Terugkeer valt tot nu toe mee...

MMmm

Het valt voorlopig mee.. Ik had het eigenlijk erger verwacht.. Ik heb dit immers vaker meegemaakt, iemand verlaten en dan gelijk weer terug naar je geboortestad verhuizen, en het was elke keer heel erg pijnlijk. Je staat er weer alleen voor. En vooral die afstand die er dan opeens is tussen jouw hart en het zijne. Maar misschien was die er al... of juist niet. Ach ja, het is me tot nu toe meegevallen.
Ik heb me wel heel erg teruggetrokken en heb voornamelijk veel films gekeken en boeken gelezen, met niemand afgesproken, vooral niet met onze gezamenlijke vrienden.
Ik begin me nu weer wat sterker te voelen. Wel slaap ik minder goed, lig ik s nachts vaak opeens te huilen in stilte, maar dat is sinds ik weer een baan heb ook over.
Hij zal langzaam verdwijnen uit mijn hart. Als ik hem spreek ben ik wel weer gelijk verliefd en komen al die mooie en toch ook soms dramatische beelden weer terug, maar het doet met de dag minder pijn.
En ik wist dat ik zoiets radicaals nodig had om echt out of love te raken..., wat overigens nog niet helemaal het geval is, maar ik begin alweer in te gaan op mannen die met me flirten etc.
Echt heel depri ben ik niet geweest. Blijkbaar went de mens aan leed en gaat er steeds beter mee om.
Ik voel me nu prima eigenlijk. Soms wil ik even met hem praten, en dan bel ik hem ook wel even, en dan hangen we gelijk weer een half uur aan de telefoon pff, maar goed, als ik m dan even niet kan bereiken is het niet erg. Ik heb genoeg afleiding in ieder geval. En ik wil gewoon graag mijn studie afmaken, eindelijk een interessante functie kunnen bekleden...
En die mannen komen vanzelf wel weer.. Een echt goede vriendin ben ik op dit moment niet, maar misschien ben ik niet echt een vriendenmens, leef ik meer van relaties. Ik heb nu vooral behoefte om nieuwe mensen te ontmoeten en aangezien mijn nieuwe werk behoorlijk zwaar is heb ik ook behoefte aan rust, op de dagen dat ik niet werk.
Maar de pijn in mijn hart is langzaam aan t verdwijnen. Wel vrees ik ervoor als ik m weer ga zien, want meneer komt even naar Nederland.. Ik vraag me af waarom eigenlijk, zou hij me missen?
We spreken elkaar geregeld in ieder geval, en dat is fijn, we zijn gelukkig goede vrienden.
Ik ben blij dat ik goed voor mezelf kan zorgen. Ik wist gewoon wat me te doen stond. En dat het zwaar zou worden, ok, maar het is nu amper 2 weken geleden en ik voel me echt al prima, misschien dat ik de pijn ergens heb weggestopt, geen idee, maar ik denk dat de mens gewoon went aan leed en er steeds efficienter mee om leert gaan.


En nu gewoon even doorzetten..