The day after.

Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik geen idee heb wat ik denk of voel.
Wel weet ik dat mijn hoofd uit elkaar barst, mijn buik zeer doet van de emoties en dat ik geen zin heb om te eten maar me wel flauw voel. Lastige combi waar ik maar moeilijk tegen kan vechten. De emoties die duidelijk in mijn buik zitten, kan ik niet goed benoemen. Ben ik boos, verdrietig, opgelucht of voel ik me erg klein? Het is een mix van dit alles ben ik bang. Lekker duidelijk hè? Ja zo voelt het ook. Ik ben boos op de hele situatie. Boos op zij die jaren zweeg/zwegen (?), boos op die eikel die nu het slachtoffer lijkt te zijn omdat hij zich voordoet als de onwetende. Boos op de opluchting die er niet is. Natuurlijk mag ik niet te snel van alles verwachten en willen nu het net op tafel ligt, maar het zwijgen en het niet aankijken is pijnlijk. Hoe hard iedereen die het al langer weet ook zegt dat ik níet schuldig ben en mezelf dat ook niet wijs mag maken, helaas komt dat maar met vlagen langs. Op dit moment durf ik niet naar beneden omdat mijn ouders daar zitten en ik geen zin heb in een lastig gesprek. Zegt al genoeg, want ik voel me schuldig over de hele situatie en ben bang voor verwijten die ze zo goed kunnen maken.
Ik ben verdrietig omdat de rollen zo door elkaar lopen. Verdrietig omdat ik niet vast gepakt wordt en ze me niet laten huilen. Mij niet laten zijn. Ze als in mijn ouders. Zij die mij horen te beschermen en er onvoorwaardelijk voor me zouden zijn. Helaas is dit de tweede keer (de tweede gróte keer) dat vooral mijn vader laat blijken dat hij er alleen is als alles leuk en aardig gespeeld wordt. Dan mag ik knuffelen en gek doen met hem. Dit doet zeer. Hij is een (de?) reden waarom ik nog thuis woon en op hem wil steunen, maar deze sfeer kan ik niet volhouden. En dit is pas een paar uur waarin we allemaal wakker zijn. Ik heb hem ook nog niet gezien, hij liep langs mij. Net als gisteravond. Langs mijn kamer waarvan de deur openstaat en van waaruit zijn dochter hem gedag zegt.
Over opluchting durf ik nog niet te spreken. Nee alles behalve dat. Ik voel me gewoon erg naar en weet niet wat ik nu wil en wat ik nu verwacht. Het duistere onbekende waar ik voor stond áls ik de stap zou zetten om dit open te gooien is wat mij tegenhield. Nu weet ik waarom. Ik wil daarmee niet zeggen dat ik de stap niet had moeten maken (had ik een keuze?) maar ik hoop oprecht dat dit nog anders gaat worden. Waarschijnlijk slijt dit alles weg, wordt het in een diepe pot gestopt en de deksel stevig dichtgedraaid. Zo iedereen vergeet het weer en we gaan verder. Top. Ik kijk er naar uit... Dan is er dus nog niets veranderd, behalve dat ik normaal tegen hem moet doen en het aan mij ligt als de sfeer niet goed is..

Nee ik ben geen slachtoffer. Of wel dan? Ik heb geen idee. Ik ben een slachtoffer van seksueel misbruik maar ik wil me verdomme niet zo voelen. Ik wil niet in die rol zitten waar een klein grietje zichtbaar is zittend op de grond met opgetrokken knieën waar ze haar hoofdje in verstopt. Toch kom ik nu het dicht bij dat meisje. Qua gevoel dan want uiterlijk houd ik me sterk en staat mijn muurtje sterk omhoog..

