Tranen door een kinderprogramma
Situatie: broer en zus wonen samen in een huis zonder ouders. De aantal jaren oudere broer zorgt voor zijn kleine zusje tot de opa vindt dat ze bij hem moet komen wonen. De broer en zus doen er alles aan om samen te mogen blijven en inderdaad de opa gaat over stag. Mijn breekpunt (brandende tranen) was het punt waarbij de broer zijn kleine zusje uitzwaait (ze komt later weer terug maar dat weten ze dan nog niet) en zowel de broer als de zus daar emotioneel naar elkaar kijken.
Emoties die ik vaker dan eens gevoeld heb maar niet goed weet welk naampje ik dat gevoel moet geven. Ik weet niet of het gemis is, of ik me verdrietig voel, of het boosheid gemengd is met eenzaamheid. Ik weet het stiekem echt niet.
Eigenlijk denk ik dat de ontzettend grote vermoeidheid van de laatste jaren een grote invloed heeft. Vanmiddag om drie uur was het keerpunt en zakte ik volledig in en was het gedaan met de energie, de moed, de wil dat ik een klein beetje had vandaag. Ik kan en mag dan niets meer eisen van mezelf. Sinds kwart over zes zit ik met pyjama aan in bed. Het is klaar voor vandaag. Ik zou zó graag anders willen, gezellig met mensen af spreken, mijn opdrachten er door heen rammen en de vrije tijd heerlijk vol te plannen. Helaas is het niet anders en moet ik echt zorgen dat ik mezelf staande houd. De griep is me aan het pakken, gister heeft er in gehakt en de komende tijd is ook zeker pittig te noemen. Dat is een feit.
Ik doe m'n best en zal dat blijven doen. Om dat vol te houden, zit/lig ik in bed en komt er niets meer uit mijn handen.
Emoties die ik vaker dan eens gevoeld heb maar niet goed weet welk naampje ik dat gevoel moet geven. Ik weet niet of het gemis is, of ik me verdrietig voel, of het boosheid gemengd is met eenzaamheid. Ik weet het stiekem echt niet.
Eigenlijk denk ik dat de ontzettend grote vermoeidheid van de laatste jaren een grote invloed heeft. Vanmiddag om drie uur was het keerpunt en zakte ik volledig in en was het gedaan met de energie, de moed, de wil dat ik een klein beetje had vandaag. Ik kan en mag dan niets meer eisen van mezelf. Sinds kwart over zes zit ik met pyjama aan in bed. Het is klaar voor vandaag. Ik zou zó graag anders willen, gezellig met mensen af spreken, mijn opdrachten er door heen rammen en de vrije tijd heerlijk vol te plannen. Helaas is het niet anders en moet ik echt zorgen dat ik mezelf staande houd. De griep is me aan het pakken, gister heeft er in gehakt en de komende tijd is ook zeker pittig te noemen. Dat is een feit.
Ik doe m'n best en zal dat blijven doen. Om dat vol te houden, zit/lig ik in bed en komt er niets meer uit mijn handen.
23 okt 2012
- meld ongepast verhaal
-
Quinoa
dinsdag 23 oktober 2012 20:40
Je bent nu ook even terug door het verleden aan het gaan en nu aan het verwerken wat er toèn gebeurd is mét alle extra bagage sindsdien erbij... het is dus net alsof het allemaal net gebeurd is.
Zou jij dan iets anders verwachten van iemand dan dat die klaar is met zijn dag? Gun jezelf maar een fijn pyjamamoment. -
kruidje
donderdag 25 oktober 2012 20:02
Verstandig, niet doorrammen, maar gas terugnemen.
Je leert het wel meissie
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 24 jul 2017 Het leven dat ik leef. ( 8 )
- O 11 jun 2015 Uitgegroeid tot een bloeiende bloem ( 3 )
- O 11 jun 2015 Auw.. een nare droom 18+ ( 5 )
- O 18 jun 2014 Verdomme, donder op! ( 6 )
- O 18 apr 2014 Mijn boek ( 2 )
- O 18 apr 2014 Doorbraak en inzicht ( 2 )
- O 16 okt 2013 Idioot ( 5 )
- O 14 aug 2013 Wat ben ik het goed aan het doen ( 3 )
- O 11 jul 2013 EMDR (laatste situatie) sessie.. 8 ( 4 )
- O 15 jun 2013 Storen tijdens focus ( 2 )
- O 05 jun 2013 Heftig boos ( 1 )
- O 29 mei 2013 Boos, verdrietig, groot en klein tegelijk ( 4 )
- O 28 mei 2013 Chaos in mijn hoofd. ( 2 )
- O 12 mei 2013 Ik vind het nog erg ook... ( 5 )
- O 12 mei 2013 Hij zit me dwars ( 3 )