Ik stortte in

Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Dit is te veel. Te veel pijn, te veel herinneringen. Hoe kon die me dit aandoen. Hoe kon die dit iemand aandoen.

Ik hield een soort dagboek bij toen ik met jou praatte, toen ik nog om jou gaf. Toen ik niet inzag hoe toxisch jij was, of het niet wilde geloven. Nu lees ik het terug, en ik SCHAAM me over hoe ik dacht. Hoe ik mezelf de schuld gaf, hoe ik alles zou hebben gedaan om te zorgen dat je bij me bleef. Terwijl jij de reden was voor zoveel van mijn zorgen. Terwijl jij me zoveel pijn hebt gedaan, waar ik nog steeds mee worstel. Je hebt me gebroken, en ik zal nooit meer helemaal heel zijn.

En dat kon me niks schelen. En ik word ziek om te lezen hoe ik toen over je dacht. Ik word ziek als ik teruglees hoeveel je voor me betekende, wat ik voor je zou hebben gedaan, zelfs na alles wat jij me had aangedaan. Hoe ik mezelf zo heb laten kleineren, door jou én door mezelf.

In mijn hoofd gaf ik mezelf toen niet de schuld, in mijn hoofd ben ik geen slachtoffer. Ik was geen weerloos slachtoffer, geen zwak persoon. Maar als ik het teruglees… misschien zit ik mis, misschien was ik het wel. Ik gaf mezelf wel de schuld, ik liet je mij een schuld aanpraatten die niet voor mij was. Ik heb er ooit over nagedacht je aan te geven. Maar dat zou niks hebben uitgehaald. We praatten toen al niet meer. En wat zou ik zeggen? Ik had de screenshots al verwijderd. Ik had alles van jou al verwijderd, ik wou er niet meer aan denken.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je hebt zo diepe wonden nagelaten. Ik merk ze bijna nooit meer. Maar af en toe, wanneer ik hoor hoe iemands vriend haar slecht behandeld, wanneer ik hoor hoe iemand worstelt met zijn of haar mentale gezondheid, dan schiet jij terug door mijn hoofd. En in het begin was dat een ramp. In het begin zorgde dit nog steeds voor gemixte gevoelens. Ik haatte je, maar je had nog steeds een plaats in mijn hart. En dat maakte het moeilijk, en dat maakte dat in het begin, ik wilde huilen en blijven huilen.

Wanneer je tegenwoordig door mijn hoofd schiet is het oké. Wanneer ik denk over de dingen die er misgingen in mijn leven, ben je niet meer het eerste dat door mijn hoofd schiet. Ik ben oké, meestal.

De laatste tijd zorgde jij voor geen enkel probleem meer.


Tot vandaag.


Ik heb al maanden niet meer aan je gedacht. En al helemaal niet meer om je gehuild of gegeven. Wat een lange tijd heeft geduurd, om jou uit mijn hart te krijgen, zelfs na alles wat je hebt gedaan.

Maar vandaag liep het mis. Ik stortte in. Die kracht heb je nog steeds over mij, en dat zal altijd zo blijven. Je hebt me gebroken, toen. Zes jaar geleden.

Mijn vriendin was me aan het vertellen over de problemen met haar vriend. Ik weet niet meer precies wat ze zei, maar ik kon me inleven, ik had die situatie gehad. Met jou. En dat zei ik haar. Het probleem is, dat ik erin vast bleef zitten. Ik dacht aan alles. Aan hoe je me keer op keer zei dat ik zelfmoord moest plegen. Ik was 14. Aan hoe je me verborgen hield en kwaad werd wanneer ik dat bijna verpestte. Aan hoe je met mijn zus stuurde.
Aan het feit dat ik niet aan je kon ontsnappen uit mijneigen. Dat ik het toeliet. Dat ik van je bleef houden. Nog voor zolang nadat het gedaan was.

En dus stortte ik in. Ik weende zoals ik in jaren niet meer geweend heb. Ik wist niet meer wat te doen. Ik sloeg mijn bed, wou dat ik kon snijden, wou dat ik mijn hand in mijn lichaam kon steken. Ik zat met zoveel energie die ik niet kwijtkon. Ik wou schreeuwen.

En ik vroeg me af of het ooit zou overgaan.

Ik vroeg me af of dit emotioneel misbruik was.