Vandaag

Uiteindelijk zijn het lege omhulsels. Schelpen... Maskers, leugens, illusies. Hoe je het ook noemen wilt, op een bepaalt moment groei je uit het beeld dat je van jezelf hebt en kom je er achter dat dit niet langer de persoon is waarmee je jezelf kan identificeren. Uiteindelijk zijn het allemaal fases.

Ik schrijf niet meer in de klassieke vorm van het woord. Zelden zet ik pen op papier om mijn gedachten uit te schrijven en te verwerken. Niet omdat de gedachten er niet meer zijn, maar omdat ik na jaren van evaluatie beter begrijp wat en waarom ik denk. Uiteindelijk is een vorm van mijn hoofd uitgekristalliseerd waar ik tevreden mee ben. Mijzelf steeds blijven uitleggen is niet noodzakelijk. Bovendien hoef ik mijzelf tegenover niemand te verdedigen, of specifieker gezegd, er is geen dwang toe. "Take it or leave it" zoals Ray het op zijn arm heeft staan. Ik ben het beste dat een mens kan bereiken in het leven; content.

Ik hoorde mijzelf zeggen dat ik niet wil publiceren; dat het de moeite niet waard is. Omdat ik niets te bewijzen heb is het geen doel meer. Misschien omdat ik het nooit bereiken zou, misschien omdat ik het werkelijk niet meer wil. Deze uitspraak verbaasde me, omdat het een zekere statussymbool voor me is. Het ultieme doel misschien? Echter weet ik ook hoe het is om van doel naar doel te gaan en nooit die gratificatie te vinden die je werkelijk zoekt. Het volgende project ligt immers altijd klaar, er is geen einde zolang we leven.

Wie je bent, wie je was... Het is allemaal fluïde (net als de maan), en loopt door elkaar en het leven heen. Het is dan ook geen afsluiten. Niet opnieuw beginnen, geen hoofdstukken en gefaseerde overgangen. Nu en toen bestaan niet als eigenlijk alles tegelijk gebeurd.

Maar toch ben ik nog steeds met verhalen bezig. Door te luisteren naar anderen en anekdotes te delen indien van meerwaarde. Hoewel ik mijn echte gevoelens vaak nog voor mijzelf houd, deel ik veel meer ervaringen met anderen dan ik voorheen kon doen. Nee, wilde doen. Met de nieuwe populatie om mij heen zie ik dat ik niet zo uniek ben als ik altijd dacht. De shitzooi waar ik doorheen ben gegaan zie ik terug bij anderen. Heel verfrissend en vernederend, hoewel vernederen niet het juiste woord is, maar ik het correcte woord niet kan vinden. Humbling, maar ook dat schijnt vernederend te betekenen.

De verhalen die in nu vooral vertel zijn werelden, waarin de luisteraars deel kunnen nemen. ik zet de setting, zij vertellen wat ze willen doen in deze setting. Meer boeken ter inspiratie, meer dobbelstenen om successen mee te bepalen. Het is mijn wereld, maar niet exclusief mijn wereld. Het leukste is nog dat het uiteindelijk helemaal niet om de wereld gaat, maar om de drankjes die we samen delen en de chips die op tafel ligt.

Ervaringen maken het leven tot wat het is, niet materialen. Dat is voor mij makkelijk praten, gezien ik inmiddels een royaal salaris heb, een huis en een nieuwe auto. Nogmaals, ik ben content met waar en wie ik ben.

En dat is meer dan voldoende.


-VLH