'Straf'

Het is een sleur, waar ze in beland is. Een vicieuze cirkel. Ze is zo moe, lusteloos. Zo zat van alle tegenslagen die ze steeds weer moet overwinnen. Zo zat van het feit dat ze nog steeds niet weet wat ze wil studeren. Wat ze wil doen in de toekomst. En het allerergste is dat het probleem bij haar zelf ligt. Ze is uitgeput, waardoor ze niets onderneemt. Ze wil zo graag, maar iets houdt haar keer op keer tegen. Het is een angst, een angst dat zich diep in haar ziel genesteld heeft. Het zit onder haar huid en beïnvloed haar bij al haar keuzes. Deze angst is het gevolg van haar tegenslagen. De pijn die ze heeft moeten overwinnen. Zoveel energie en tijd is er verloren gegaan bij dit proces. Dit verwerkingsproces. En nu? Nu zou ze toch genezen moeten zijn. Maar dat is ze niet. Ze is iets kwijtgeraakt wat ze niet meer terug kan vinden. En deze angst is er voor in de plaats gekomen. Nu zit ze thuis. Soms is ze hele dagen alleen. Hoe langer ze alleen is hoe erger de pijn wordt. Ze huilt veel, zoveel. Maar niemand die het ziet. Ze is het kleine meisje dat in een paar maanden in een sterke vrouw is veranderd. Maar alleen voor de buitenwereld. Als ze alleen is, op haar kamer. Is ze weer dat kleine meisje. Als ze alleen is kan ze niets anders dan huilen. Als ze alleen is, verlangt ze naar de liefde die ze meerdere keren heeft afgewezen. Ja, ze verlangt naar liefde, maar de mensen die haar dit willen geven zijn nooit goed genoeg. Ze wil zo graag liefde, maar weet niet hoe ze van iemand moet houden. Ze kan niet verliefd worden, tenminste dat denkt ze. Ze weet het niet, ze droomt ervan. Ze fantaseert erover. Ze verlangt erna, met heel haar hart. Maar haar angst maakt haar kritisch. Vreselijk kritisch. Het is alsof ze zoekt naar fouten bij andere mensen. Ze zoekt ze bij anderen om zichzelf gerust te kunnen stellen. Misschien een soort van vergiffenis voor haar eigen fouten. En een extra bescherming natuurlijk. Iemand die niet ‘perfect’ is, is haar ook niet waard houdt ze zichzelf voor. Ze zoekt iemand die gek op haar kan worden, iemand waar zijzelf ook gek op zou kunnen worden. Ze zoekt die persoon terwijl ze eigenlijk diep van binnen weet dat ze zichzelf die liefde nooit zal gunnen. Het is vreselijk tegenstrijdig eigenlijk. Iedereen afwijzen omdat ze niet goed genoeg voor haar zijn, vervolgens tegen zichzelf zeggen dat de ‘juiste’ persoon snel genoeg langskomt. Terwijl ze weet dat ze die ook zal afwijzen, simpelweg om het feit dat ze zichzelf niet goed genoeg vindt. Ze straft zichzelf om iets wat absoluut niet haar schuld is geweest. Ze geeft zichzelf de straf die een ander verdient. Maar omdat de ander stilletjes is vrijgesproken heeft zij zichzelf onbewust als schuldige verklaard. En haar straf: ‘Ze gunt zichzelf geen geluk, omdat ze ooit te zwak is geweest.’ Te zwak om voor zichzelf op te komen, te zwak om te zeggen dat ze het niet wilde, te zwak om vervolgens haar leven weer op te pakken, te zwak om hem op te zoeken en hem verrot te schelden, te zwak om hulp te vragen, te zwak om de waarheid te vertellen tegen mensen die nog steeds met hem omgaan. Ja, ze vindt zichzelf zwak.. Maar ze zegt het niet, ze zal het ook nooit zeggen. Want ze is een sterke vrouw en er kijken zoveel mensen tegen haar op. En de mensen ook nog eens teleurstellen is iets wat ze gewoon niet meer kan. Dat is een teleurstelling teveel. Dus is ze de sterke vrouw voor anderen, het zwakke kleine meisje voor zichzelf. Krijgt ‘de sterke vrouw’ constant complimentjes van de buitenwereld. En wordt ‘het zwakke kleine meisje’ constant keihard verrot gescholden… Door haarzelf.

De ergste straf, is de straf die je jezelf geeft…