'Slaaf'

"Gewoon een gedachte"

Ik zie je, maar je ziet mij niet. Zo jaloers ben ik op de mensen die jij je vrienden noemt. Zo jaloers ben ik op de meisjes die jij versiert, voor één avond. Ja, ik ben zelfs jaloers op de sigaret die jouw lippen aanraakt. Je bent een genieter, zeg je. Maar ik weet dat je liegt. Ik zie het in je ogen. Ze stralen niet, ze stralen nooit. Zelfs als je lacht heb je een trieste, harde blik in die prachtige ogen van je. Zo graag wil ik je vasthouden. Je zeggen dat ik zielsveel van je houdt. Je beloven dat alles goed komt, dat ik altijd voor je zal zorgen. Maar ik zeg het niet. Je zou er niets mee kunnen. Je ziet me niet. Je voelt me niet. Je wilt me niet. Toch? Dat zeg je tenminste, je zegt dat je geen relatie wilt. Dat je gek op me bent maar tegelijkertijd ook bang bent voor de gevolgen. Je bent bang om gekwetst te worden. Je bent het zat om je hart kwetsbaar op te stellen. Om jezelf kwetsbaar op te stellen. Dus laat je niemand meer toe. Je hebt je hart diep weggestopt en je gevoelens genegeerd. Wie heeft jou toch zoveel pijn gedaan? Wie heeft jou zo gebroken, ervoor gezorgd dat je niemand meer dichtbij je laat? Wie heeft jou veranderd in wat je nu bent?
Nu leef je van dag tot dag. Zorg je dat je constant bezig bent, alles is goed, zolang je maar niet hoeft te voelen. Nu ben je altijd alleen, omdat dat de keuze is die je hebt gemaakt. Nu bel je me soms midden in de nacht. Om te zeggen dat je me nodig hebt, dat je me mist. Of ik alsjeblieft langs wil komen. En ik kom ook, elke keer weer. Ik kom om je vast te houden, je te knuffelen, je te zeggen dat je prachtig bent. Je te steunen in alles wat je onderneemt. Ik kom om vervolgens de volgende ochtend weer te vertrekken. Je bent weer opgepept en mij heb je niet meer nodig. Tenminste voor een tijdje dan. En ja, je negeert me dan ook. Net zolang totdat je me weer belt. Je gebruikt me. Je gebruikt me op alle vlakken. Ik ben je slaaf. Ik ben je slaaf omdat ik niet zonder je kan. Jij bent mijn lucht die ik nodig heb om te ademen. Eigenaardig eigenlijk, het ene moment zeg je me dat je niets zou zijn zonder mij, het volgende moment ben ik niets voor jou. En ik haat mezelf hierom, ik haat jou omdat je me zo kunt kwetsen. Ik haat het dat ik zo zwak ben. Te zwak om je te zeggen dat je voortaan je eigen boontjes moet doppen. Dat je maar iemand anders moet vinden om te gebruiken. Te zwak om te zeggen dat ik je slaaf niet meer wil zijn. Ik wil jou niet kwijt, dus raak ik langzaamaan mezelf kwijt in jou. En weetje, het begint me steeds meer tegen te staan. Want ik weet zeker dat je me niet altijd zult blijven bellen. Er zal een dag komen dat je me vergeet, dat je me niet meer nodig hebt. Er zal een dag komen dat je me kwetst, mijn hart in stukken slaat. Er zal een dag komen dat ik stop met voelen en net als jij zo hard als steen wordt.