Someones watching over me

Hoe vaak ik dit nummer ook luister, hoe vaak ik hem al mee gezongen heb, hoe vaak ik mezelf vertelde dat ik hem úit zou zingen; Het lukt me zelden tot nooit. Standaard is het punt dat ik breek. Twee minuten en twintig seconden is het punt waarop ik breek, waarop mijn stem naar binnen gaat, ik een snikje slaak en mijn ogen vullen met tranen. Het is het stuk waarop ik toelaat wat ik voel.
Dit nummer en het verhaal van de film brengen meerdere dingen in mij naar boven. Nog nooit voelde ik de drang die ik zo juist kreeg; opschrijven wat dit zo dubbel maakt.






Eens was daar het moment waarop ik de film keek samen met een vriendin. Een brok was er in mijn keel, stiekem heb ik traantjes weggeveegd met de mouw van mijn te grote trui. Het is jaren geleden maar ik zie ons nog zitten. Met elkaar, thee en de film. Niet meer en niet minder. Inbeeldingskracht was voldoende. De enkele traantjes werden veroorzaakt doordat ik me besefte dat er één broer zou zijn die ik zou missen als hij zou overlijden. De ander zou ik minder erg vinden. Ik vervloekte mezelf dat ik dat dacht wat de onrust en de (verdrietige?) emotie veroorzaakte.

Het liedje zocht ik vaker dan eens op na het verlies van mijn dierbaren. Enorme dierbaren waar ik het met grote regelmaat nog erg moeilijk mee heb. Dit liedje zingend van binnen, met gevoel en duidelijk de tekst binnen laten komen. Het besef dat ze daar boven een oogje in het zeil houden en over mij/ons waken. De snik zijn bij het schrijven hiervan aanwezig. 'Someones watching over me' Gemis is het kernwoord wat hier bij hoort. Tegelijkertijd opnieuw een verwijt omdat ik momenteel niet uit het leven haal wat er in zit. Ik ben grotendeels nog steeds aan het overleven in plaats van vol voor het leven, míjn leven te kiezen.

Daarnaast is 2.20 niet zonder reden hét punt waar ik breek. De ouders, samen naast elkaar, trots op wat ze zien, de handen in elkaar slaan en het haar na afloop laten weten. Ze moet er eerst wat voor dóen om haar ouders terug te winnen, om ze in te laten zien dat ze doet waar ze goed in is en daarmee op haar plek zit. Is dat onvoorwaardelijke liefde? De ouders samen is een mooi plaatje, de natte ogen van moeder ook, maar het gevecht en de strijd die dochter moet leveren om zichzelf en haar keuze te laten zien is een pijnlijke.

Het positieve wat ik eruit haal is dat ik kan en durf te voelen en vooral toe te laten dat de emoties even hun ruimte nodig hebben. Dit liedje is één van de liedjes dat ik bewust op kan zoeken om weer even te bedenken waar ik sta en wat ik leef.

En dat wat de boodschap van dit nummer is, is dat wat ik zo graag gemeend wil kunnen zeggen omdat het zo voelt, omdat ik het ervaar. Maar wat ik moet ontdekken door eindelijk eens achterom te kunnen kijken en te kunnen concluderen dat ik het écht goed doe en ook sterk vol zal houden.

So I won't give up
No I won't break down
Sooner than it seems
Life turns around

And I will be strong
Even if it all goes wrong
When I'm standing in the dark
I still believe
Someone's watching over me