09 jul 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

Librana maandag 09 juli 2012 10:57
Lieve.. ik durf eigenlijk niet eens iets te zeggen want ik weet sowieso al dat het je waarschijnlijk niet helpt of beter doet voelen. Maar ik leef zo met je mee. En ik hoop dat het makkelijker wordt, dat jullie nog meer gesprekken zullen krijgen, waarin jij wél gezien wordt. Misschien is iedereen nu bezig om de klap te verwerken, en dat klinkt stom want hoeveel emotionele klappen heb jij al niet gehad? Dit mag niet in de doofpot. En ik hoop dat je ouders zich snel herpakken en er zijn voor jou. Ik hoop dat ze inzien hoe belangrijk dat voor jou is. Ik hoop dat ze niet blijven hangen in 'vertel het maar niemand, dan wordt het erger', want dat lijkt op 'ik wil het eigenlijk niet meer horen en niemand mag het weten'. Ik hoop dat ze hun ogen snel openen. Verdomme, ik wil gewoon dat ze nu eindelijk eens doen wat ze altijd al hadden moeten doen!!!
Jaim maandag 09 juli 2012 11:00
wat hierboven al is gezegd.. ik hoop dat het beter wordt voor je, dat ze je probleem gaan erkennen en dat het niet weggestopt wordt.. ik vind je zo sterk
flinder (opgeheven op 22-03-2024) maandag 09 juli 2012 11:06
De rest is hierboven inderdaad allemaal al gezegd,
Erg herkenbaar allemaal!! Pijnlijk....
Probeer er ondanks alles zoveel mogelijk met elkaar over te praten
Heel veel sterkte
AwfulMe. maandag 09 juli 2012 11:18
Vind het allemaal zo naar voor je... ):
Verder is alles indd al gezegd hierboven.
Bah, wat zul jij je ongelooflijk naar voelen..
Ik voel me zelfs naar.. Bleh..
kruidje maandag 09 juli 2012 13:08
Jawel wijfie ; jij BENT een slachtoffer. Van je broer, van seksueel misbruik.
Alleen ben jij er de vrouw niet naar om dat te tonen. En dat siert je ongelooflijk.
Laat zien dat je zoveel sterker bent dan hij. Mijn God, wat een slappe sukkel!

Dat ze niet naar je kijken hoeft niet meteen alleen maar boosheid te zijn hè meissie? Waarschijnlijk weten ze zich ook geen houding te geven. En ik mag hopen dat er ook iets van schaamte bijzit. Schaamte tegenover jou dat ze ZO tekort zijn geschoten. Laat het alsjeblieft niet zijn omdat ze bang zijn dat hun 'perfecte, happy family' instort tegenover de buitenwereld.
Onthoud dat jij en je broer allebei hun kinderen zijn en dat dat dus dubbele pijn betekent.

