The beginning of the end

Wel, ik dacht laat ik ook maar eens een internetdagboekje beginnen. Lekker mijn frustraties van me afschrijven. En dat zijn er nogal veel.....
Waarschuwing: als je niet tegen zielige verhalen kan, lees dan maar niet verder.
Niet dat ik mezelf zielig vind. Dat niet, maar leuk is anders.
Allereerst maar mijn verleden. Waarom ik geboren ben? Geen idee, het had ook niet moeten gebeuren naar mijn mening. Een nakomelingetje, niet gepland dus. En toen geboren werd had ik mijn navelstreng drie keer om mijn nek. Toen al dus lekker suicidaal. En natuurlijk niet willen ademen. Afijn, toch nog blijven leven. Had ik dat nou maar niet gedaan. Ik werd tot mijn derde seksueel misbruikt door mijn vader. Ik herinner me er niks meer van. Alleen heel soms in nachtmerries komt wat boven. Afijn, toen mijn moeder erachter kwam ging ze scheiden (al was ze katholiek). Mijn vader kreeg een ongeluk, of het was zelfmoord, niemand weet het en raakte in coma.
Met mijn drie jaar had ik toch al best een leventje achter de rug.
Maar het ging goed, tot mijn elfde jaar. We hadden het absoluut niet breed thuis, maar ik was gelukkig. Toen besloot dat mijn ene aandachtsgeile zus dat ze een kind wou. Dat ze net 17 was geworden maakte niet uit. Een paar maanden later overleed mijn moeder plotseling. Maar mijn hele familie was zo druk bezig met zichzelf dat ze niet merkten dat ik totaal geen reactie gaf. Zo had ik niet eens gehuild niks, terwijl ik een mama'skindje was. Mara het viel niet op. Ik bleef samen met mijn zus bij mijn oudste zus wonen. Mijn broer was het huis al uit. Mijn jongste zus kreeg een meisje, maar die had een hartafwijking en het syndroom van Down. Ze lag dus heel erg vaka in het ziekenhuis. Ondertussen hadden we besloten dat we de stekker bij mijn vader eruit zouden laten trekken. Zo had ik voor mijn 12de beide ouders verloren en was ik tante. Wat een geweldig leven hè .
Mijnjongste zus vond dat ik best voor haar dochtertje kon zorgen en mijn oudste zus was vaak werken, dus was ik continu aan het moederen. Het kind voelde als mijn eigen kind en haar echte moeder was lekker aan het uitgaan. Op school ging het nog vrij goed. Tot mijn jongste zus scenes thuis begon te schoppen en vervolgens wegliep. Wel liet ze haar kind achter. Lekker fijne moeder dus. Mijn oudste zus ging trouwen om de voogdij over mij te kunnen krijgen en zodoende kwam mijn zwager bij ons wonen. Ik zorgde nog heel veel voor mijn nichtje die nog steeds heel vaak in het ziekenhuis lag.
Mijn aandachtsgeile zus vond dat ze meer aandacht zou kunnen krijgen als ze haar kind terug eiste. En dat deed ze dus. Het duurde wel even maar uiteindelijk was ik haar dus kwijt. En nog steeds merkte niemand wat aan me. Ik begon minder te eten, werd vaak ziek, begon met spijbelen en probeerde mezelf van kant te maken. Niemand merkte wat. Krassen werden niet opgemerkt, niks viel op. Zo onbeduidend is mijn levnetje dus. Ik bleef uiteraard zitten. En toen nog een jaar bleef ik zitten. En dat viel wel ineens op bij leraren. Ik kon heel goed leren, maar ik moest toch naar de HAVO. Ik was steeds meer afwezig, begon fanatiek te sporten en nam overdosissen. En toch was het een decaan van een hele andere afdeling die me zag lopen en me tot orde riep. Als ik geen hulp zou zoeken dan zou hij me laten opnemen. Omdat ik bij biologie met een mes in mijn hand sneed, was ik ineens wel gevaarlijk! Toen opeens kon er wel wat opvallen...
Maar het was al te laat. De psycholoog waar ik terecht kwam kon niet tot mij door dringen. Ik leefde teveel in mijn eigen wereld en was totaal emotieloos. Toen ik 18 werd was ik ook meteen weg. Niemand kon me immers ergens toe dwingen. Maar ik bleef zitten en werd van school afgetrapt. Thuis vroegen ze niet eens waarom ik zelfmoord wou plegen. Geen interesse, denk ik.
Ik ben maar een mbo-opleiding gaan doen en dat ging wel goed, omdat ik eindelijk iets deed wat ik leuk vond. Maar thuis gaat het niet goed. Mijn zwager ziet me liever gisteren dan vandaag weggaan. Ik ben al eerder het huis uit getrapt. Gelukkig heb ik sinds twee jaar mijn beste vriendin. Als zij er niet was, was ik er ook niet meer. Mara het is moeilijk. Ik kan niet meer slapen. THuis telt mijn mening niet en alles is mijn schuld. Voorbeeldje: met tweede kerstdag wouden ze naar het dolfinarium, maar het vroor. Uiteindelijk moesten we eerrder weg omdat het te koud was. En dat was mijn schuld. Het was te koud en dat was mijn schuld. Ik snap het niet meer.
ERgens moet ik iets zo grondig fout hebben gedaan dat ik dit verdien.