Vader / vriend ??

Gisteravond nogal een klote avond gehad.. Hoewel hij wel goed begon..
Ging naar mn vriend toe, en toen iedereen na bed was nog even gepraat,, aangezien ik gister bij de bedrijfsarts ben geweest.
Gepraat over wat ik met de bedrijfsarts besproken heb.. Alleen begreep mijn vriend het niet, en ik probeerde het uit te leggen,,
wat nogal moeilijk is..
Ik zal proberen het hier te doen:

Ik werk dus in de ouderenzorg als activiteitenbegeleidster met dementerenden. In feb heb ik 1 jaar mijn diploma en vanaf juli 2011 werkzaam in het verzorgingstehuis waar ik nu werk. Ik ben op alle begeleidingsgroepen ingewerkt, maar werk nu voornamelijk op de PG-afdeling en de Somatiekgroep. De Somatiekgroep is voor mensen die normaal gesproken alleen voor het eten van hun kamer afkomen om deze mensen toch een zinvolle dagbesteding te geven.
Deze groep is door collega M. opgezet in september en vanaf oktober / november staan ik en collega K. ook op die groep. (in totaal met zijn drieën dus).
collega K. en ik kregen van collega M. alleen een mail met een aantal cliënten en wat persoonsbeschrijvingen, meer niet. Hier moesten we het mee doen. Dus maar aan de slag om de mensen te leren kennen, vertrouwen te winnen en in te spelen op hun wensen en behoeften.
In de tussentijd nog een gesprek gehad met collega M. over hoe zij het aanpakt op deze groep. Haar advies: flexibel en creatief zijn, omdat deze mensen niet altijd hun kamer af willen of willen deelnemen aan groepsactiviteiten.
Dus haar advies in acht genomen en op die voet ook verder gegaan, voornamelijk op het algemene plein aanschuiven tijdens de koffie, of individuele activiteiten.
Anderszijds kreeg ik van mijn leidinggevende te horen dat het de bedoeling is om op maandag en vrijdag individueel te doen, en dinsdag, woensdag en donderdag in een activiteitenruimte groepsactiviteiten te doen.
Dus nogal erg tegenstrijdig.. Heb 2 weken terug ook aangegeven in onze communicatie klapper dat ik een gesprek op prijs zou stellen met collega's M. , K. en mn leidinggevende.

Terug naar het gesprek van gisteren. Dit zo dus uitgelegd aan mijn vriend,, en hij begreep het maar niet.. Heb het hem zo goed en zo kwaad mogelijk uitgelegd.. zijn reactie: 'ik zou me er niet zo druk over maken, en gewoon mijn eigen plan trekken in die 2 uur dat je op die groep staat. ' Ik: 'Dat doe ik nu al, en dat voelt niet fijn. Ik moet me echt er toe zetten om op zo'n dag naar het werk te gaan aangezien het een zooitje is zo.. Ben bang dat ik mijn werk dan niet goed doe.. Ik wacht het gesprek af, ga dan weer aan de slag met de nieuwe afspraken en als het alsnog voor mij niet goed voelt opnieuw een gesprek met leidinggevende en dan van de groep af.'
mijn vriend': 'Ik zou niet meteen nee zeggen, want als je altijd maar nee zegt dan kun je dalijk optappen! Je moet je er gewoon niet zo druk om maken.' (terwijl ik nog maar 1 keer nee gezegd heb tegen een dienst,, voor de rest zeg ik altijd ja! )

En dat laatste had hij nu niet moeten zeggen... Al mijn hele leven lang krijg ik bij alles te horen: 'maak je er maar niet zo druk om, en ga maar gewoon door'.. IK BEN HET ZAT!!!!! Ik wil niet meer tegen een muur oplopen, ik wil begrip voor mijn situatie en ik wil me niet meer moeten bewijzen en vechten voor mijn eigen persoon... IK BEN ER KLAAR MEE!!!
Dus ben ik huilend naar bed gegaan... En verder niet meer met mn vriend erover gepraat.. oen hij na bed kwam wel gwoon lekker tegen hem aangekropen, maar niet over ons gesprek gehad.
Bij de psycholoog vandaag kreeg ik tenminste wel begrip... Waarom kan dat dan niet van degene waar ik van hou??
Ik kreeg zo'n flashback naar vroeger.. Aangezien mijn vader altijd zei: 'Als je ergens mee zit, kun je altijd bij me terecht'.. Dan deed je dat, en wat kreeg je dan te horen? Precies, 'maak je er maar niet zo druk om'... En weg was hij...

Dus dat heb ik al van jongs af aan afgeleerd om naar mijn vader toe te gaan om mijn verhaal kwijt te kunnen.. Dus ik schrok gewoon echt heel erg toen juist mijn vriend zei dat ik me er niet druk om moet maken en maar door de zure appel heen moet bijten..
(Een van de redenen waarom ik bij de psycholoog ben..)