Kun je eventueel contact opnemen met C.?
Want misschien kan zij iets voor jullie allemaal doen?
Als je ouders het zo graag 'op willen lossen' dan is een gesprek met jullie allemaal misschien een optie? Ik hoop het zo. Want hoe dan ook ; dit 'lijk' kan niet zomaar meer de kast in. Alles is nu eenmaal veranderd en dingen deleten in een mensenbrein is nog niet mogelijk, voor zover ik weet.
Beter is het dat iedereen zijn gevoelens open en eerlijk uitspreekt met een onpartijdig iemand, zodat alle betrokkenen er mee om leren gaan.
Ik hoop dat ze dat allemaal inzien.
Koppie omhoog hè!
Heel veel liefs!
Tiramisu. (opgeheven op 27-1-2013) maandag 09 juli 2012 13:47
Dat de opluchting er nog niet is is ook niet vreemd. Je hebt zojuist een put opengetrokken, logisch dat je overspoeld wordt door vanalles wat je vooral níet zou willen voelen. Ben niet boos op jezelf, verwácht ook even niet teveel (misschien wel gewoon niets?) van jezelf. Ik sluit me aan bij de mensen hierboven me; dat ze maar snel hun ogen mogen openen. Dat je wél slachtoffer bent. Dat het niet naar je kijken misschien (hopelijk) niet uit boosheid is maar het zich geen houding weten te geven. Dat ze het hopelijk moeten laten bezinken. En dat ik hoop dat daarna alle liefde, knuffels, steun komen. Dat ze er daarna (verdomme) eindelijk eens voor je gaan zijn.
Misschien ook contact opnemen met C. ja. Dat is ook geen slechte. Je hoeft dit niet alleen te doen. Liefs.
Quinoa maandag 09 juli 2012 16:11
Het klinkt alsof je niet enkel het slachtoffer bent van seksueel misbruik, maar ook nog eens van narcistische ouders: ouders die kinderen hebben om zichzelf beter te maken, niet om er last van te hebben.
Bij hen kan je emotioneel niet terecht. Ze zijn simpelweg incapabel om om te gaan met de gevoelens van een ander.
Wat voor hen telt is wat dit hele gebeuren voor hén betekent en met hén doet. In de tussentijd wordt jij als stoorzender bestempeld: "het is jouw schuld dat zij zich nu rot voelen." Dit had voor hen niet gehoeven en nu gaan ze het weer proberen in de staat te krijgen zoals het was: weg ermee.
Weet goed dat dit niet ok is, he meid. Jij hebt het volste recht om je te voelen zoals je je voelt, om alles te verwerken en om je broer een uithaal te geven als je dat nodig vindt.
Je gaat er waarschijnlijk geen begrip voor krijgen, maar onthoud héél goed dat je wél dit recht hebt en dat het zelfs normaal is.
Hoe jouw familie reageert is niet normaal, maar je kan er jammer genoeg niets aan veranderen.
Daarom vond ik het zo goed dat je een sterke entourage hebt. Het is dan geen familie, maar ze zijn er wel. Ik vrees dat je op je familie voor dat soort dingen echter nooit zult kunnen rekenen en dat je dat een plaats gaat moeten geven.
BabyDuck (opgeheven op 19-6-2013) maandag 09 juli 2012 18:56
Ik heb in dit hele gebeuren niet gereageerd en vind dat toch een beetje stom van mij. Alles wat ik zou willen zeggen is al gezegd, maar weet dat ik je verhalen met veel bewondering lees en dat ik je een hele, hele sterke vrouw vind. Ik ken je dan wel zo goed als niet, maar ik ben heel erg trots op je! Ik hoop daarbij ook (om het nog maar eens gezegd te hebben) dat je moeder dit doorbreekt en niet blijft vasthouden aan 'vertel het nooit tegen partners en niemand anders', want dat vind ik niet kunnen. Ze lijkt haar ogen te willen sluiten voor deze grote klap. Dat ze verwachtte dat je je broer een knuffel wilde geven vond ik heel erg zwaar. Dat hoef jij niet te hoeven. Jij hebt alle recht om je te voelen zoals je je voelt. Wat Quinoa zegt is wellicht waar, dat weet ik niet. Ik vind echter niet dat je het ooit hoeft te accepteren als je geen steun van je familie krijgt. Dat is namelijk onacceptabel.

O 24 jul 2017 Het leven dat ik leef. ( 8 )
O 11 jun 2015 Uitgegroeid tot een bloeiende bloem ( 3 )
O 11 jun 2015 Auw.. een nare droom 18+ ( 5 )
O 18 jun 2014 Verdomme, donder op! ( 6 )
O 18 apr 2014 Mijn boek ( 2 )
O 18 apr 2014 Doorbraak en inzicht ( 2 )
O 16 okt 2013 Idioot ( 5 )
O 14 aug 2013 Wat ben ik het goed aan het doen ( 3 )
O 11 jul 2013 EMDR (laatste situatie) sessie.. 8 ( 4 )
O 15 jun 2013 Storen tijdens focus ( 2 )
O 05 jun 2013 Heftig boos ( 1 )
O 29 mei 2013 Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk ( 4 )
O 28 mei 2013 Chaos in mijn hoofd. ( 2 )
O 12 mei 2013 Ik vind het nog erg ook... ( 5 )
O 12 mei 2013 Hij zit me dwars ( 3 )

vorige volgende