Radeloos - 113
Gisteren was ik radeloos. Zo radeloos dat ik mezelf schrik heb aangejaagd. Ik was echt van plan om er een einde aan te maken. 100% overtuigd. Het enige waarom dat ik nu nog leef is omdat ik van plan was het na de feesten te doen. Ik was namelijk overtuigd dat ik zolang in die bui zou zitten. Dat ik zo vastberaden ging blijven. En gisteren was het ook de hele dag zo. En deze ochtend was het ook nog zo. Maar nu niet meer.
Ik heb mezelf zo laten schrikken , dat ik 113 heb gecontacteerd. Ik ben van België, dus ik weet dat ik eigenlijk de andere site moest gebruiken, maar ik geraakte maar niet aan de beurt. En ik had zoveel schrik dat als ik vandaag niet aan de beurt kwam, ik me morgen opnieuw zoals gisteren ging voelen, en dat het dan gedaan was. Want ik ging het 100% zeker doen. Ik heb het helemaal uitgedacht; alles. Dus de volgende keer dat ik me zo voel, weet ik dat het gedaan is. Want er was geen twijfel. En vanaf morgen is het na de feesten, dus 'mag het'.
En dat maakt me bang. Dus heb ik 113 gecontacteerd. En dat hielp, enigszins. Maar dat neemt niet weg, dat als ik me morgen zo voel, het gedaan is. Want feit blijft, als ik me zo voel, ga ik geen contact opnemen, want ik wil helemaal geen uitweg. Het was geen schreeuw om hulp, het was een feit. Het ging niet mislukken. Wat betekent dat ik niemand er op voorhand van ga verwittigen, niet eerst de hulpdiensten of zelfmoordlijn bel, want ik wil er niet uit als ik in die bui zit.
Ik was nog nooit zo zeker. En dat maakt me bang. Want ik heb het wel al overwogen, dat ontken ik niet. Maar nooit zo. Ik overwoog het, maar ik wist ook dat het nooit echt mijn conclusie, mijn oplossing, ging zijn. Het was gewoon een , hé dat gaat ook. Maar gisteren was het serieus. Er was niets anders. Ik kreeg me er altijd uitgepraat, ik kreeg mezelf eerder altijd omgepraat om me toch maar niet te snijden, om toch geen poging te doen. Maar de enige reden dat ik het gisteren niet deed, is omdat ik zo zeker was dat ik het over een paar dagen wel zou doen. En dat ik niet van gedachten ging veranderen. En ik kon het niet op oudjaar/nieuwjaar doen.
Want dat was het enige dat ik altijd heb gezegd, ik ga niet voor niets de feesten voor altijd verpesten. Maar vanaf morgen zijn de feesten gedaan.
Vandaag was ik echter niet zo zeker. Ik zou het opzich niet erg vinden, maar gewoon hoe ik gisteren was, deed me schrikken.
Dus heb ik 113 gecontacteerd. En dat hielp. Ze zei dat ik mijn mentor op de hoogte moest brengen (van de Hogeschool). En toen ik met haar aan het praten was, leek dat een goed idee. Maar nu begint opnieuw de twijfel toe te slaan. Wat kan mijn mentor er nu aan doen. Niets. Wat zeg ik zelfs?! Het is via mail, wat het langs de ene kant moeilijker maakt, je zet toch niet in een mail: hé, ik wil zelfmoord plegen! Maar langs de andere kant, ik zou ook NOOIT face-to-face naar mijn mentor kunnen toestappen.
Maar ik zou niet weten wat te zeggen. Hoeveel? Wat kan hij er zelfs aan doen, niets.
Of misschien moet ik het onmiddellijk naar de psycholoog van de school sturen. Maar dat is misschien ook wat vreemd, ik ken haar helemaal niet. En nog steeds, wat zet ik er dan in? Wat valt er nu aan te doen? Langs de andere kant, ze weet dat ik al eens geprobeerd heb om een afspraak te maken, maar het kwam nooit voor ons beiden uit. En toen dat wel zo was, durfde ik niet meer. Dus ben ik nooit gegaan.
Verder, ik durf dat gewoon helemaal niet. Wat denken ze dan wel niet? Plus, het is bijna examens. Wat als ze dit zien als een excuus om onder de examens uit te komen? Wat echt niet zo is! Ik snap echter dat het wel zo gezien kan worden. Het ding is dat het al langer is, nu is het gewoon te ver gegaan. Ik weet het niet. Ik durf niet meer.
