Erger en erger

Het wordt erger en erger. Het ging al een paar jaar zoveel beter. Ik dacht echt dat het opnieuw oké ging. Niet de ideaal, maar ik ben tegenwoordig meer als blij met 'gewoon oké'. Het moet voor mij niet super of fantastisch gaan, zolang het maar gaat. Oké is voor mij genoeg, want dat is een hele vooruitgang. Om meer vraag ik niet. Ik zal het zeker ook niet afwijzen, maar ik klaag niet als ik me 'oké' voel.
Maar ik voel me niet meer oké. Na jaren waarin het eerst wat beter ging, dat stilletjes opbouwde naar oké en uiteindelijk zelfs misschien wel goed was; ben ik ineens terug bij af. Het heeft me jaren geduurd. Maar het ging stilletjes aan beter. En beter. En uiteindelijk, na misschien zelfs 3 jaar, voelde ik me terug goed. En dat ging verder, ik bleef me goed voelen. Uiteraard met mindere momenten, maar nooit zoals ervoren. Nooit zoals toen ik me sneed, toen ik zelfmoord overwoog. Mijn mindere momenten waren nu 'normale' mindere momenten, momenten die iedereen wel eens ervaart. Met 'normale' reacties van mijn kant, de eerste gedachte in mijn hoofd was niet onmiddellijk meer om te wenen, of zelfs om me te snijden of zelfmoord te plegen. Dat was zelfs niet meer de laatste gedachte. Het was gewoon geen gedachte meer.

En nu, na 2 jaar van geluk, stort het allemaal terug in. Ik ben terug bij af. Het gaat heel stilletjes achteruit, zo stilletjes dat ik het eerst niet doorhad, geen aandacht aan besteedde, tenslotte is het niet ongewoon voor mij om heel af en toe gewoon er nog eens aan te denken. Niet het te overwegen, maar wel om er gewoon even bij stil te staan, aan te denken. Maar tegenwoordig blijft het daar niet meer bij. Ik merk dat het zwaarder en zwaarder wordt om niet te snijden, terwijl ik dacht dat die drang voorgoed weg was. Ik had ook toen ik het deed er geen behoefte aan, het was meer een gewoonte, een automatisme, een reactie op een situatie, zoals voor sommige het een reactie, een automatisme is om voor je gaat slapen naar het toilet te gaan. Je moet misschien niet elke avond echt dringend, maar je gaat toch, want dat doe je nu eenmaal voor je gaat slapen, je lichaam verwacht het zelfs van je.
Zo was ook het snijden voor mij. Ik weet dat het voor sommigen een uitlaatklep is, wat het voor mij ook wel wat was, of a sort. Maar sommigen doen het voor de pijn. Daar deed ik het nooit voor, in tegendeel, dat is hetgene wat me het vaakst tegenhield. Ik HAAT pijn, ik ben er bang van zelfs. Sommigen doen het ook voor het bloed te zien. Dat zat er bij mij ook wel enigszins in, maar het ging er bij mij niet om om de emotionele pijn om te zetten in fysieke pijn. Ja, het was een relief, maar tegelijk ook niet. Want ik bleef met woede in mijn armen zitten, die ik niet kwijt kon. Ik bleef met spanningen in mijn lichaam zitten. Het relaxte me niet, wat ik op zo een momenten heel hard nodig had. Wat ik nu heel hard nodig heb.
Dus ik vind het zo vreemd dat ik tegenwoordig toch een drang voel om me te snijden, dat ik er echt over nadenk. Het misschien zelfs wel begin te overwegen. Terwijl ik altijd heb gedacht dat het voor mij eigenlijk niet echt nut had, dat het me niet hielp. Maar nu is het toch terug zo dat ik weer in diezelfde cirkel van gedachten zit die ik 6 jaar geleden ook had en die me toen uiteindelijk hebben overtuigd om me te snijden. En het feit dat ik dat vroeger deed, maakt het zowel moeilijker als makkelijker om me ertegen te verzetten. Moeilijker, want ik weet al wat het inhoudt. Maar makkelijker, want ik herinner me ook dat ik niet alles eruit kreeg, dat ik niet relaxter was. En zoals ik al zei, dat heb ik nu echt nodig.

Dat is misschien ook de reden dat ik nu ook eerder het roken opnieuw oppakken eerder overweeg dan het snijden opnieuw op te pakken. Ik wil me eigenlijk niet snijden, dat komt gewoon in me op op slechte momenten. Maar het roken... Dat overweeg ik wel serieus. Het heeft me vroeger wel kunnen relaxen, in tegenstelling tot. En dat heb ik nu echt nodig. Maar toch is het niet zo simpel, want roken blijft slecht voor je gezondheid en voor die van de mensen rondom je, zowel vriend als vreemde. Het kost ook gewoon vreselijk veel geld. Bovendien, ik heb nog sigaretten liggen. Dus kan ik op zijn minst die op roken toch...

Ik vind het zo moeilijk te bevatten hoe ik terug hier ben geraakt, dit alles opnieuw overweeg, nadat ik zo ver was gekomen. Na de grote instorting van een paar weken geleden, ben ik er gewoon niet meer bovenop geraakt. Daarvoor begon het al terug te minderen, maar zoveel minder snel. Maar na de instorting is alles in versnelling geraakt. Ik ben ingestort, en dat heeft even opgelucht, en het leek even of alles weer oké was. Maar dan merk je de kleine dingen. Hoe ik weer af en toe aan roken dacht, of aan snijden, of zelfs aan zelfmoord. Gedachten die ik al zolang niet meer, of uitzonderlijk weinig, had gehad. En dat die 1 keertje terugkwamen, dat was nog niet zo raar. Maar ze kwamen niet maar 1 keertje terug. Er zat wat tijd tussen, en het waren maar snelle gedachten, even snel weer voorbij. Maar ze waren er wel weer. En heel rustig aan begonnen ze vaker en sterker terug te komen. Het was zelfs zo een verandering dat ik voor het eerst naar een chatroom zoals awel ben geweest. Ik logde me voor het eerst sinds 5 jaar weer aan op deze site. Ik ben uiteindelijk zelfs weer beginnen schrijven hier.
En ik heb zo veel schrik dat ik dus in dezelfde cirkel van 5 jaar geleden zit. Wat betekent dat dit eindigt in een zelfmoordpoging.
En als ik eerlijk ben, denk ik niet dat die een tweede keer zal mislukken.