Texel en afscheid

Maandag ging ik voor de studie naar Texel. Na de verdrietige dagen had ik wel behoefte aan die afleiding. De eerste dag was erg leuk en heb ik doorgebracht met mijn onderzoeksgroep (drie vriendinnen en drie buitenlandse studenten). We zijn naar Ecomare geweest, rondgelopen in het museum en gekeken naar de opvangzeehondjes. Na Ecomare zijn we nog eventjes wezen uitwaaien op het strand, dat voelde zo fijn. 'S avonds nog even een goed gesprek gehad met de docenten en mijn vriendinnen over wat er met Mike was gebeurd, was een fijn gesprek. Daarna met paar vriendinnen serie gekeken, gekletst en gedronken. Iets teveel, maar moet een keertje kunnen. Overigens weer iets nieuws over mezelf geleerd; Engels gaat me beter af met een beetje drank. Het tegendeel geldt voor rekenen.

Dinsdag moest ik vroeg op voor de crematie van Mike. Een docent bracht me met de auto naar de pont van 7:00 uur. Vanuit de pont moest ik overstappen naar de bus en toen naar de trein. Ik was heel erg misselijk en moest bijna overgeven, maar gelukkig trekte dat gevoel ook weer weg. Het was een treinreis van 2,5 uur, maar het voelde nog veel langer. In Arnhem haalde mijn moeder me op met de auto. Ik had met Lilian afgesproken om samen naar de crematie te gaan en moest in Arnhem een half uurtje wachten op haar. Omdat ik de afgelopen dagen bijna geen eten naar binnen had kunnen werken was ik samen met mama een appelflap bij de Bakker Bart gaan halen. Toch nog iets eten naar binnen gekregen. Toen snel richting Lilian. Fijn om haar eindelijk te ontmoeten, alleen de reden was helaas minder leuk. We moesten met de auto een klein uurtje rijden naar de Achterhoek. We haalden NYB op en reden we verder naar het crematorium. Onderweg nog een frietje gegeten omdat we nog niet hadden geluncht. Het crematorium was echt heel mooi. Een rustige plek met veel bomen en planten. Een mooi open gebouw met veel ramen.

Toen we de zaal in mochten hoorde ik het lied 'Perfect' van Ed Sheeran. Michael was dol op dat liedje. Met een projector stond er een prachtig mooie foto van hem op de muur, met een brede glimlach op zijn gezicht. Toen ik zijn foto zag hield ik het niet meer droog. Evenals tijdens de rest van de crematie. Verder hoef ik de crematie niet te beschrijven, heb dat al een beetje gedaan in het vorige verhaal.

Na de dienst was het tijd voor koffie. Daarna heb ik de ex (en goede vriendin) van Mike sterkte gewenst waarop ze me een knuffel gaf. Mooi gebaar dat je elkaar eigenlijk niet zo heel goed kent en er toch zo voor elkaar kunt zijn. Ook zijn ouders gecondoleerd, waarop ze zeiden dat ze het heel fijn vinden dat we erbij waren. Zij leken er enigszins rustig onder. Misschien luchtte het ze op dat hij nu zijn rust had gevonden. Vind het toch wel heel heftig allemaal voor zijn ouders. En voor zijn broer uiteraard.

De terugweg leek zo lang te duren. Vooral in de trein, want ik moest alleen van Arnhem naar Texel reizen. Eenmaal terug in Texel werd ik opgewacht door de docent en drie vriendinnen van me waren meegenomen om me te steunen, heel lief. Terug bij de plek waar we overnachtten viel ik precies op het stiltemoment van het avondeten binnen. Alle gezichten op me gericht, niet wat je op zo'n moment wilt. Geprobeerd nog wat te eten maar er ging niet veel meer in dan een beetje salade en een paar happen van de wrap.

Verder voelde ik me echt shit. Moest de spanning kwijt en nee, dat heb ik toen niet op een gezonde manier gedaan. Teruggevallen in oud gedrag. Ik kon er weer even tegenaan. Ben met de drie vriendinnen en de buitenlandse studenten uit ons onderzoeksgroepje in een zithoek gaan zitten. Eigenlijk wilde ik naar een kroeg om te proosten op Mike, maar alle kroegen in de buurt bleken al vroeg te sluiten. Een supermarkt verder op het eiland bleek nog wel open te zijn. Één van de docenten was zo lief om voor mij daar een wijntje en nog wat ander drank te halen, zodat ik toch nog een drankje op hem kon doen. Terwijl wij daar gezellig met ons groepje zaten, kwamen er steeds meer buitenlandse studenten bij aanschuiven. Uiteindelijk zaten we met alle buitenlandse studenten daar, het was echt onwijs gezellig en we hebben enorm gelachen. Wederom teveel gedronken om even ergens anders aan te denken. Met als gevolg dat ik mezelf flink voor schut heb gezet. Twee nachten achter elkaar.

Vandaag was een shitdag. Vanochtend kon ik niet opstaan dus heb het ontbijt overgeslagen. Daarna moesten we naar een andere locatie fietsen om onze onderzoeken aan elkaar te presenteren. Ik was moe, had nog een beetje een kater en was nog heel neerslachtig. Het liefste wilde ik gewoon naar huis.

Zo fijn toen ik na het vele reizen weer thuis was. Gelijk mijn bed in gedoken en in slaap gevallen. Bij het eten weer een discussie met mijn ouders, waren het oneens over de hoeveelheid die ik moest eten. Ik kon gewoon niet zoveel eten door mijn keel krijgen. Maar zij werden boos en zeiden dat ik minder eet dan een vierjarige en dat ik anders weer terug moet naar Amarum. Beetje overdreven allemaal. Gevolg was dat ik gefrustreerd en met een opgezwollen buik na het eten weer op bed ging liggen.

Nog even mailtje getypt naar mijn therapeut. Had vorige week met haar afgesproken dat ik haar elke dag/twee dagen moest mailen. Dus even de frustraties en alles eruit gegooid. Nu lig ik moe in bed. Morgen vroeg op voor therapie.

Voel me vooral heel rot de laatste tijd. Veel verdriet, maar ook een leegte. Geen zin om dingen te doen en niet meer uit kunnen kijken naar dingen. Maar het is niet anders. Heb er maar mee te dealen.