Terug en herboren

Lief dagboek,

Vandaag ben ik terug van weggeweest. Eigenlijk gister al, maar toen kreeg ik het niet voor elkaar iets te schrijven. Op het moment zou ik eigenlijk ook vreselijk hard wiskunde vergelijkingen op aan het lossen moeten zijn, maar afleiding is nodig. Afleiding waarvan weet ik niet precies, want ik ben eigenlijk nog helemaal niet eens begonnen, maar ik geloof dat dat juist is wat zo moeilijk is: beginnen.

Omdat ik afgelopen tijd op één vak gefocust heb (waarvan ik vorige week examen had) en de rest een beetje heb laten gaan (en ook geen colleges gevolgd heb, want het was verantwoord om voor mijn examen alleen op dát vak te focussen. Nou niet dus. En ik heb het niet eens goed gemaakt. De drempel is nu heel groot om ook weer differentiaalvergelijkingen erbij te pakken, terwijl ik daar voorheen eigenlijk best goed mee onderweg was, maar dat grote gat aan tijd ertussen heeft de stap tot verdergaan gigantisch gemaakt. Dus moet ik een "als - dan"- situatie creeëren. Ik mag een dagboek entry schrijven, plassen, een kopje thee zetten en dan ga ik toch echt beginnen. Het helpt, wel een beetje, alhoewel ik vandaag al een paar keer bedacht had dat ik na een andere activiteit toch wel echt moest beginnen en er telkens een reden tussenkwam om dat dan toch maar niet te doen.

Het positieve nieuws is, dat als ik eenmaal bezig ben het wel gaat. Ik ben erachter gekomen dat ik mijn studie met alles wat ik in me heb haat, maar dat ik dat eigenlijk eerder had moeten bedenken. Na twee jaar en een beetje afzien is het ook weer zo zonde om dat allemaal gewoon in de prullenbak te gooien en met een beetje geluk ben ik over twee jaar klaar. Met de bachelor. Nuja, dan heb ik in elk geval een papiertje, toch?

Het is wel zo dat ik in goed overleg met mijn ouders eindelijk een beslissing gemaakt heb, ook een "als-dan" beslissing. Als ik deze periode weer geen vakken haal, dan kap ik er toch mee. Zonde van die twee jaar of niet, als je nooit meer wat haalt en eigenlijk ook helemaal niet wil halen omdat het je gewoon geen pepernoot interesseert dan wordt het ook zo'n uitzichtloze situatie. Twee jaar afzien, dat kan ik nog wel aan, maar meer ook echt niet. Wat het dan wel wordt dat zien we dan wel weer, in ieder geval iets dat me gelukkig maakt en ik weet wel heel zeker dat een technische studie dat niet is. Ik baal een beetje dat ik ooit naar mijn omgeving geluisterd heb die me toendertijd heeft afgeraden iets creatiefs te gaan doen, of iets met taal, want baankansen. En je kunt het wel. Ja, vast wel, maar niet als ik er doodongelukkig van word.

Goed, nog even wel echt mijn best doen dus. De optie om te stoppen als het echt niet gaat heeft zo'n grote last van me schouders getild. Ik voel me weer lichter. En ik ben ook nog per ongeluk hopeloos verliefd geworden, dus ik kan wel vliegen. Later daar meer over. Ondanks mijn euforie is een deel van mezelf ook nog vreselijk in denial. Ik wil niet afhankelijk zijn van mijn gevoel voor iemand... ik weet nog niet hoe dit gaat uitpakken. Het gevoel maakt me zo gelukkig, maar ook oh zo bang. Oh well, je kan niet vliegen zonder een mogelijkheid neer te storten gok ik zo, dus zo lang ik nog airborne ben kan ik daar beter van genieten.

Liefs, Marit

p.s. Is er een Nederlandse vertaling voor het woord "airborne"?