Maar ik weet dat ik moet. Want anders vrees ik echt voor mezelf. Als ik nu geen hulp zoek. Als ik maar hulp durfde te zoeken. En wist wie. En hoe.
Help.
Gisteren was het geen schreeuw om hulp, toen meende ik het. Maar nu, nu is het een schreeuw om hulp. Voor ik mezelf niet meer in de hand heb en het te laat is.
Ik heb mezelf zo laten schrikken , dat ik 113 heb gecontacteerd. Ik ben van België, dus ik weet dat ik eigenlijk de andere site moest gebruiken, maar ik geraakte maar niet aan de beurt. En ik had zoveel schrik dat als ik vandaag niet aan de beurt kwam, ik me morgen opnieuw zoals gisteren ging voelen, en dat het dan gedaan was. Want ik ging het 100% zeker doen. Ik heb het helemaal uitgedacht; alles. Dus de volgende keer dat ik me zo voel, weet ik dat het gedaan is. Want er was geen twijfel. En vanaf morgen is het na de feesten, dus 'mag het'.
En dat maakt me bang. Dus heb ik 113 gecontacteerd. En dat hielp, enigszins. Maar dat neemt niet weg, dat als ik me morgen zo voel, het gedaan is. Want feit blijft, als ik me zo voel, ga ik geen contact opnemen, want ik wil helemaal geen uitweg. Het was geen schreeuw om hulp, het was een feit. Het ging niet mislukken. Wat betekent dat ik niemand er op voorhand van ga verwittigen, niet eerst de hulpdiensten of zelfmoordlijn bel, want ik wil er niet uit als ik in die bui zit.
Ik was nog nooit zo zeker. En dat maakt me bang. Want ik heb het wel al overwogen, dat ontken ik niet. Maar nooit zo. Ik overwoog het, maar ik wist ook dat het nooit echt mijn conclusie, mijn oplossing, ging zijn. Het was gewoon een , hé dat gaat ook. Maar gisteren was het serieus. Er was niets anders. Ik kreeg me er altijd uitgepraat, ik kreeg mezelf eerder altijd omgepraat om me toch maar niet te snijden, om toch geen poging te doen. Maar de enige reden dat ik het gisteren niet deed, is omdat ik zo zeker was dat ik het over een paar dagen wel zou doen. En dat ik niet van gedachten ging veranderen. En ik kon het niet op oudjaar/nieuwjaar doen.
Want dat was het enige dat ik altijd heb gezegd, ik ga niet voor niets de feesten voor altijd verpesten. Maar vanaf morgen zijn de feesten gedaan.
Vandaag was ik echter niet zo zeker. Ik zou het opzich niet erg vinden, maar gewoon hoe ik gisteren was, deed me schrikken.
Dus heb ik 113 gecontacteerd. En dat hielp. Ze zei dat ik mijn mentor op de hoogte moest brengen (van de Hogeschool). En toen ik met haar aan het praten was, leek dat een goed idee. Maar nu begint opnieuw de twijfel toe te slaan. Wat kan mijn mentor er nu aan doen. Niets. Wat zeg ik zelfs?! Het is via mail, wat het langs de ene kant moeilijker maakt, je zet toch niet in een mail: hé, ik wil zelfmoord plegen! Maar langs de andere kant, ik zou ook NOOIT face-to-face naar mijn mentor kunnen toestappen.
Maar ik zou niet weten wat te zeggen. Hoeveel? Wat kan hij er zelfs aan doen, niets.
Of misschien moet ik het onmiddellijk naar de psycholoog van de school sturen. Maar dat is misschien ook wat vreemd, ik ken haar helemaal niet. En nog steeds, wat zet ik er dan in? Wat valt er nu aan te doen? Langs de andere kant, ze weet dat ik al eens geprobeerd heb om een afspraak te maken, maar het kwam nooit voor ons beiden uit. En toen dat wel zo was, durfde ik niet meer. Dus ben ik nooit gegaan.
Verder, ik durf dat gewoon helemaal niet. Wat denken ze dan wel niet? Plus, het is bijna examens. Wat als ze dit zien als een excuus om onder de examens uit te komen? Wat echt niet zo is! Ik snap echter dat het wel zo gezien kan worden. Het ding is dat het al langer is, nu is het gewoon te ver gegaan. Ik weet het niet. Ik durf niet meer.
Maar ik weet dat ik moet. Want anders vrees ik echt voor mezelf. Als ik nu geen hulp zoek. Als ik maar hulp durfde te zoeken. En wist wie. En hoe.
