Het is een gegeven dat ik de afgelopen tijd altijd ziek wordt in vakanties.
Dan kan en mag het dus dan komt alles eruit. Zo lijkt mijn lichaam te werken..
100 % aanwezigheidsplicht vanuit waar ik me aan moet houden zorgt ervoor dat ik altijd net te lang en te ver doorloopt, maar ja het is niet anders.
Nu is het voor mij vakantie, wat inhoudt dat we geen verplichte lessen hebben, maar tja euhm tentamenweek na de vakantie is een topper dus gewoon leren he
Maar goed, geen lessen en dingen met vriendinnen af spreken is een fijne om echt even rust te houden.
Maar daarnaast zie ik altijd tegen vakanties op. Afgelopen woensdag sprak ik het voor het eerst hardop uit en het deed pijn. Ze snapte het en ze had dan ook maar een half woord nodig, maar bah..
De dagen waarop hij thuis is, mij wakker wilt/komt maken die verafschuw ik.
Vakanties heb ik onwijs hard nodig om bij te tanken en rust te hebben, maar als er zo'n kwal rondloopt die op een willekeurig moment je kamer in komt terwijl je daar je rust aan het zoeken was.. Nee is niet zo bevordelijk.
De vraag en opmerking dat ik niet zo lief voor heb ben blijft zich herhalen. Elke dag hoor ik hem minimaal 2 keer. Ik dacht dat het afnam twee weken geleden, maar ik had het mis. Ik had die zin al even niet gehoord omdat ik hem zelf ontliep en zorgde dat ik niet thuis was als hij er was..
Het doet pijn hier te schrijven, eerlijk te zijn naar mezelf en over de situatie.
Daarom is het zo afgenomen.
Beweren en volhouden dat het goed gaat is wat ik doe.
Helaas krijgt dit stukje mij dan minder/weinig tot geen ruimte..
Het is en blijft lastig.