*Verder tussen hoop en vrees*

Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog Het is -behalve de namen- ongecensureerd:


WOENSDAG 3 SEPTEMBER 2008

Uilskuiken heeft het gisteravond trouwens nog redelijk goed gemaakt door M. heel netjes te verzorgen voor de nacht. Zijn tube zit weer mooi in een andere mondhoek zodat hij geen drukplekken krijgt. Ook zijn voeten liggen eindelijk weer goed. M. is dusdanig lang dat hij voornamelijk met zijn voeten tegen de achterkant van het bed ligt. Ik maak me zorgen over decubitusplekken en vind het dus fijn dat uilskuiken het voor elkaar heeft gekregen dat M.s voeten weer vrij liggen. Toch ben ik blij dat hij nu met vakantie is waardoor wij hem niet meer hoeven te zien.

Het was een lange dag vandaag. De bedoeling was dat ik tegen de middag afgelost zou worden. Neurochirurg Martin wilde echter aan het einde van de dag nog langs komen. Iedereen wil dat ik bij alle gesprekken ben. Op zich wil ik dat zelf ook wel. Maar ik was inmiddels alweer ruim 24 uur achter elkaar in het ziekenhuis. Ik ben kapot. Iedereen hangt aan me. Ik ben de enige die hier van de hoed en de rand weet en alles snapt. We krijgen telkens zoveel tegenstrijdige informatie van verpleegkundigen, arts-assistenten en noem maar op. We hebben daarom onze oren gesloten. Ik praat alleen nog maar met Martin. De dingen die wij bespreken, kunnen de anderen echter niet volgen. Iedereen leunt dus op mij. Er wordt zo hard aan me getrokken aan alle kanten dat ik me afvraag hoe lang ik het nog trek.

Het ging vanaf afgelopen nacht weer niet zo goed met M.. Hij heeft er koorts bij gekregen. Het kan van de ICP meter in zijn hoofd komen wat dus meningitis betekent. Meer aannemelijk is een pneumonie. Dat kan komen door de beademing of door aspiratie tijdens het ongeluk. Het duurde namelijk een behoorlijke tijd voor hij geïntubeerd was ten gevolge van zijn mutiple kaakfracturen. De koorts is dusdanig opgelopen dat ze vanmorgen begonnen zijn met actief koelen. Er zijn drie banden op zijn lichaam geplakt. Een band bij zijn hart. Een band tegen zijn lendenen. En een band om zijn been, richting zijn lies. Het is zo koud dat er ijs op staat. Ik kan niet meer echt lekker bij hem liggen want het aanraken van een band is niet prettig. Ach, als het maar helpt.

De ICP waardes waren vanmorgen ook weer behoorlijk hoog. Drukken van dik boven de 40. Ook zijn tensie kachelt telkens in. Dat komt voornamelijk omdat hij zo heftig reageert op de noradrenaline. Als die spuit leeg is, moet hij vervangen worden. De korte wisseltijd is al voldoende om ernstige hypotensie te veroorzaken. Ik hou telkens mijn hart vast. Om het een beetje op te vangen zetten ze de IVAC met NaCl tijdelijk harder. Ik snap niet dat ze niet gewoon één IVAC met een nor/NaCl oplossing hebben. Dan heb je die dippen niet zo. Volgens de verpleegkundige van vanmiddag is zij het ook anders gewend. "Maar dit is nou eenmaal het protocol van DIT ziekenhuis." Zij snapt het ook niet.....

Vanmiddag hebben ze een EEG aangelegd om een continubeeld te maken. Rechts is er duidelijk verminderd activiteit. Dat baart me zorgen voor de toekomst. Maar zover denk ik op dit moment nog even niet. Martin vind het niet duidelijk verontrustend, dus probeer IK me er al helemaal geen zorgen over maken.

Mijn schoonmoeder schrok er trouwens van dat ineens iemand een EEG aan ging leggen. Ik had namelijk toevallig vanmorgen nog aan een verpleegkundige gevraagd waarom er nog geen EEG gemaakt was. Ze antwoordde dat je dat alleen zou doen als je geen curve verwacht en dus pas als M. hersendood zou zijn. Ik wist dat het antwoord nergens op sloeg, maar dat had ik niet gedeeld met mijn schoonmoeder. Kan me dus voorstellen dat het een onaangename verrassing was.

De rest van de middag en avond was M. behoorlijk stabiel. De ICP waardes gaan steeds meer onder de twintig. Het gesprek dat ik met Martin vanmiddag had was dus redelijk positief. Ook wel grappig trouwens want zuster Klivia zat er namelijk ook bij. Martin zei dat hij morgen wil proberen om de mannitol af te bouwen. Ik vroeg of dat al wel kan aangezien zijn ICP waardes nog steeds omhoog gaan tijdens verzorging en manipulatie. Hij antwoordde dat dan de sedatie gewoon omhoog moet. Dan slaapt hij dieper en zal zijn hersendruk dus niet reageren op prikkels. Ik vroeg toen of dat wel verstandig is aangezien zijn hartfrequentie nu al laag is. Niet dat die dan nog lager zou worden als de sedatie omhoog zou gaan. Martin wist niet wat de hartfrequentie was en keerde uit automatisme zijn hoofd naar zuster Klivia. Tenslotte is de verpleegkundige normaal de persoon waar je dergelijke waardes van hoort. Hij begon zijn vraag: "Wat is..." Hij bedacht zich, keek naar mij en maakte zijn vraag af: ".... zijn hartfrequentie dan?" Zuster Klivia vond het echt niet leuk dat zij het hele gesprek er voor spek en bonen bij zat. Ze voelde zich duidelijk overbodig en genegeerd. *evil grin*

Dat Martin de mannitol morgen wil afbouwen vind ik geweldig nieuws. Want als M. dit trekt kan vervolgens, over een paar dagen, de sedatie ook afgebouwd worden. En dan kunnen we kijken of hij uit zijn coma komt. Ben benieuwd of dat zo is of dat het misschien nog wel weken zal duren voor hij ontwaakt.

In overleg met Martin blijft er vanavond niemand meer slapen. M. kan wel weer instabiel worden, maar dan bellen ze meteen. Een uur is in dit stadium genoeg om op tijd te zijn.