Verkeerde vragen
'Heb je al iets leuks tegen hem gezegd?'
- mam hier moet je mee stoppen
(gister)
---
'Kijk eens wat je zusje voor liefs voor je neergezet heeft?'
(zijn brood op zijn bord)
ik ontwijk zijn gekke bekken, zijn doordringende ogen en doe alsof de tv erg boeiend is
'dank je wel zussie'
(vanmorgen)
----
'heb je het druk?' vraagt pap terwijl hij mijn kamer in komt lopen
- ik heb duizend mails te sturen, hoezo?
'nee niets, andere keer dan'
- hoezo? (heel goed wetend wat er aan de hand is)
'nee niets, laat maar, succes' en hij loopt naar beneden
Ik weet heel goed dat hij nu het gesprek wilde beginnen dat hij volgens mijn moeder met mij moet voeren. Over de avond dat de pleures uitbrak en ik de waarheid op tafel smeet waar hij niet bij was uiteindelijk maar volgens mijn moeder wel meegekregen heeft. Mijn moeder zegt dat ik het met hem uit moet zoeken en dat 'wij' (alsin mijn vader en ik) nu een probleem met elkaar hebben. Dat is niet de waarheid, dat is wat zij er van gemaakt heeft.
(vanavond)
----
Deze vragen zijn vragen waar ik niets mee kan. Opmerkingen die ik niet trek. Het zijn juist de woorden die mij zo op mijn tenen laten lopen. Die mij continu waakzaam houden of ik mezelf misschien éven kan zijn of toch de drukke studente ben die het op een rijtje heeft en door moet gaan met haar taken. Die geen probleem heeft met het huiselijke gebeuren.
Dit is wat ik gewoon niet kan. Dat het 'afgesproken' lijkt te zijn dat mijn moeder mij elk weekend op een stoel mag zeggen en een vragenvuur mag houden is al iets wat ik verschrikkelijk vind en waar ik vanaf het 'afgesproken' moment al tegen op zie. Maar dit elke keer tussendoor wil en kan ik ook niet meer.
Waarom ik niet uit huis ga is vooral het punt dat ik dat nu niet zie zitten. Dat is de zwakte in mij.
- mam hier moet je mee stoppen
(gister)
---
'Kijk eens wat je zusje voor liefs voor je neergezet heeft?'
(zijn brood op zijn bord)
ik ontwijk zijn gekke bekken, zijn doordringende ogen en doe alsof de tv erg boeiend is
'dank je wel zussie'
(vanmorgen)
----
'heb je het druk?' vraagt pap terwijl hij mijn kamer in komt lopen
- ik heb duizend mails te sturen, hoezo?
'nee niets, andere keer dan'
- hoezo? (heel goed wetend wat er aan de hand is)
'nee niets, laat maar, succes' en hij loopt naar beneden
Ik weet heel goed dat hij nu het gesprek wilde beginnen dat hij volgens mijn moeder met mij moet voeren. Over de avond dat de pleures uitbrak en ik de waarheid op tafel smeet waar hij niet bij was uiteindelijk maar volgens mijn moeder wel meegekregen heeft. Mijn moeder zegt dat ik het met hem uit moet zoeken en dat 'wij' (alsin mijn vader en ik) nu een probleem met elkaar hebben. Dat is niet de waarheid, dat is wat zij er van gemaakt heeft.
(vanavond)
----
Deze vragen zijn vragen waar ik niets mee kan. Opmerkingen die ik niet trek. Het zijn juist de woorden die mij zo op mijn tenen laten lopen. Die mij continu waakzaam houden of ik mezelf misschien éven kan zijn of toch de drukke studente ben die het op een rijtje heeft en door moet gaan met haar taken. Die geen probleem heeft met het huiselijke gebeuren.
Dit is wat ik gewoon niet kan. Dat het 'afgesproken' lijkt te zijn dat mijn moeder mij elk weekend op een stoel mag zeggen en een vragenvuur mag houden is al iets wat ik verschrikkelijk vind en waar ik vanaf het 'afgesproken' moment al tegen op zie. Maar dit elke keer tussendoor wil en kan ik ook niet meer.
Waarom ik niet uit huis ga is vooral het punt dat ik dat nu niet zie zitten. Dat is de zwakte in mij.
06 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
donderdag 06 september 2012 23:54
Die vragen..ik weet niet meer wat te zeggen om mijn walging uit te drukken.
Ongelofelijk..zowel van je ouders EN je broer. Ik word er fysiek beroerd van.
Dat gesprek met je vader..ik denk dat het nuttig en nodig is.
Al begrijp ik dat je er tegenop ziet. Maar erger dan het nu is, kan het volgens mij al niet worden.
-
*M*
vrijdag 07 september 2012 19:03
Met je vader praten lijkt me wel een goed idee: probeer misschien zelf het initiatief te nemen in plaats van zenuwachtig en gestresst af te wachten?
Voor je moeder en je broer: drop dead. Het is om te kotsen. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe dat in godesnaam voor jou moet zijn. Wijger verder alles: 'Nee. Dit wil ik niet. NIET. Nooit.'
Sterkte. Mja. Sterkte is een understatement.
Liefs. -
*M*
vrijdag 07 september 2012 19:03
*Weiger
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
- O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
- O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
- O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
- O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
- O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
- O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
- O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
- O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
- O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
- O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
- O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
- O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
- O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
- O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )