toch alleen

ben ik weer.
ik heb een vriendin, mijn eerste, Laura heet ze, nu iets meer dan 4 maanden, zal me nu gelukkig moeten voelen.
in het begin deelde ik alles met haar, echt alles. het hele nicht gebeuren, wraak behoeftes, echt alles.
nu ben ik weer dicht, ik hou van haar, zou alles willen doen voor haar. maar ben altijd bang dat zij weer weg gaat. ik vergeef haar haar fouten en ben bang dat zij dat andersom niet kan.
als ik niet daar ben voel ik me alleen, sluit mezelf in mijn kamer, achter deze domme pc.
dan wil ik het liefst van alles daar zijn. maar als ik daar ben, doet ze hetzelfde als ik hier doe.

hele dag achter haar pc, of telefoon. hele dag staat er een chat aan op welke van de 2 dan ook.
daar lacht ze, daar heeft ze tijd voor, daar praat ze over alles, voor hun gaat ze naar de pc om hun aan te horen, daar blijft ze tot heel vroeg in de morgen.
maar als ik daar kom krijg ik een wang om een kus te geven, een rug om aan te kijken, vak wilt ze niet eens aangeraakt worden. eigenlijk zijn we alleen bij elkaar als we slapen en dat is maar 3 uurtjes of minder want zij slaapt pas om 6 uur en ik sta om 8 weer op.
en door de dag heen praten we ook niet, want ze is niet echt hier maar meer in dat scherm.
ik wil bij haar zijn, ik hou van haar, ik vindt haar mooi, ik vindt haar grappig, ik wil haar.
zij heeft het moeilijk en dat wist ik voordat we begonnen, toen had ik al de keuze gemaakt om bij haar te blijven. ik wordt er alleen telkens bozer en gefrustreerd van om zo vaak nee te krijgen.

ik probeer het te zeggen, nee ik heb het voor een deel al gezegd, voel alleen niet dat het aankomt.
dus nu ben ik weer dicht, neem de moeite niet om iets te gaan doen, om haar aan te raken, om een echte kus te geven. meer als een wang zit er nu niet in, daar blijft het voorlopig bij.