Help.
Gisteren was het geen schreeuw om hulp, toen meende ik het. Maar nu, nu is het een schreeuw om hulp. Voor ik mezelf niet meer in de hand heb en het te laat is.
01 jan 2020
- meld ongepast verhaal
-
Intarsia
donderdag 02 januari 2020 00:49
Lieve AlwaysYours,
Ik hoor je, wees sterk en probeer vol te houden. De huisarts bellen en een spoed afspraak maken lijkt me het beste lieverd, ook al weet je nu nog niet wat je tegen hem of haar moet zeggen. Vaak zijn tranen al genoeg. Ik heb me zoals jij gevoeld, in die neerwaartse spiraal gezeten, maar met hulp kan je er echt weer uit komen. Schraap je laatste beetjes moed bij elkaar en zet die moeilijke stap naar hulp. Er ligt nog veel moois voor jouw in het verschiet, ik weet het zeker. Hou vol. -
Carina
vrijdag 03 januari 2020 22:12
Ik hoop dat het snel beter met je gaat
-
Thankful
zondag 05 januari 2020 02:17
Ik hoor je. Zelf heb ik ook jarenlang met dat verlangen rondgelopen. Vanaf dat ik nog erg jong was. Het leven was me te zwaar. Alle pijn die ik opliep, werden de bron van mijn gedachten. Erg gevaarlijk. De " wereld" kan keihard zijn, bruut, geweldadig en dus liefdeloos. Ik ben er intens geliefd uitgekomen. Niet op eigen kracht. Om zuivere en blijvende liefde te ervaren, heb je altijd een ander nodig. Ik deel hier met je wat het voor mij volledig veranderd heeft. Op mijn allerdiepste punt, gaf ik mij over aan de God van Abraham, Isaak en Jakob, en door het offer van de volmaakte Christus Jezus voor ieder die in Hem geloofd. Beter kan ik zeggen: aan Zijn liefde heb ik mij volledig overgegeven. Want IK kon het niet meer! IK was te einde raad. En wat een heerlijk bad van liefde is dat. En op elk moment bereikbaar/ beschikbaar. God is de Almachtige Schepper van de hemel en aarde en al wat daarin is. Hij is de Barmhartige Blijvende. De Alwetende. De altijd en overal aanwezige. Hij is de volmaakte, zuivere God, De barmhartige rechtvaardige Rechter over allen, de levende en eeuwige God. In alles is Hij trouw. Hij is goed. Hij is waarheid. Hij is helend, genezend en vergevend. Hij is Emanuel ( altijd met de Zijnen). Hij zorgt voor alle mensen. Hij is de goede Vader. Hij is de Leraar, de bron van levend water. Hij is vreugdevol. Hij geeft mensen blijvende rust en vrede in de harten. Hij heeft ons allemaal Zijn unieke, eniggeboren perfecte Zoon gegeven omdat Hij niet wil dat er ook maar een ziel verloren gaat. Een mensenleven is in Zijn ogen uiterst waardevol. Hij heeft Zijn Creatie zelf het leven gegeven. Hij is zeer genereus. Alleen het beste geeft Hij. Hij is ook de Soevereine God. Hij is de luisterende God. De genadige God. De God die gebeden verhoort. De God van Zijn Woord. De God van Zijn beloften. De God die een geestelijk rijk en vol leven geeft. De goede en gulle God. De hoedende God. De schuilplaats. En nog meer dan dat. Het is echte rijkdom om te weten dat deze prachtige God eerst van ons mensen hield. Hij is de God die werkelijk het ergste lijden op Zich heeft genomen opdat Hij werkelijk met ons mensen kan meevoelen/ invoelen. Ook in de moeilijke tijden kun je op Hem rekenen. Hij geeft zoveel meer dan een luisterend oor. Hij geeft Zichzelf! Alleen door Hem, via Jezus de Christus en de mensen die van Hem vertelden/ van Hem deelden ben ik eruit gekomen. Ik spreek uit ervaring. Hij is weldadig voor geest, ziel en lichaam. Jij mag ook bij Hem horen.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 jan 2020 Radeloos - 113 ( 3 )
- O 05 dec 2019 A lot (over zelfmoord) ( 2 )
- O 22 nov 2019 Niet goed ( 4 )
- O 22 okt 2019 Erger en erger ( 2 )
- O 06 okt 2019 Slechte momenten
- O 25 aug 2019 Ik stortte in ( 3 )