Sociale verplichtingen.
Straks ga ik naar een verjaardag van een oud-klasgenoot. Vorig jaar hadden we het wel erg gezellig en we spreken elkaar nog steeds af en toe. In deze 'vreemde' stad, ken ik vrij weinig mensen. De stad waar ik nu woon, is niet mijn 'home town' en ook niet de stad waar ik mijn opleiding volg. Het zou goed voor me zijn om meer mensen hier te leren kennen. Dit laatste, is eigenlijk wat vooral andere tegen mij zeggen (mijn ouders). Omdat ik zo goed als een kluizenaar ben en eigenlijk alleen met mijn beste vriendin (buiten werk), omga in deze stad.
Deels door deze oud-klasgenoot, heb ik mijn baan gekregen en ze stuurde me dit jaar ook een verjaardagskaart. Waar ik erg door was ontroerd, want het was een hele lieve kaart. Ik voel me dus ook wel verplicht (en ik wil het ook wel) om iets terug te doen.
Maar ik voel me slecht. Ik zit al de hele dag op de bank, ik kijk tv en doe weinig. Mijn haar zit lelijk omdat ik de laatste dagen te weinig tijd had om het te wassen, mijn hoofd bonk (waarschijnlijk van het vele staren naar het beeldscherm) mijn gezicht is opgezwollen. Eigenlijk zie ik er vreselijk uit.
Eigenlijk zie ik al de hele dag vreselijk op tegen die verjaardag. Ik ken niemand daar, behalve haar. Ik weet dat een groot deel van de mensen haar schoonfamilie zal zijn met veel stelletjes. In dit soort situaties, voel ik me erg sociaal-angstig en trek ik mij bij voorbaat terug. Ik ben bang dat ik me minder ga voelen, eenzaam een beetje en een triest geval. 'Die rare vriendin die je uitnodigt uit medelijden' Maar tegelijkertijd, weet ik dat dit allemaal in mijn 'eigen' hoofd zit. En ik ben ook zelf de persoon die dit kan omkeren. Als ik stil ben, geen contact maak etc. roep ik dit een beetje over mezelf heen. Maar gevoelens zijn zo sterk en lastig om mee te dealen. Er zijn zoveel gedachtes die door mijn hoofd spoken.
Ik weet niet zo goed tegen wie ik moet praten. Aangezien zij de 'gastvrouw' is zal ze het vooral druk hebben met eten serveren. Maar ik wil ook niet, afzeggen. Ik heb het beloofd en ik wil niet zo iemand zijn die op het laatste moment afzegt. Ik kan ook maar een uurtje gaan ..
Zo maar iets leuks aantrekken. In hoeverre mijn leuke kleding mij nog past. Ik heb mezelf voorgenomen om een wijntje drinken voor ik vertrekt. Schaamtevol, maar ik denk niet dat ik deze avond zonder drank zal overleven.
Deels door deze oud-klasgenoot, heb ik mijn baan gekregen en ze stuurde me dit jaar ook een verjaardagskaart. Waar ik erg door was ontroerd, want het was een hele lieve kaart. Ik voel me dus ook wel verplicht (en ik wil het ook wel) om iets terug te doen.
Maar ik voel me slecht. Ik zit al de hele dag op de bank, ik kijk tv en doe weinig. Mijn haar zit lelijk omdat ik de laatste dagen te weinig tijd had om het te wassen, mijn hoofd bonk (waarschijnlijk van het vele staren naar het beeldscherm) mijn gezicht is opgezwollen. Eigenlijk zie ik er vreselijk uit.
Eigenlijk zie ik al de hele dag vreselijk op tegen die verjaardag. Ik ken niemand daar, behalve haar. Ik weet dat een groot deel van de mensen haar schoonfamilie zal zijn met veel stelletjes. In dit soort situaties, voel ik me erg sociaal-angstig en trek ik mij bij voorbaat terug. Ik ben bang dat ik me minder ga voelen, eenzaam een beetje en een triest geval. 'Die rare vriendin die je uitnodigt uit medelijden' Maar tegelijkertijd, weet ik dat dit allemaal in mijn 'eigen' hoofd zit. En ik ben ook zelf de persoon die dit kan omkeren. Als ik stil ben, geen contact maak etc. roep ik dit een beetje over mezelf heen. Maar gevoelens zijn zo sterk en lastig om mee te dealen. Er zijn zoveel gedachtes die door mijn hoofd spoken.
Ik weet niet zo goed tegen wie ik moet praten. Aangezien zij de 'gastvrouw' is zal ze het vooral druk hebben met eten serveren. Maar ik wil ook niet, afzeggen. Ik heb het beloofd en ik wil niet zo iemand zijn die op het laatste moment afzegt. Ik kan ook maar een uurtje gaan ..
Zo maar iets leuks aantrekken. In hoeverre mijn leuke kleding mij nog past. Ik heb mezelf voorgenomen om een wijntje drinken voor ik vertrekt. Schaamtevol, maar ik denk niet dat ik deze avond zonder drank zal overleven.
15 okt 2016 - bewerkt op 15 okt 2016
- meld ongepast verhaal
-
MissMoon
zaterdag 15 oktober 2016 19:36
Ooh wat ken ik deze situatie toch goed, hij is zó vervelend! Wat zij over jou zouden vinden zit momenteel echt tussen je oren, je bent niet voor niets uitgenodigd. Ze vinden je vast allemaal heel gezellig! Iedereen weet hoe lastig het kan zijn om alleen op een feestje te komen waar je niemand kent, laat het op je afkomen. Ik hoop dat je een leuke avond hebt en als niemand het tegen je zegt, neem het dan van mij aan: je ziet er prachtig uit!
-
BED (opgeheven op 05-01-2023)
zaterdag 15 oktober 2016 23:42
Wat @MissMoon zegt; zo herkenbaar joh. Ik had vandaag een soortgelijke ervaring. Ik hoop oprecht dat je bent gegaan en dat het jou, net als mij, toch goed heeft gedaan om niet aan je angsten en negatieve gedachten toe te geven. Ik hoop dat je je niet te alleen hebt gevoeld, dat je trots bent op jezelf omdat je bent gegaan.
(En mocht je niet zijn gegaan, dan hoop ik dat je dat jezelf niet kwalijk neemt, je hoeft niet alle confrontaties in je leven altijd op elk moment aan te gaan. xx) -
st-ar
zondag 16 oktober 2016 00:59
Dankje meiden. Ik ben uiteindelijk geweest en het was oke
super lief! Voel me erg gesteund door jullie reacties. -
MissMoon
zondag 16 oktober 2016 09:22
Goed van je dat je toch gegaan bent!
-
st-ar
maandag 17 oktober 2016 13:24
Dankje
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 22 mei 2020 Fietsen ( 3 )
- O 18 mei 2020 Liefde ( 2 )
- O 12 mei 2020 Afvallen deel 2
- O 26 apr 2020 Onder woorden
- O 21 mrt 2020 Spam dagboek ( 2 )
- O 09 mrt 2020 Afvallen ( 1 )
- O 16 jan 2020 Klaar mee
- O 04 jan 2020 Dating ( 3 )
- O 22 dec 2019 Focus ( 4 )
- O 18 dec 2019 Het innerlijke conflict
- O 14 dec 2019 Zelfbeeld
- O 06 dec 2019 Na een tijd
- O 24 nov 2019 Moe vanmezelf
- O 07 nov 2019 Kinderwens ( 9 )
- O 29 jun 2019 Over de liefde ( 8 )