Thuis zijn...

Het zijn die kleine dagelijkse dingen, en ze zijn er niet eens altijd. Maar juist door die kleine dingen, zou ik willen dat ik een eigen plek had, die niemand weet te vinden en waar ik lekker mezelf kan zijn. Mijn eigen ding doen, zonder dat iemand het ziet.
Wat zou het heerlijk zijn om daar af en toe naar toe te kunnen ontsnappen.. Als het even te veel wordt, gewoon naar mijn eigen plekje.

Zoals ik al eerder heb verteld, is de relatie met mijn vader nogal complex.. Altijd ook geweest. Was zelf een zorgenkindje, veel in het ziekenhuis geweest. Daarnaast is mijn vader millitair en zijn onze karakters precies hetzelfde.. En dat botst nogal eens.
Heb ook nooit echt het gevoel gehad dat ik terecht kon bij mijn vader,, een vader - dochter relatie is er nooit geweest. Ik was (en ben nog steeds) in zijn ogen het zorgenkindje. Ik kan mezelf niet genoeg bewijzen. Mag me nergens druk om maken en moet maar gewoon doorgaan.....
Als mijn vader thuiskomst van het werk, gaat hij óf op de bank liggen slapen, eten, daarna weer verder slapen tot aan de koffie, dan misschien wakker blijven en dan naar bed. Óf hij gaat achter zijn laptop zitten de hele avond (god knows what he does..) Óf hij doet klusjes voor anderen... En het weekend?? Migraine en op de bank liggen en wij moeten rekening met hem houden.. (ga dan boven in bed liggen?? Daar is ook een tv waar je jou programma's eventueel wil zien, zodat wij tenminste onze gang kunnen gaan??)

Daarnaast is hij een verschrikkelijke bemoeial, weet het altijd beter. En hij zal ook nooit zijn ongelijk toegeven. Als ik hem aanspreek op zijn gedrag of iets wat hij doet, terwijl hij dat ons ook 'verboden' heeft om te doen,, draait hij zich om en is weg.. En eigenlijk doe ik ook wel hetzelfde. Als híj me ergens op aanspreekt, denk ik er het mijne van en loop weg.

Anderzijds zijn er af en toe ook wel leuke momenten.. Zelfde humor en dan lachen we wat af.. Maar die momenten zijn zo schaars.
En ik vraag me vaak af.. Sinds wanneer zijn we gestopt met communiceren?? Maar diep in mn hart weet ik het antwoord al: vanaf het moment dat pap zei: 'Maak je er maar niet zo druk om' en dat hij ging en mij achterliet met mijn verdriet.

En sinds dat ik aan het sparen ben voor de uitzet, ben ik er al klaar voor om het huis uit te gaan. En sinds die tijd, maar ook sinds dat ik een vriend heb, zijn de conflicten erger geworden. Daarnaast ook het ergeren aan alle kleine dingen in dit huishouden waar ik voor mijn gevoel in vast zit.
En al helemaal als vader roept als ik weg ga: 'Uitkijken he!' .. Ja pap.. dat snap ik ook wel.
Of als mijn moeder zich ineens in een gesprek mengt tussen mij en mijn bezoek. Of dat ze alles wil weten wat ik doe, wanneer ik het doe, wanneer ik moet werken en hoe laat ik thuis ben.
Halloo!! Ik ben 21 jaar,, in de eerste week van mei ga ik samenwonen,, Wanneer laten jullie mij los en laten jullie mij volwassen worden? Waarom wordt ik klein gehouden als een klein meisje? Ik wil dit gewoon niet meer...

En het ergste van alles is dat mijn vader ziek thuis is geweest voor ongeveer 2 maanden,, aankomende week misschien 4 dagen werkt, en vrijdag wordt mijn moeder geopereerd en mag zij 6 weken niets en heeft vader zorgverlof... *zucht*


Het enige wat ik wil is rust... Een plek voor mezelf...