het echt regelmatig door mijn hoofd schiet. En dat ik het af en toe ook wat serieuzer neem.
Dat ik regelmatiger echt stilsta bij snijden, of roken.

Ik vraag me ergens ook af of dat voor een deel met deze site te maken heeft. Deze site is voor mij voor altijd geassocieerd met de tijd dat ik hier voor het eerst opzat, en dat was toen ik echt in die depressieve periode zat, waar ik me sneed, waar ik rookte, en waar zelfmoord een echte optie was.
En toen het een moment echt slecht ging, hielp deze site en het uitschrijven me wel eens met het verwerken, al is het maar omdat je dan je gedachten op een rij moet zetten.
Maar tegelijk is deze site dus ook een automatische link naar dat soort gedachten, naar een slechte periode voor mijn mentale welzijn, voor mijn donkere gedachten. Dus ik vraag me af, ik ben opnieuw op deze site begonnen omdat ik dat moment even nodig had, dat ordenen van de gedachten, de gevoelens van je afschrijven, zonder dat iemand me tips gaf die ik helemaal niet nuttig vond. En toen ging ik dus al door een rough patch. En ik had al regelmatig een keer een gedacht over zelfmoord. Maar ik vraag me toch af of het opnieuw op deze site zitten dat ergens voor mij ook niet opnieuw stimuleert, aanmoedigt. Om er vaker bij stil te staan.
Ik vraag me soms af of het misschien niet terug 'wat beter' zou gaan als ik deze site links laat liggen. Maar tegelijk heb ik nu weer die noodzaak bij mezelf ontwikkeld om erover te schrijven. Die heb ik toen ook aangekweekt. En ik weet dat ik er dus mee kan stoppen als ik wil, dat heb ik toen ook gedaan. Maar ik heb toch de behoefte om dit nog af en toe tot regelmatig te doen ondertussen. Gewoon om mijn gedachten te ordenen of dingen van me af te schrijven. Al zeg ik dan 1000x hetzelfde. Het is toch maar voor mij. Het enige is dat ik ergens echt geloof dat deze site ook een minder positief effect heeft, dat het erover schrijven ook zorgt dat ik er vaker aan denk, opnieuw bij stilsta.

Maar voor nu, zit stoppen er nog niet in. Stoppen met schrijven niet, en stoppen met te denken aan zelfmoord niet.