Spanning en emoties met enorme vermoeidheid

In mijn lijf heb ik heel veel emoties ervaren waar ik niet zo veel mee kon. Merkte het in het draaien voor het slapen gaan, hoofdpijn zonder aanleiding, huilen op momenten dat ik dat nooit doe (zéker niet met anderen), veel pijn in mijn buik en rug (stresspunten) en onrust in mijn hele lijf. Mijn vriend wist het terug te geven door te lachen om me als ik weer eens een gekke bui heb. Springend door de kamer, koprollend als een klein kind op de bank of het niet van hem af kunnen blijven, maar blijven knuffelen. Geborgenheid. Continu maar weer zoekend. Ik begin het beter aan te voelen, te kunnen kaderen en even terug te stappen. De douche is een goede oplossing de laatste tijd. Even onder de warme stralen, bewustwording en gewoon zijn zonder iets te moeten of te hoeven. Gewoon ik met warmte.

Al maanden ben ik moe, enorm moe. Er is geen verschil tussen de ochtend en de middag. Mijn concentratie is beroerd, ik onthoud niets en mijn lijf werkt me tegen in wat ik wil doen. De huisarts gaf mij de opdracht ook mentaal weer aan de slag te gaan. I did en ik doe. Mijn vriend is ondertussen op de hoogte en er zou dan echt wat veranderen. Ik had mijn eigen hoop er ook te veel op bevestigd denk ik zomaar. Helaas. Want er veranderd weinig, buiten dat ik nu kan zeggen wat ik denk en vind maar ik voel me nog steeds alsof er een deken over mij heen ligt en ik niet mee doe aan het hier en nu. Ik onderneem dingen, zie vrienden, deel met anderen en probeer me niet te verstoppen maar áls ik dan weg ben (geweest) komt er een moment waarop het ineens helemaal klaar is en dan wil ik weer niks. Te veel energie kwijt omdat ik het gewoon niet heb. Helaas kan ik niet toveren maar het lijkt me fijn te weten wat ik wél moet of kan doen om me beter te gaan voelen.

Nieuwe richting in de hulpverlening in de hoop dat ik daar wat uit ga halen. Wie weet. Sta er open voor, maar ondertussen zijn het ook allemaal moeten-punten in mijn agenda en er is weinig ruimte voor het andere. Ik wil ook weinig. Verschillende labels naar mijn hoofd geslingerd gekregen als burn-out dichtbij, depressief. Leuk maar ik wil alles doen om me anders te gaan voelen als ik maar weet hoe. Discipline heb ik mezelf wel bewezen dit jaar en dat ik nu al een week of 6 niet sport is ook een enorme opgave met enkel als doel uit te rusten, bij te tanken en energie op te doen but... meh nee.

Ik ben moe en ik weet niet waar ik de energie vandaan moet halen om iets te doen omdat ik niet weet wat het iets is. Al een tijdje niet. Ik heb vele bellen laten rinkelen, maar ik weet niet hoe ik vooral mezelf kan helpen als anderen me de weg niet kunnen wijzen. Een cirkeltje die mogelijk wel weer bij de huisarts uitkomt. Ik ben te sterk voor mijn lijf. Te sterk voor mijn hoofd, te vervelend voor mezelf. Er komt vast wel weer een antwoord.