Tekenfilms

Na zes dagen koorts lijkt de griep weer weg getrokken te zijn en gaat het beter met me. Er hangt nog een hoestje rond, en alle holtes die ik heb zitten nog vol slijm. Mijn beenspieren zijn in slechts een week zo erg afgebroken dat ik met bibberende benen moet wandelen, maar al met al gaat het weer beter.

Hoewel ik vooral aan het slapen ben geweest, keek ik veel TVshows tussendoor. Met name Rick and Morty. Nou is dat een moeilijke show om het over te hebben. Een groot deel van het internet en de kijkers vinden zichzelf superieur omdat "Als je het niet leuk vind, is dat gewoon omdat je het niet snapt" en "Alleen slimme mensen kijken deze show, en je moet een hoog IQ hebben om alles verwijzingen te snappen." en al die onzin. In mijn mening zijn het gewoon plas en poep grappen en zijn het afleveringen van twintig minuten vol onzin, en dat vind ik prima. Ik voel me elitair vanwege andere dingen, niet vanwege een tekenfilm die ik kijk.

Voor wie het niet kent, Rick is een wetenschapper die ontdekt heeft hoe hij tussen dimensies kan reizen. Het blijkt dat er oneindig veel dimensies zijn waarbij alles wat kan gebeuren ook in een zekere dimensie is en zal gebeuren. En Rick heeft een merendeel, zo al niet allemaal, gezien en bezocht.

Hij heeft hierdoor een hele nihilistische blik. Want als er oneindig veel mogelijkheden zijn, wat heeft jouw leven dan voor nut, zo gezegd. Hoe relevant zijn jouw keuzes in het grote plaatje als er oneindig veel varianten van jou zijn die hetzelfde en/of iets anders doen? Daarnaast is hij een narcist en een psychopaat, en wijkt hij voor niemand.

Het schrijven in de show heeft soms een slimme invalshoek, maar gaat vooral, nogmaals, om plas en poepgrappen. Maar dan, na die twintig minuten van grappen en grollen, komt er ineens onverwacht een serieuze en pijnlijke scene voorbij, vaak maar een minuut, waarin blijkt dat het karakter zichzelf ook beseft dat hij ontzettend flawed is.

Het doet me in deze opzet heel erg denken aan Bojack Horseman. Ook hier kijken we naar een misselijkmakend karakter die heel zelden zijn eigen patronen verbreekt, en dan iets goeds probeert te doen, maar doordat hij nooit geleerd heeft hoe oprecht goed te zijn naar anderen, het alsnog verziekt voor zichzelf, en dan een klap in zijn gezicht krijgt met en door zijn eigen tekortkomingen.

Juist dat onverwachte, die twintig minuten van fuck de wereld, lang leven de lol, ik doe waar ik zin in heb, een breekpunt, en dan die laatste dertig seconden waarin niets gezegd wordt, maar een zelfmoordpoging van de (fucked up) hoofdpersoon wordt laten zien met een zielig muziekje, dat maakt indruk op me. Niet omdat ik daardoor het karakter alles kan vergeven, want ik zie de vele flaws die ze hebben. Ik begrijp dat ze door iedereen uitgekotst worden. Het lijkt op dat moment echter alsof ze het zelf ook begrijpen.

Je kan jezelf afvragen hoe psychopathisch deze karakters echt zijn als ze zo'n vorm van zelfreflectie kunnen hebben.

Waarschijnlijk lees ik er teveel op in. Het zijn maar fictieve karakters in een TV-show, maar de manier van story telling vind ik fijn. Het doet me wat, alsof ik wil dat ze het beter gaan doen dan dat ze het tot dusver hebben gedaan. Vooral bij Bojack Horseman is het steeds een pijnlijke herinnering dat hij het op zijn manier probeert en goed bedoeld, maar het gewoon zo'n systematische eikel is, dat zelfs als hij het wilt, hij het niet kan. Dat pleit hem niet vrij van schuld, maar dat maakt hem in essentie gewoon een sneu personage. Misschien is dat waar ik medelijden mee heb.

Of misschien ben ik aan het ijlen door teveel koorts de afgelopen week.


-VLH